Λαίμαργος και με στομάχι γεμάτο ξύπνησε.
Τον είδα να τρέχει σε αγνώστους δρόμους. Τον είδα να σταματά σε διαβασμένους ασφαλεις και να προτιμά τον χωματόδρομο που κατέληγε σε γκρεμό.
Άκουσα να αυτοχαρακτηρίζεται ιός. Αυτό του άρεσε, τον γέμισε αυτοπεποίθηση. Τον είδα να κάνει βουτιά στην έρημο. Απόλαυσε την κατάδυση καθώς παρατηρούσε τα μανιτάρια που πάντα ονειρευόταν να λάμπουν χαρούμενα μέσα στον κατακόκκινο ουρανό.
Τον είδα να την χαιρετά λες και δεν την ήξερε. Αυτή του έδινε τα πάντα αλλά του απάντησε με μια βουβή κραυγή καθώς τον έβλεπε να την κατασπαράζει ζωντανή. Τον είδα να καλεί από τη χαρά του όταν βρήκε την υπέρτατη ‘’δικια’’ του αλήθεια, να βροντοφωνα όταν την σκότωνε κάθε λίγο που έσβηνε τα κομμάτια της μεσα σε αίμα και ανασφάλεια.
Τον βλέπω ακόμα να τρέχει, κάθε φορά γίνετε πιο ξένος.
ra.ka.ma.hi
