Ο φόβος είναι η απόδειξη της αδυναμίας
των φυλακισμένων του ρεαλισμού.
***************************************************************************
Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι
ότι μπορεί να έρθει μια εποχή που θα με αντικρίσω
στον καθρέφτη γερασμένο και αδύναμο και φοβισμένα θα αποδεχτώ την κυριαρχία
αυτού που εδώ και καιρό αγνοώ επιδεικτικά, του θανάτου, που περπατάει από τότε
που γεννηθήκαμε δίπλα μας, αυτού του μπάσταρδου που νομίζουμε πως μας κρατάει
και καλά από τα αρχίδια. Ότι θα υπάρξει μια εποχή που δε θα υπάρχει πια το κάλεσμα, ούτε η ανάγκη και
οι ήρωες και οι ποιητές δε θα με συγκινούν πια. Όταν θα
βλέπω τους άστεγους και πω τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή, όταν γίνω δέσμιος
των αριθμών και του μη υπαρκτού ρεαλισμού. Όταν δε θα απορώ στο ερώτημα “πειράζει που
το καινούργιο μου κινητό είναι high definition και όχι full high definition”
και σε χιλιάδες άλλες τέτοιες ηλίθιες ανησυχίες των ανθρώπων. Όταν τα κουρέλια σταματήσουν
να τραγουδούν. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος. Ότι θα παραδώσω τα όπλα και
θα γίνω και εγώ ένας φοβισμένος πραγματιστής.
***************************************************************************
Πάντα σκεφτόμουν ότι αν έρχονταν
ποτέ εξωγήινοι στη γη και έβλεπαν ότι προσκυνούμε θεούς που δε βλέπουμε, ότι
συγκινούμαστε μπροστά σε ένα κομμάτι υφάσματος που το ονομάζουμε σημαία και ότι
ένα κομμάτι χαρτί όπως τα χρήματα καθορίζουν τις ζωές μας, θα μας λυπόντουσαν
και θα μας περνούσαν για τρελούς. Η ίδια η ύπαρξή μας είναι σουρεαλιστική. Και
εμείς εμμένουμε ότι υπάρχει κάποια λογική. Βλέποντας τους άστεγους στο κέντρο
της Θεσσαλονίκης αναλογίζομαι πόσο έχουμε αποτύχει ως πλάσματα, όταν δεν
μπορούμε να εξασφαλίσουμε την επιβίωση των μελών του ίδιου μας του είδους.
Ηλιθιότητα. Και με τον ίδιο τρόπο πολλοί θα με βρίσκουν ηλίθιο, παράλογο και
ουτοπιστή. Ίσως η πιο ηλίθια λέξη που έχω ακούσει από τους φυλακισμένους του
ρεαλισμού. Ουτοπιστής.
grito
