Τα όνειρα μιας αβύσσου

Άβυσσος. Η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό μου όταν αντικρίζω αυτόν τον απέραντο και παγερό βυθό χωρίς επιφάνεια. Πόσες φορές έχω βρεθεί εδώ τα τελευταία χρόνια; Πόσες φορές ξανά και ξανά το ίδιο όνειρο;

Το βλέμμα μου πλανιέται τριγύρω με ανακούφιση. Είμαι ακόμα περιτριγυρισμένος από τις αγαπημένες μου φυσαλίδες, εκεί όπου είναι κρυμμένοι μικροί κόσμοι ζωντανοί όπως εγώ και συ, εκεί που μπορείς να δεις κάτι παραπάνω από αυτό το μονότονα ομοιόμορφο καταραμένο κενό βυθό, εκεί που υπάρχει ζωή. Οι πιο μικρές έχουν το μέγεθος ενός σπιτιού, οι πιο μεγάλες το μέγεθος μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας και κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις αλλά για μένα υπάρχουν μόνο 2 ειδών: αυτές που κινούνται προς τα εμένα και αυτές που απομακρύνονται. Διαλέγω προσεκτικά τον επόμενό μου προορισμό και κατευθύνομαι προς αυτόν με ανυπομονησία.

Ξέρω ότι δεν μπορώ να ζήσω μέσα σε αυτή τη φυσαλίδα για πάντα. Ξέρω ότι η απληστία μου θα κάνει τη φυσαλίδα ένα με τον υπόλοιπο βυθό. Και ξέρω ότι μετά θα πρέπει να ψάξω για τον επόμενό μου προορισμό. Αυτό όμως που φοβάμαι περισσότερο είναι ότι μια μέρα θα ανοίξω τα μάτια και δεν θα αντικρίσω τίποτα παραπάνω παρά μόνο την άβυσσό μου. Ξέρω ότι θα υπάρχω αλλά θα είμαι πια νεκρός.

grito