Ε Serotonin Addicted

Πάντοτε με παραξένευε η συνήθεια των ανθρώπων να προσπαθούν μάταια να ελέγξουν το μέλλον και τις καταστάσεις στις οποίες θα βρεθούν. Παρόλο που και εγώ μπαίνω σε αυτό το τριπάκι αρκετές φορές, εκπλήσσοντας αρνητικά τον εαυτό μου, υπάρχουν μέρες που συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, μέρες όπου νομίζω ότι υπάρχω έξω από το μυαλό μου. Μέρες που αφήνω τις συνθήκες και τις καταστάσεις να με οδηγήσουν οπουδήποτε και αποστασιοποιούμαι  από το να προσπαθώ να καθορίσω οτιδήποτε. Είναι θαρρείς και αποδέχομαι την τυχαιότητα που χαρακτηρίζει το σύμπαν και γίνομαι εθελούσια μια μαριονέτα που κινείται από τα αόρατα νήματά της.

Κάπως έτσι πιάνω τον εαυτό μου να περπατάει με φίλους σε διάφορα μέρη χωρίς κάποιο κίνητρο, εκτός αν θεωρήσουμε κίνητρο την απλή περιέργεια. Όλα όσα με περιβάλλουν είναι όπως είναι και εγώ τα παρατηρώ ως απλός παρατηρητής χωρίς να σκέφτομαι τίποτα, παρά μόνο ίσως την ευγνωμοσύνη για όλα όσα υπάρχουν πέρα από τον εαυτό μου. Μια περίεργη κατάσταση που δεν είναι ούτε καλοδεχούμενη, ούτε κατακριτέα, απλά συμβαίνει. Υπάρχουν μέρες που ο κόσμος είναι σαν το τσιγάρο, μου αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα. Και μέρες που νομίζω ότι θα εκραγώ με τη μεγαλοπρέπεια ενός υπερκαινοφανή αστέρα. Αλλά εν τέλει υπάρχουν και αυτές οι μέρες βγαλμένες από τα βουδιστικά βιβλία που με βρίσκουν απλά να αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν μπορούσα να γράφω με την ίδια ταχύτητα με την οποία σκέφτομαι.  

grito

Amor fati

Βρώμικες γωνίες και καπνισμένοι δρόμοι. Ραγισμένα πεζοδρόμια, ραγισμένοι άνθρωποι. Αυτή είναι η Πόλη σου. Δεν γεννήθηκες εδώ, αλλά εδώ έγινες άτομο, εδώ ελπίζεις κάποτε να γίνεις άνθρωπος. Παρατηρείς τους γύρω σου με την ελπίδα να πάρεις κάποιο στοιχείο, μια ιδέα του “ποιος είσαι”, “τι είσαι” και κυρίως, “γιατί είσαι”, αλλά μάταια. Αν και θεωρητικά όλοι ζούνε στην ίδια πόλη και περπατούν στους ίδιους δρόμους, στην πραγματικότητα ο καθένας ζει στον ιδιωτικό μικρόκοσμο του. Πολλές φορές αναρωτιέσαι αν αναγνωρίζουν την παρουσία άλλων ανθρώπων. Διόρθωση: ατόμων. Η ατομικότητα και η ανθρωπιά είναι συχνά έννοιες αντιστρόφως ανάλογες. Η ακραία ατομικότητα, προϊόν της καταναλωτικής συνείδησης, οδηγεί αναπόφευκτα στην αλλοτρίωση, την απώλεια της σύνδεσης με τον Άλλο, με τον κόσμο. Κι εδώ συνειδητοποιείς γιατί τόσες επαναστάσεις απέτυχαν: προσπάθησαν να συντρίψουν την ατομικότητα χωρίς να καλύψουν την αλλοτρίωση με την τόσο απαραίτητη ενσυναίσθηση που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους. Έτσι, τα άτομα μετατράπηκαν σε μάζα.

Μια γάτα περνάει από δίπλα σου. Κοντοστέκεται και σε κοιτάζει στα μάτια με το επιφυλακτικό, ράθυμο και ελαφρώς ειρωνικό ύφος που μόνο οι γάτες έχουν τελειοποιήσει. Αποφασίζει πως δεν αποτελείς κίνδυνο και τρίβεται στο πόδι σου, πριν συνεχίσει τον δρόμο της και χαθεί στην γωνία. Αγγίζεις το πόδι σου και νιώθεις ακόμα το υπόλειμμα της ζεστασιάς. Συναρπαστικά παράδοξα οι γάτες. Ανεξάρτητες αλλά απαιτητικές, ψυχρά υπολογιστικές αλλά και αυθόρμητες μέχρι βλακείας, χαριτωμένοι φονιάδες. Το πιο παράξενο χαρακτηριστικό τους, όμως, είναι η απόλυτη απουσία ανίας. Μια γάτα μπορεί να κοιτάζει για ώρες με προσήλωση έναν τοίχο, να παίζει σαν μωρό με ένα κουβάρι κλωστή και στην συνέχεια να παρακαλάει για χάδια τους ανθρώπους, γουργουρίζοντας σαν χαλασμένο ψυγείο. Ζει απόλυτα παραδομένη στην κάθε στιγμή, δεν αγχώνεται και, το κυριότερο, δεν βαριέται.

Μακάρι να ήμουν γάτα, σκέφτεσαι, να μπορούσα να ζω στο παρόν με τόση ένταση, και ξαφνικά συνειδητοποιείς το παράλογο του πράγματος. Ο μόνος τρόπος να ζεις στο παρόν είναι να το αποδεχτείς, να σταματήσεις να εύχεσαι, και απλώς να κάνεις αυτό που θες. Γίνε αυτό που είσαι, και θα γίνεις γάτα. Γίνε αυτό που είσαι, και θα γίνεις άνθρωπος. Η αλλοτρίωση δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στην ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό, μπροστά στην χαρά της ζωής.

Κλείνεις τα μάτια σου και παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Τα ανοίγεις ξανά και πλέον βλέπεις καθαρά σαν άνθρωπος, βλέπεις σαν γάτα. Ο κόσμος είναι αυτός που είναι και είναι όμορφος, παρά την γκριζάδα και τα σκουπίδια του, την αδιαφορία και την αλλοτρίωση του. Ο μόνος τρόπος να αλλάξεις μια κατάσταση είναι να την δεχτείς, ίσως και να την αγαπήσεις. Χαμογελάς στους γύρω σου και το απορημένο βλέμμα τους σε διασκεδάζει ακόμα περισσότερο. Φαίνεται πως έχουν ξεχάσει τι είναι το χαμόγελο. Δεν πειράζει, σκέφτεσαι, γι αυτό είσαι εδώ. Για να χαμογελάς. Να παίζεις. Να γουργουρίζεις.

Να είσαι γάτα.

Ίσως και λίγο άνθρωπος.

Serotonin Addicted

Περί ρεαλισμού

Ο φόβος είναι η απόδειξη της αδυναμίας των φυλακισμένων του ρεαλισμού.

***************************************************************************

Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ότι μπορεί να έρθει μια εποχή που θα με αντικρίσω στον καθρέφτη γερασμένο και αδύναμο και φοβισμένα θα αποδεχτώ την κυριαρχία αυτού που εδώ και καιρό αγνοώ επιδεικτικά, του θανάτου, που περπατάει από τότε που γεννηθήκαμε δίπλα μας, αυτού του μπάσταρδου που νομίζουμε πως μας κρατάει και καλά από τα αρχίδια. Ότι θα υπάρξει μια εποχή που δε θα υπάρχει πια το κάλεσμα, ούτε η ανάγκη και οι ήρωες και οι ποιητές δε θα με συγκινούν πια.  Όταν θα βλέπω τους άστεγους και πω τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή, όταν γίνω δέσμιος των αριθμών και του μη υπαρκτού ρεαλισμού. Όταν δε θα απορώ στο ερώτημα “πειράζει που το καινούργιο μου κινητό είναι high definition και όχι full high definition” και σε χιλιάδες άλλες τέτοιες ηλίθιες ανησυχίες των ανθρώπων. Όταν τα κουρέλια σταματήσουν να τραγουδούν. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος. Ότι θα παραδώσω τα όπλα και θα γίνω και εγώ ένας φοβισμένος πραγματιστής.

***************************************************************************

Πάντα σκεφτόμουν ότι αν έρχονταν ποτέ εξωγήινοι στη γη και έβλεπαν ότι προσκυνούμε θεούς που δε βλέπουμε, ότι συγκινούμαστε μπροστά σε ένα κομμάτι υφάσματος που το ονομάζουμε σημαία και ότι ένα κομμάτι χαρτί όπως τα χρήματα καθορίζουν τις ζωές μας, θα μας λυπόντουσαν και θα μας περνούσαν για τρελούς. Η ίδια η ύπαρξή μας είναι σουρεαλιστική. Και εμείς εμμένουμε ότι υπάρχει κάποια λογική. Βλέποντας τους άστεγους στο κέντρο της Θεσσαλονίκης αναλογίζομαι πόσο έχουμε αποτύχει ως πλάσματα, όταν δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε την επιβίωση των μελών του ίδιου μας του είδους. Ηλιθιότητα. Και με τον ίδιο τρόπο πολλοί θα με βρίσκουν ηλίθιο, παράλογο και ουτοπιστή. Ίσως η πιο ηλίθια λέξη που έχω ακούσει από τους φυλακισμένους του ρεαλισμού. Ουτοπιστής.  

grito

Καλειδοσκόπιο

Περπατάς το ίδιο μονοπάτι κάθε μέρα. Κάθε σου βήμα, βαρύ, απρόθυμο, σκάβει την γη λίγο παραπάνω, σε φέρνει λίγο πιο κοντά στον θάνατο. Όχι αυτόν τον θάνατο που είναι η φυσική συνέχεια της ζωής, αλλά τον άλλο, αυτόν που έρχεται σ' αυτούς που δεν έζησαν ποτέ, απλά επιβίωναν.

Κάποτε ήσουν ζωντανός, μικρό παιδί, κάθε μέρα ήταν άλλη μια μαγική παράσταση που σκάρωσε ο κόσμος για να σε διασκεδάσει, κι εσύ βουτούσες με τα μούτρα, χειροκροτούσες, γελούσες. Μετά όμως ήρθε το σχολείο, πλέον η παράσταση είναι κατευθυνόμενη, γεμάτη διαφημίσεις, δεν μπορείς απλά να είσαι, πρέπει να είσαι Κάποιος, αυτό που αρέσει στους γονείς σου, αυτό που θέλει η δασκάλα, αυτό που σου όρισαν. Σύμφωνοι, θα σε αλυσοδέσουμε, αλλά θα σου επιτρέψουμε να διαλέξεις, μέσα σε ορισμένα πλαίσια, το μήκος της αλυσίδας σου, ίσως ακόμα και το χρώμα της, αρκεί να μην το παρακάνεις.

Κι έτσι, σιγά σιγά, σου αφαίρεσαν το χρώμα από τα καλειδοσκοπικά, παιδικά γυαλιά σου, κι ο κόσμος άρχισε να γίνεται πιο γκρίζος, οι ήχοι πιο κενοί. Αντικατέστησες τα όνειρα με φιλοδοξίες, τις μόνιμες, χαρούμενες ερωτήσεις με έτοιμες, ανακυκλωμένες απαντήσεις. Και το χειρότερο: πλέον νιώθεις, όχι, είσαι σίγουρος πως πάντα έτσι ήταν τα πράγματα, πως ανέκαθεν η επιτυχία ήταν για σένα σημαντικότερη από την γαλήνη, την ευτυχία, ένα φιλί στο μάγουλο. Ξέχασες την ζωή, κι αυτό είναι ο πιο μαύρος θάνατος.

Αρκετά όμως με την λήθη.

Οτιδήποτε ξεχάστηκε μπορεί να ανακαλεστεί.

Θυμήσου λοιπόν, πώς είναι ο κόσμος πίσω από το πέπλο. Φόρεσε το καλύτερο χαμόγελό σου και πρόβαρε το άφοβα στον συρρικνωτικό καθρέφτη της ασημαντότητάς μας. Σταμάτα να κοιτάς με ζήλια τα πουλιά στον ουρανό, αλλά πάρε τα όνειρά σου, πλάσε μ'αυτά φτερά στην πλάτη σου και πέταξε μαζί τους, χωρίς να σε νοιάζει που εκεί πάνω κάνει κρύο. Πέτα ότι άχρηστο έχεις μαζέψει στο μπαούλο του μυαλού σου και κράτα μόνο τα σημαντικά, αυτά που σε τρέφουν, σε φωτίζουν και σε ζεσταίνουν. Απότυχε, αν θες, αλλά κάν'το με στυλ, με χαμόγελο. Ερωτεύσου την ζωή, τον κόσμο σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί όντως δεν υπάρχει, μόνο το τώρα είναι δικό σου, αυτό το μεγάλο Τώρα, που είναι το πολυτιμότερο σου αγαθό, ίσως το μόνο που έχεις. Άδραξε το, ανέβα πάνω του, κλείσε τα μάτια και άστο να σε πάει εκεί που θέλει, εκεί που θέλεις. Εκεί που πραγματικά είσαι.

Και τώρα άνοιξε τα μάτια σου. Το χρώμα είναι και πάλι εδώ. Καλώς ήρθες πίσω στην ζωή.

Serotonin Addicted