Το δικαστήριο αποτελείται από μισοτελειωμένα αγάλματα. Καταδίκασαν τον δημιουργό τους πριν προλάβει να τα αποτελειώσει. Ήταν ένα τυπικό παράδειγμα απόφασης, καθώς μέχρι τώρα κανείς δεν έχει αθωωθεί. Η μόνη αλήθεια είναι η ενοχή!
Κατήγοροι και συνήγοροι είναι περιττοί. Τα αγάλματα τα ξέρουν όλα, οι μαρμάρινοι νευρώνες τους έχουν αποφασίσει από την αρχή του χρόνου την τύχη του άμοιρου πλάσματος που αυτή τη στιγμή διαβάζει αυτές τις γραμμές. Γιατί, φίλε μου, ο κατηγορούμενος είσαι εσύ!
Εσύ, που περνάς μέσα από τα γεγονότα χωρίς να σε αγγίζουν, ένα πλοίο καλυμμένο με πίσσα, που ποτέ δεν θα βραχεί. Εσύ, που όταν ρωτούσες, ήταν μόνο για να δείξεις την φιλομάθειά σου, χωρίς ποτέ να δίνεις σημασία στην απάντηση. Που η κάθε σου λέξη υπέρ του άλλου είναι υπέρ του εαυτού σου, γιατί ο άλλος δεν υπάρχει μέσα στους συγκλίνοντες κατοπτρικούς φακούς σου.
Όταν ο αγώνας σου χτύπησε την πόρτα, όταν ο εαυτός σου εξοπλίστηκε για την μάχη, εσύ του έκλεψες το ξίφος και έφυγες. Όταν σου ζήτησαν να συνδράμεις στο συλλογικό όνειρο, να σπάσεις τους καθρέφτες που κλείνουν το Εγώ σου στο άπειρο, εσύ απλώς τους έβαψες κόκκινους, ένα κάλυμμα επανάστασης που δεν κρύβει την στασιμότητα του βάλτου μέσα σου.
Όμως τα αγάλματα ξέρουν. Γι αυτά λοιπόν τα εγκλήματα αδιαφορίας και απάθειας, καθώς και άλλα που δεν βλέπεις ακόμα ότι θα διαπράξεις, κρίνεσαι ένοχος. Την ποινή σου θα την αποφασίσεις εσύ. Μη βιαστείς όμως. Η ερώτηση θα τεθεί ξανά στο μέλλον, όταν τη περιμένεις λιγότερο. Το μάρμαρο αντέχει πιο πολύ από το αδύναμο μυαλό σου, αυτό έχει αποδειχθεί σε αναρίθμητες άλλες δίκες. Χρησιμοποίησε την τιμωρία σου σωστά και ίσως να βγεις όντως ζωντανός. Διαφορετικά, απλώς θα επιβιώνεις.
Hormonally imbalanced!
P.S. i) Το κοινό, με ψηφοφορία δήλωσε ρητά ότι κείμενο πρέπει να γράψει ο ra.ka.ma.hi. Καθώς όμως είμαι κατά :1) Του θεσμού της ψηφοφορίας, 2) Αυτής της ψηφοφορίας,3) Της επόμενης ψηφοφορίας, με αυτοσυνδιαμόρφωση αποφάσισα να την αγνοήσω και να δημοσιεύσω εγώ.
ii) Λευτεριά στα αγάλματα!
