Σκέψεις(2)..

Οι σκέψεις σου είναι ελεύθερες όσο αντέχεις εσύ να είναι ή μάλλον καλύτερα όσο σε αφήνουν να είναι. Πόσο ωραία η φράση του προηγούμενου κειμένου.

Ας χωρίσουμε αρχικά τη φράση σε 2 μέρη. Οι σκέψεις σου είναι ελεύθερες όσο αντέχεις εσύ. Οι σκέψεις σου είναι ελεύθερες όσο σε αφήνουν να είναι. Και ας πάρουμε αρχικά την πρώτη φράση:

Πόση αλήθεια λοιπόν αντέχεις; Μέχρι που μπορείς να φτάσεις; Αν λάβεις σαν δείγμα το σημερινό άνθρωπο, οι αντοχές είναι μηδαμινές. Όταν ο άνθρωπος δεν είναι σίγουρος για κάτι (εδώ έχουμε το φόβο για το άγνωστο) προσπαθεί να βρει μια απάντηση, μια λύση που περισσότερο θα τον ανακουφίσει και θα τον καθησυχάσει. Π.χ. ποια λύση σκέφτηκε ο άνθρωπος στο φόβο του θανάτου; Σκέφτηκε το Θεό και την αιώνια ζωή, προσπαθώντας να ξεφύγει από την αλήθεια ότι η ζωή του κάποια στιγμή θα τερματιστεί. Και μια τόσο οδυνηρή αλήθεια καλύφτηκε από το πέπλο της θρησκείας, γιατί ο άνθρωπος δεν άντεξε, γιατί η ελευθερία αυτής της γνώσης ήταν αβάσταχτη για αυτόν. Και δυστυχώς συνεχίζει να σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο γιατί του είναι πιο εύκολο, ίσως σε μικρότερο βαθμό από ότι παλιότερα (να ναι καλά 3 αιώνες φιλοσοφίας και κριτικής ενάντια στη θρησκεία). Δυστυχώς ο άνθρωπος εθελοτυφλεί, δε θέλει την ελευθερία και τη γνώση ή μάλλον το κόστος που συνεπάγεται με τη γνώση. Έχει συνηθίσει να ζει σε έναν καπιταλιστικό κόσμο, κλείνει τα μάτια μπροστά στη σκληρότητά του και δε μπορεί καν να φανταστεί το διαφορετικό.

Και εδώ θα αναφερθώ στη δεύτερη φράση…

Πόσο έχει τεμαχιστεί η φαντασία μας; Όταν είσαι μικρός μπορείς να απαντήσεις σε μια ερώτηση με χιλιάδες τρόπους και όταν περνάς από το θεσμό που ονομάζεται σχολείο αρχίζει η ρομποτοποίησή σου και οι απαντήσεις σου περιορίζονται στα τετριμμένα πλαίσια που διδάσκεσαι ότι αποτελούν πραγματικότητα, αλήθεια, ελευθερία. Πώς γίνεται να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι όταν περιμένουμε από την κοινωνία να μας κρίνει; Όταν μας δίνεται ένας προκαθορισμένος σκοπός; Πώς θα ξεφύγουμε από τα περιορισμένα πλαίσια και στεγανά του; Όταν όλοι μας έχουν δώσει την εξής ευθύνη: Να ζήσουμε μια βαρετή ζωή στα πρότυπα που θέλουν αυτοί. Εδώ θα εναποθέσω πάλι το θρησκευτικό παράδειγμα, μιας που τώρα τελευταία το έχω πιο χειροπιαστό. Όσο ο άνθρωπος έθετε ως σκοπό τη ζωής του να ζήσει μια ενάρετη ζωή στα πλαίσια που η αρετή του καθοριζόταν, μετρούταν και κρινόταν από το Θεό πως γινόταν να είναι πραγματικά ελεύθερος;

Γι’ αυτό σύντροφοι διαρκής αμφισβήτηση. Ακόμα και των δικών μας πρακτικών!

grito