Τα όνειρα μιας αβύσσου

Άβυσσος. Η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό μου όταν αντικρίζω αυτόν τον απέραντο και παγερό βυθό χωρίς επιφάνεια. Πόσες φορές έχω βρεθεί εδώ τα τελευταία χρόνια; Πόσες φορές ξανά και ξανά το ίδιο όνειρο;

Το βλέμμα μου πλανιέται τριγύρω με ανακούφιση. Είμαι ακόμα περιτριγυρισμένος από τις αγαπημένες μου φυσαλίδες, εκεί όπου είναι κρυμμένοι μικροί κόσμοι ζωντανοί όπως εγώ και συ, εκεί που μπορείς να δεις κάτι παραπάνω από αυτό το μονότονα ομοιόμορφο καταραμένο κενό βυθό, εκεί που υπάρχει ζωή. Οι πιο μικρές έχουν το μέγεθος ενός σπιτιού, οι πιο μεγάλες το μέγεθος μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας και κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις αλλά για μένα υπάρχουν μόνο 2 ειδών: αυτές που κινούνται προς τα εμένα και αυτές που απομακρύνονται. Διαλέγω προσεκτικά τον επόμενό μου προορισμό και κατευθύνομαι προς αυτόν με ανυπομονησία.

Ξέρω ότι δεν μπορώ να ζήσω μέσα σε αυτή τη φυσαλίδα για πάντα. Ξέρω ότι η απληστία μου θα κάνει τη φυσαλίδα ένα με τον υπόλοιπο βυθό. Και ξέρω ότι μετά θα πρέπει να ψάξω για τον επόμενό μου προορισμό. Αυτό όμως που φοβάμαι περισσότερο είναι ότι μια μέρα θα ανοίξω τα μάτια και δεν θα αντικρίσω τίποτα παραπάνω παρά μόνο την άβυσσό μου. Ξέρω ότι θα υπάρχω αλλά θα είμαι πια νεκρός.

grito

Ε Serotonin Addicted

Πάντοτε με παραξένευε η συνήθεια των ανθρώπων να προσπαθούν μάταια να ελέγξουν το μέλλον και τις καταστάσεις στις οποίες θα βρεθούν. Παρόλο που και εγώ μπαίνω σε αυτό το τριπάκι αρκετές φορές, εκπλήσσοντας αρνητικά τον εαυτό μου, υπάρχουν μέρες που συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, μέρες όπου νομίζω ότι υπάρχω έξω από το μυαλό μου. Μέρες που αφήνω τις συνθήκες και τις καταστάσεις να με οδηγήσουν οπουδήποτε και αποστασιοποιούμαι  από το να προσπαθώ να καθορίσω οτιδήποτε. Είναι θαρρείς και αποδέχομαι την τυχαιότητα που χαρακτηρίζει το σύμπαν και γίνομαι εθελούσια μια μαριονέτα που κινείται από τα αόρατα νήματά της.

Κάπως έτσι πιάνω τον εαυτό μου να περπατάει με φίλους σε διάφορα μέρη χωρίς κάποιο κίνητρο, εκτός αν θεωρήσουμε κίνητρο την απλή περιέργεια. Όλα όσα με περιβάλλουν είναι όπως είναι και εγώ τα παρατηρώ ως απλός παρατηρητής χωρίς να σκέφτομαι τίποτα, παρά μόνο ίσως την ευγνωμοσύνη για όλα όσα υπάρχουν πέρα από τον εαυτό μου. Μια περίεργη κατάσταση που δεν είναι ούτε καλοδεχούμενη, ούτε κατακριτέα, απλά συμβαίνει. Υπάρχουν μέρες που ο κόσμος είναι σαν το τσιγάρο, μου αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα. Και μέρες που νομίζω ότι θα εκραγώ με τη μεγαλοπρέπεια ενός υπερκαινοφανή αστέρα. Αλλά εν τέλει υπάρχουν και αυτές οι μέρες βγαλμένες από τα βουδιστικά βιβλία που με βρίσκουν απλά να αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν μπορούσα να γράφω με την ίδια ταχύτητα με την οποία σκέφτομαι.  

grito

Amor fati

Βρώμικες γωνίες και καπνισμένοι δρόμοι. Ραγισμένα πεζοδρόμια, ραγισμένοι άνθρωποι. Αυτή είναι η Πόλη σου. Δεν γεννήθηκες εδώ, αλλά εδώ έγινες άτομο, εδώ ελπίζεις κάποτε να γίνεις άνθρωπος. Παρατηρείς τους γύρω σου με την ελπίδα να πάρεις κάποιο στοιχείο, μια ιδέα του “ποιος είσαι”, “τι είσαι” και κυρίως, “γιατί είσαι”, αλλά μάταια. Αν και θεωρητικά όλοι ζούνε στην ίδια πόλη και περπατούν στους ίδιους δρόμους, στην πραγματικότητα ο καθένας ζει στον ιδιωτικό μικρόκοσμο του. Πολλές φορές αναρωτιέσαι αν αναγνωρίζουν την παρουσία άλλων ανθρώπων. Διόρθωση: ατόμων. Η ατομικότητα και η ανθρωπιά είναι συχνά έννοιες αντιστρόφως ανάλογες. Η ακραία ατομικότητα, προϊόν της καταναλωτικής συνείδησης, οδηγεί αναπόφευκτα στην αλλοτρίωση, την απώλεια της σύνδεσης με τον Άλλο, με τον κόσμο. Κι εδώ συνειδητοποιείς γιατί τόσες επαναστάσεις απέτυχαν: προσπάθησαν να συντρίψουν την ατομικότητα χωρίς να καλύψουν την αλλοτρίωση με την τόσο απαραίτητη ενσυναίσθηση που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους. Έτσι, τα άτομα μετατράπηκαν σε μάζα.

Μια γάτα περνάει από δίπλα σου. Κοντοστέκεται και σε κοιτάζει στα μάτια με το επιφυλακτικό, ράθυμο και ελαφρώς ειρωνικό ύφος που μόνο οι γάτες έχουν τελειοποιήσει. Αποφασίζει πως δεν αποτελείς κίνδυνο και τρίβεται στο πόδι σου, πριν συνεχίσει τον δρόμο της και χαθεί στην γωνία. Αγγίζεις το πόδι σου και νιώθεις ακόμα το υπόλειμμα της ζεστασιάς. Συναρπαστικά παράδοξα οι γάτες. Ανεξάρτητες αλλά απαιτητικές, ψυχρά υπολογιστικές αλλά και αυθόρμητες μέχρι βλακείας, χαριτωμένοι φονιάδες. Το πιο παράξενο χαρακτηριστικό τους, όμως, είναι η απόλυτη απουσία ανίας. Μια γάτα μπορεί να κοιτάζει για ώρες με προσήλωση έναν τοίχο, να παίζει σαν μωρό με ένα κουβάρι κλωστή και στην συνέχεια να παρακαλάει για χάδια τους ανθρώπους, γουργουρίζοντας σαν χαλασμένο ψυγείο. Ζει απόλυτα παραδομένη στην κάθε στιγμή, δεν αγχώνεται και, το κυριότερο, δεν βαριέται.

Μακάρι να ήμουν γάτα, σκέφτεσαι, να μπορούσα να ζω στο παρόν με τόση ένταση, και ξαφνικά συνειδητοποιείς το παράλογο του πράγματος. Ο μόνος τρόπος να ζεις στο παρόν είναι να το αποδεχτείς, να σταματήσεις να εύχεσαι, και απλώς να κάνεις αυτό που θες. Γίνε αυτό που είσαι, και θα γίνεις γάτα. Γίνε αυτό που είσαι, και θα γίνεις άνθρωπος. Η αλλοτρίωση δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στην ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό, μπροστά στην χαρά της ζωής.

Κλείνεις τα μάτια σου και παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Τα ανοίγεις ξανά και πλέον βλέπεις καθαρά σαν άνθρωπος, βλέπεις σαν γάτα. Ο κόσμος είναι αυτός που είναι και είναι όμορφος, παρά την γκριζάδα και τα σκουπίδια του, την αδιαφορία και την αλλοτρίωση του. Ο μόνος τρόπος να αλλάξεις μια κατάσταση είναι να την δεχτείς, ίσως και να την αγαπήσεις. Χαμογελάς στους γύρω σου και το απορημένο βλέμμα τους σε διασκεδάζει ακόμα περισσότερο. Φαίνεται πως έχουν ξεχάσει τι είναι το χαμόγελο. Δεν πειράζει, σκέφτεσαι, γι αυτό είσαι εδώ. Για να χαμογελάς. Να παίζεις. Να γουργουρίζεις.

Να είσαι γάτα.

Ίσως και λίγο άνθρωπος.

Serotonin Addicted

Περί ρεαλισμού

Ο φόβος είναι η απόδειξη της αδυναμίας των φυλακισμένων του ρεαλισμού.

***************************************************************************

Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ότι μπορεί να έρθει μια εποχή που θα με αντικρίσω στον καθρέφτη γερασμένο και αδύναμο και φοβισμένα θα αποδεχτώ την κυριαρχία αυτού που εδώ και καιρό αγνοώ επιδεικτικά, του θανάτου, που περπατάει από τότε που γεννηθήκαμε δίπλα μας, αυτού του μπάσταρδου που νομίζουμε πως μας κρατάει και καλά από τα αρχίδια. Ότι θα υπάρξει μια εποχή που δε θα υπάρχει πια το κάλεσμα, ούτε η ανάγκη και οι ήρωες και οι ποιητές δε θα με συγκινούν πια.  Όταν θα βλέπω τους άστεγους και πω τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή, όταν γίνω δέσμιος των αριθμών και του μη υπαρκτού ρεαλισμού. Όταν δε θα απορώ στο ερώτημα “πειράζει που το καινούργιο μου κινητό είναι high definition και όχι full high definition” και σε χιλιάδες άλλες τέτοιες ηλίθιες ανησυχίες των ανθρώπων. Όταν τα κουρέλια σταματήσουν να τραγουδούν. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος. Ότι θα παραδώσω τα όπλα και θα γίνω και εγώ ένας φοβισμένος πραγματιστής.

***************************************************************************

Πάντα σκεφτόμουν ότι αν έρχονταν ποτέ εξωγήινοι στη γη και έβλεπαν ότι προσκυνούμε θεούς που δε βλέπουμε, ότι συγκινούμαστε μπροστά σε ένα κομμάτι υφάσματος που το ονομάζουμε σημαία και ότι ένα κομμάτι χαρτί όπως τα χρήματα καθορίζουν τις ζωές μας, θα μας λυπόντουσαν και θα μας περνούσαν για τρελούς. Η ίδια η ύπαρξή μας είναι σουρεαλιστική. Και εμείς εμμένουμε ότι υπάρχει κάποια λογική. Βλέποντας τους άστεγους στο κέντρο της Θεσσαλονίκης αναλογίζομαι πόσο έχουμε αποτύχει ως πλάσματα, όταν δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε την επιβίωση των μελών του ίδιου μας του είδους. Ηλιθιότητα. Και με τον ίδιο τρόπο πολλοί θα με βρίσκουν ηλίθιο, παράλογο και ουτοπιστή. Ίσως η πιο ηλίθια λέξη που έχω ακούσει από τους φυλακισμένους του ρεαλισμού. Ουτοπιστής.  

grito

Καλειδοσκόπιο

Περπατάς το ίδιο μονοπάτι κάθε μέρα. Κάθε σου βήμα, βαρύ, απρόθυμο, σκάβει την γη λίγο παραπάνω, σε φέρνει λίγο πιο κοντά στον θάνατο. Όχι αυτόν τον θάνατο που είναι η φυσική συνέχεια της ζωής, αλλά τον άλλο, αυτόν που έρχεται σ' αυτούς που δεν έζησαν ποτέ, απλά επιβίωναν.

Κάποτε ήσουν ζωντανός, μικρό παιδί, κάθε μέρα ήταν άλλη μια μαγική παράσταση που σκάρωσε ο κόσμος για να σε διασκεδάσει, κι εσύ βουτούσες με τα μούτρα, χειροκροτούσες, γελούσες. Μετά όμως ήρθε το σχολείο, πλέον η παράσταση είναι κατευθυνόμενη, γεμάτη διαφημίσεις, δεν μπορείς απλά να είσαι, πρέπει να είσαι Κάποιος, αυτό που αρέσει στους γονείς σου, αυτό που θέλει η δασκάλα, αυτό που σου όρισαν. Σύμφωνοι, θα σε αλυσοδέσουμε, αλλά θα σου επιτρέψουμε να διαλέξεις, μέσα σε ορισμένα πλαίσια, το μήκος της αλυσίδας σου, ίσως ακόμα και το χρώμα της, αρκεί να μην το παρακάνεις.

Κι έτσι, σιγά σιγά, σου αφαίρεσαν το χρώμα από τα καλειδοσκοπικά, παιδικά γυαλιά σου, κι ο κόσμος άρχισε να γίνεται πιο γκρίζος, οι ήχοι πιο κενοί. Αντικατέστησες τα όνειρα με φιλοδοξίες, τις μόνιμες, χαρούμενες ερωτήσεις με έτοιμες, ανακυκλωμένες απαντήσεις. Και το χειρότερο: πλέον νιώθεις, όχι, είσαι σίγουρος πως πάντα έτσι ήταν τα πράγματα, πως ανέκαθεν η επιτυχία ήταν για σένα σημαντικότερη από την γαλήνη, την ευτυχία, ένα φιλί στο μάγουλο. Ξέχασες την ζωή, κι αυτό είναι ο πιο μαύρος θάνατος.

Αρκετά όμως με την λήθη.

Οτιδήποτε ξεχάστηκε μπορεί να ανακαλεστεί.

Θυμήσου λοιπόν, πώς είναι ο κόσμος πίσω από το πέπλο. Φόρεσε το καλύτερο χαμόγελό σου και πρόβαρε το άφοβα στον συρρικνωτικό καθρέφτη της ασημαντότητάς μας. Σταμάτα να κοιτάς με ζήλια τα πουλιά στον ουρανό, αλλά πάρε τα όνειρά σου, πλάσε μ'αυτά φτερά στην πλάτη σου και πέταξε μαζί τους, χωρίς να σε νοιάζει που εκεί πάνω κάνει κρύο. Πέτα ότι άχρηστο έχεις μαζέψει στο μπαούλο του μυαλού σου και κράτα μόνο τα σημαντικά, αυτά που σε τρέφουν, σε φωτίζουν και σε ζεσταίνουν. Απότυχε, αν θες, αλλά κάν'το με στυλ, με χαμόγελο. Ερωτεύσου την ζωή, τον κόσμο σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί όντως δεν υπάρχει, μόνο το τώρα είναι δικό σου, αυτό το μεγάλο Τώρα, που είναι το πολυτιμότερο σου αγαθό, ίσως το μόνο που έχεις. Άδραξε το, ανέβα πάνω του, κλείσε τα μάτια και άστο να σε πάει εκεί που θέλει, εκεί που θέλεις. Εκεί που πραγματικά είσαι.

Και τώρα άνοιξε τα μάτια σου. Το χρώμα είναι και πάλι εδώ. Καλώς ήρθες πίσω στην ζωή.

Serotonin Addicted

Χριστούγεννα

Υπάρχουν μέρες που νομίζω ότι ξυπνάω με ένα κεφάλι που συνέρχεται από τον λήθαργό του. Οι μέρες των Χριστουγέννων είναι από αυτές. Μέρες γεμάτες όνειρα για το μέλλον. Αυτά τα Χριστούγεννα είμαι περιτριγυρισμένος όπως κάθε Χριστούγεννα από διάφορους συγγενείς αρκετά κοντινούς ώστε να με ξέρουν από τότε που γεννήθηκα (και τώρα που μεγάλωσα καταλαβαίνω όντας στη θέση τους ότι ο παράγοντας αυτός δεν είναι καθόλου συναισθηματικά αμελητέος) και αρκετά μακρινούς ώστε να μην έχουν ταυτίσει τα όνειρά τους με τη ζωή μου. Σε μια από τις πιο βαρετές πόλεις της Ευρώπης, η ζωή εδώ φαίνεται να κυλάει αργά αλλά χωρίς σκοτούρες. Ίσως φταίει το γεγονός ότι δεν περιμένω τίποτα αξιοπερίεργο από αυτή την πόλη που με ηρεμεί τόσο. Ένα διάλειμμα από τις καλά και ηλίθια επιβεβαιωμένες έγνοιές μου. Γι’ αυτό κάθομαι στο σπίτι με τους ανθρώπους αυτούς, που με αγαπάνε και τους αγαπώ πολύ, βλέποντας το χιόνι και θυμώμενος την εποχή που έλεγα τα κάλαντα με το χιόνι να φτάνει μέχρι το γόνατο και βλέπω τον κόσμο από τα δικά τους μάτια. Κάποιοι αρκετά μεγάλοι αλλά δραστήριοι για τα δεδομένα τους, έχουν μαζέψει όλους τους κοντινούς τους ανθρώπους και μοιάζουν ευτυχισμένοι. Και οι νέοι, που μένουν σε αυτό τον τόπο, χωρίζονται για μένα σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που θέλουν να ξεφύγουν και να δουν τι υπάρχει εκεί έξω και σε αυτούς που ζουν στον μικρόκοσμό τους προσπαθώντας μάταια να επιβεβαιώσουν ότι η επιλογή τους είναι σωστή. Ίσως τώρα να καταλαβαίνεται γιατί κάθομαι τόσο σπίτι. Σε μια περιοχή που όλοι γνωρίζονται με όλους χάνεται η μαγεία που βρίσκεις στις εξόδους στις μεγάλες πόλεις. Αλλά ακόμα και όσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, είτε υπερβολικά καλόκαρδοι είτε υπερβολικά σκληροί, αναζητούν το ίδιο πράγμα που αναζητάει κάθε άνθρωπος και δεν είναι τίποτα άλλο από την ευτυχία ή τουλάχιστον τη διαφυγή από την ανία. Απλά ο τρόπος που προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημά τους περιορίζεται στα καπιταλιστικά πρότυπα διασκέδασης. Έτοιμες συνταγές που το μόνο που σου προσφέρουν είναι ένα τεράστιο κενό που σε κυνηγάει την ώρα που πέφτεις για ύπνο. Και πιστέψτε με, αυτοί που είναι περισσότερο σκληροί είναι οι περισσότερο απογοητευμένοι και πληγωμένοι. 

grito

Ψυχοδηλωτικό

Όντα φτιαγμένα από κρέας και θνητά σωματικά υγρά

ενσαρκωμένοι άγγελοι του φωτός μα και των σκοτεινών ονείρων

κινούμαστε γύρω από το εγώ μας

σαν καταδικασμένα άστρα δίπλα στην μαύρη τρύπα

σαν σουπερνόβες που δεν ήταν μοιραίο να συμβούν

Οι γύρω μου μου μιλάνε

προσπαθούν να πουν κάτι που θεωρούν σημαντικό

μα εγώ ακούω μόνο φθόγγους και λέξεις

και την δυνατότητα ύπαρξης νοημάτων

σε ένα καθαρά θεωρητικό πλαίσιο

Στην κοινωνία του θεάματος το μέσο είναι το μήνυμα

το φωνάζω στις πλατείες και στα πορνοσινεμά

όμως κανείς δεν συντονίζει τους δέκτες του

με την συμπαντική μουσική, με την σημαντική φυσική

της παράλογης ψυχοακουστικής μας φύσης

Παίρνω τις πιο βρώμικες φαντασιώσεις μου

και φτιάχνω σπιτικά αλκοολικά κοκτέηλ

και πνίγω την λογική μου μέχρι θανάτου

μαγικό φέρετρο: για λίγους, μόνο για τρελούς

κλείνομαι μέσα και τραγουδώ στις ενοχές μου

Μην σκέφτεστε δυιστικά

η τρέλα δεν συνεπάγεται έλλειψη λογικής

και ένας υγιής αντικομφορμισμός αποτελεί αντίδοτο

στον κοινωνικό κανιβαλισμό που πωλείται στα σουπερ μάρκετ

με ετικέτες βιολογικής καλλιέργειας

Μυριάδες αντιπερισπασμοί μα τα πρόβατα μένουν προσηλωμένα

στις φαντασιώσεις καριέρας και μεγαλείου

που προβάλονται στους τοίχους των σφαγείων και των γηπέδων

Χρειαζόμαστε έναν ποιμένα- απελευθερωτή

αλλά πάντα πρέπει να κρατάει μαγκούρα

Απευθύνομαι σε σένα, το υπέροχο χαμόγελο του πυρετού

τα μάτια με τις διεσταλμένες κόρες και σκέψεις

Κοίταξε με, άκου με, φώναξε μου

βρίσε με ή χτύπα με, μίσησε με ή αν είσαι τόσο σκληρός αγάπα με

μόνο μην με μολύνεις με κούφια λόγια

Serotonin Addicted