Σκέψεις(2)..

Οι σκέψεις σου είναι ελεύθερες όσο αντέχεις εσύ να είναι ή μάλλον καλύτερα όσο σε αφήνουν να είναι. Πόσο ωραία η φράση του προηγούμενου κειμένου.

Ας χωρίσουμε αρχικά τη φράση σε 2 μέρη. Οι σκέψεις σου είναι ελεύθερες όσο αντέχεις εσύ. Οι σκέψεις σου είναι ελεύθερες όσο σε αφήνουν να είναι. Και ας πάρουμε αρχικά την πρώτη φράση:

Πόση αλήθεια λοιπόν αντέχεις; Μέχρι που μπορείς να φτάσεις; Αν λάβεις σαν δείγμα το σημερινό άνθρωπο, οι αντοχές είναι μηδαμινές. Όταν ο άνθρωπος δεν είναι σίγουρος για κάτι (εδώ έχουμε το φόβο για το άγνωστο) προσπαθεί να βρει μια απάντηση, μια λύση που περισσότερο θα τον ανακουφίσει και θα τον καθησυχάσει. Π.χ. ποια λύση σκέφτηκε ο άνθρωπος στο φόβο του θανάτου; Σκέφτηκε το Θεό και την αιώνια ζωή, προσπαθώντας να ξεφύγει από την αλήθεια ότι η ζωή του κάποια στιγμή θα τερματιστεί. Και μια τόσο οδυνηρή αλήθεια καλύφτηκε από το πέπλο της θρησκείας, γιατί ο άνθρωπος δεν άντεξε, γιατί η ελευθερία αυτής της γνώσης ήταν αβάσταχτη για αυτόν. Και δυστυχώς συνεχίζει να σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο γιατί του είναι πιο εύκολο, ίσως σε μικρότερο βαθμό από ότι παλιότερα (να ναι καλά 3 αιώνες φιλοσοφίας και κριτικής ενάντια στη θρησκεία). Δυστυχώς ο άνθρωπος εθελοτυφλεί, δε θέλει την ελευθερία και τη γνώση ή μάλλον το κόστος που συνεπάγεται με τη γνώση. Έχει συνηθίσει να ζει σε έναν καπιταλιστικό κόσμο, κλείνει τα μάτια μπροστά στη σκληρότητά του και δε μπορεί καν να φανταστεί το διαφορετικό.

Και εδώ θα αναφερθώ στη δεύτερη φράση…

Πόσο έχει τεμαχιστεί η φαντασία μας; Όταν είσαι μικρός μπορείς να απαντήσεις σε μια ερώτηση με χιλιάδες τρόπους και όταν περνάς από το θεσμό που ονομάζεται σχολείο αρχίζει η ρομποτοποίησή σου και οι απαντήσεις σου περιορίζονται στα τετριμμένα πλαίσια που διδάσκεσαι ότι αποτελούν πραγματικότητα, αλήθεια, ελευθερία. Πώς γίνεται να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι όταν περιμένουμε από την κοινωνία να μας κρίνει; Όταν μας δίνεται ένας προκαθορισμένος σκοπός; Πώς θα ξεφύγουμε από τα περιορισμένα πλαίσια και στεγανά του; Όταν όλοι μας έχουν δώσει την εξής ευθύνη: Να ζήσουμε μια βαρετή ζωή στα πρότυπα που θέλουν αυτοί. Εδώ θα εναποθέσω πάλι το θρησκευτικό παράδειγμα, μιας που τώρα τελευταία το έχω πιο χειροπιαστό. Όσο ο άνθρωπος έθετε ως σκοπό τη ζωής του να ζήσει μια ενάρετη ζωή στα πλαίσια που η αρετή του καθοριζόταν, μετρούταν και κρινόταν από το Θεό πως γινόταν να είναι πραγματικά ελεύθερος;

Γι’ αυτό σύντροφοι διαρκής αμφισβήτηση. Ακόμα και των δικών μας πρακτικών!

grito

Σκέψεις..

Καθόμαστε σε ένα παγκάκι. Βλέμματα ,φωνές ,γέλια όλα είναι ψεύτικα , κενά , αδιάφορα. Όλα μοιάζουν στημένα και ορισμένα όπως θέλουν αυτοί να είναι. Άψυχα στρατιωτάκια τετριμμένα και συμμετρικά περπατάνε με ταχύ βήμα, δρουν ποτέ δεν αντιδρούν, δουλεύουν, ξέρουν να ψυχαγωγούνται όποτε τους έχουν επιβάλλει, να ζουν όπως τους έχουν επιβάλλει. Χωρίς να έχουν το δικαίωμα να πάρουν οι ίδιοι μια απόφαση για την ζωή τους νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι και σπεύδουν με μανία να κατηγορήσουν όποιον μάχεται για περισσότερη ελευθερία η τους τονίζει την απουσία της. Έχουν καταφέρει να μας εκπαιδεύσουν να απορρίπτουμε αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε. Όχι δηλαδή πως εσύ είσαι καλύτερος. Υποδούλωση σε πολλά πράγματα και επίπεδα από υλικές επιβεβλημένες ανάγκες μέχρι ανταγωνιστικά συναισθήματα και ψάχνεις να βρεις τις σχέσεις αιτίας και αιτιατού ανάμεσα στο κωλοσύστημα και στους κωλοχαρακτήρες.
Τουλάχιστον εγώ σκέφτομαι ελεύθερα μου λες με αφέλεια χωρίς να σου μιλήσω. Η μήπως όχι .Γιατί ακόμα και οι σκέψεις σου είναι ελεύθερες όσο αντέχεις εσύ να είναι η μάλλον καλύτερα όσο σε αφήνουν να είναι .Σαν εσωτερικά φίλτρα που σου έχουν φυτέψει βίαια στο μυαλό. Και ξέρεις ότι θα πρέπει να ζήσεις με αυτά και στην καλύτερη θα τα περιορίσεις όσο μπορείς. Άλλα δεν θα τα παρατήσεις ακόμα. Γιατί όσο δυσκολότερος ο αγώνας, τόσο μεγαλύτερη αξία έχει να αγωνίζεσαι. Και ας ξέρεις πως στο τέλος θα σε προδώσουν και θα σε χλευάσουν αυτοί για τους οποίους αγωνίζεσαι ,και ας ξέρεις πως στο τέλος θα σου στερέψουν τα συναισθήματα.. Δεν πειράζει τουλάχιστον δεν θα έχεις τύψεις που δεν προσπάθησες .Και τότε μόνο θα είσαι πραγματικά ελεύθερος. Όταν θα τα έχεις δώσει όλα για μια ιδέα που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ.

Γελωτοποιός και ΛΥ.ΜΟ. (αν και υπήρξε μια περίεργη σύνδεση με ra.ka.ma.hi κατά την διάρκεια συγγραφής του κειμένου)

Κατά(θ)ληψη

Το σκηνικό που ακολουθεί θα μπορούσε να είναι πραγματική ιστορία. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα ή πρόσωπα είναι καθαρά ψυχιατρική.



Πανεπιστήμιο, Νοέμβρης 2012. Κάπου στην Ελλάδα. Δεν έχει σημασία πού. Παντού τα ίδια είναι. Αν και μεσημέρι, στο Πανεπιστήμιο δεν υπάρχει κίνηση. Μόνο οι αστυνομικοί- προστάτες του φοιτητή περιπολούν τον χώρο, για την διασφάλιση του Ασύλου. Όχι του γνωστού ασύλου, βλέπε μεταπολίτευση, ελευθερία λόγου, κλπ κλπ, αλλά το Άσυλο. Σύμφωνα με τους νόμους της υπουργού Κηδείας,δια βίου Πάθησης και Νηστικών Στομάτων (για λόγους διατήρησης της ανωνυμίας της, θα την αποκαλούμε Πίπυ Φακιδομύτη), στο πανεπιστήμιο θα λειτουργεί Άσυλο Ψυχικής Υγείας για τους φοιτητές οι οποίοι δεν άντεξαν το 20ωρο ημερήσιο διάβασμα που απαιτεί η εντατικοποίηση των σπουδών.
Ένα αγόρι εμφανίζεται. Ας τον πούμε Χ. Είναι σίγουρα φοιτητής, αυτό το ξέρει. Έχει ξεχάσει όμως σε ποια σχολή. Δεν πειράζει.Άλλωστε χρειάζεται άλλες 500 διδακτικές μονάδες για να πάρει το πτυχίο του, οπότε παρακολουθεί μαθήματα σε 25 σχολές. Δεν τον ανησυχεί αυτό. Ξέρει ότι εργάζεται για το μέλλον του. Αυτός είναι δυνατός φοιτητής. Όχι σαν αυτούς στο Άσυλο. Αντέχει το 20ωρο διάβασμα. Κι αν δεν διαβάζει, τι θα κάνει; Η διασκέδαση είναι για τους ανίκανους, οι συζητήσεις για τους χασομέρηδες. Το σωστό μέλος της κοινωνίας ζει για να παράγει.
Κοιτάζει προς το Άσυλο. Στα παράθυρα του βλέπει τα γνωστά κάγκελα. Σε ένα παράθυρο βλέπει κάτι πιο όμορφο: αυτήν. Τα ξανθά μαλλιά της πιασμένα με μια κορδέλα, το όμορφο πρόσωπό της θλιμμένο. Τα βλέμματά τους συναντιούνται. Την ξέρει. Είναι η Υ, συμφοιτήτριά του. Ασυναίσθητα σκέφτονται και οι 2 την Κατάθληψη του 2011.

Σεπτέμβρης 2011, Πανεπιστήμιο, συνέλευση μιας σχολής. Δεν έχει σημασία ποιας. Έχουν συγκεντρωθεί 150 άτομα, αριθμός ρεκόρ για τα δεδομένα της σχολής. Ορισμένες πηγές λένε ότι τους κάλεσαν με την επίκληση της Μαγικής Λέξης : Κατάληψη. Πολλοί από αυτούς δεν μπορούσαν να κατανοήσουν το νόημα της λέξης αυτής, όμως παρόλα αυτά γέμιζε την καρδιά τους με τρόμο. Άλλωστε, το μόνο που ήξεραν γι αυτήν είναι ότι απειλεί την ιερότερη γιορτή της σχολής τους, την Εξεταστική. Αυτό δεν μπορούσαν να το επιτρέψουν. Στο κοινό είναι ο Χ και η Υ. Η Υ χαμογελάει στον Χ. Του αρέσει πολύ το χαμόγελό της. Σκέφτεται να της μιλήσει μετά το τέλος της συνέλευσης.
Και έτσι άρχισε ο Διάλογος. Η μια πλευρά (σαφώς η μικρότερη) επιχειρηματολογούσε εναντίον του νέου νόμου για την Κηδεία : ''Τέλος της δωρεάν φοίτησης, των δωρεάν βιβλίων, κατάργηση της ελευθερίας των φοιτητών, πλήρης εντατικοποίηση της παιδίας.'' Το πλήθος άκουγε: ''Η κατάληψη θα καταστρέψει την Εξεταστική μου''. Η άλλη πλευρά ανέλυσε με ευγλωττία τις θέσεις της :'' Ο νέος νόμος είναι κακός, αλλά εμείς είμαστε καλά παιδάκια και πρέπει να κάτσουμε ήσυχοι. Η κάθε αντίσταση είναι περιττή και άλλωστε έχουμε και Εξεταστική''. Η τελευταία λέξη κέρδισε το πλήθος. Αντί της κατάληψης ψηφίστηκε η Κατάθληψη: τα μαθήματα έγιναν κανονικά, αλλά αποφασίστηκε όλοι να δείχνουν δυστυχισμένοι ως αντίδραση στον νέο νόμο. Άλλωστε είναι σίγουρο ότι η Υπουργός δεν θα αντέξει μπροστά στο θέαμα τόσων θλιμμένων προσώπων. Την συνέχεια την ξέρουμε όλοι.

Επίλογος: Ο Χ πήρε τελικά το πτυχίο του κι έγινε πετυχημένος στη δουλεία του. Βέβαια, δεν ήξερε τι δουλειά κάνει ακριβώς, ούτε γιατί δουλεύει 16 ώρες την ημέρα. Απλώς παράγει και αυτό τον ευχαριστεί. Η Υ δεν κατάφερε να τελειώσει το πανεπιστήμιο. Σήμερα ανήκει στα επικίνδυνα περιθωριακά στοιχεία που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος πρέπει να σκέφτεται. Η Ασφάλεια είναι στα ίχνη της. Δεν χαμογέλασε ποτέ ξανά.
Η Πίπυ Φακιδομύτη λόγω της εξυπνάδας και της πολιτικής της οξύνοιας έγινε πρωθυπουργός της χώρας και κυβέρνησε με σύνεση και φροντίδα μέχρι την ημέρα της εξαφάνισής της. Κανείς δεν ξέρει τι απέγινε: κάποιοι μιλάνε για μια μαυροντυμένη φιγούρα που εμφανίζεται το βράδυ στα πανεπιστήμια και επιτίθεται σε φοιτητές. Άλλοι πιθανολογούν ότι, μετά από μια επιτυχημένη εγχείριση αλλαγής φύλου, χειροτονήθηκε ιερέας και έφτασε γρήγορα στον βαθμό του Οικουμενικού πατριάρχη. Αξιοσημείωτη είναι η δήλωση του μεγάλου δασκάλου του Ζεν, Πινομπίρα Μεταμούσια: ''η αρχή είναι το τέλος, αλλά μόνο εσύ κι εγώ''

Hormonally imbalanced!

Τον είδα να

Λαίμαργος και με στομάχι γεμάτο ξύπνησε.
Τον είδα να τρέχει σε αγνώστους δρόμους. Τον είδα να σταματά σε διαβασμένους ασφαλεις και να προτιμά τον χωματόδρομο που κατέληγε σε γκρεμό.
Άκουσα να αυτοχαρακτηρίζεται ιός. Αυτό του άρεσε, τον γέμισε αυτοπεποίθηση. Τον είδα να κάνει βουτιά στην έρημο. Απόλαυσε την κατάδυση καθώς παρατηρούσε τα μανιτάρια που πάντα ονειρευόταν να λάμπουν χαρούμενα μέσα στον κατακόκκινο ουρανό.
Τον είδα να την χαιρετά λες και δεν την ήξερε. Αυτή του έδινε τα πάντα αλλά του απάντησε με μια βουβή κραυγή καθώς τον έβλεπε να την κατασπαράζει ζωντανή. Τον είδα να καλεί από τη χαρά του όταν βρήκε την υπέρτατη ‘’δικια’’ του αλήθεια, να βροντοφωνα όταν την σκότωνε κάθε λίγο που έσβηνε τα κομμάτια της μεσα σε αίμα και ανασφάλεια.
Τον βλέπω ακόμα να τρέχει, κάθε φορά γίνετε πιο ξένος.


ra.ka.ma.hi

Και κάτι ψηλά

Μετά απο 4 μήνες αποχής και εσωτερικής αναζήτησης ήρθε επιτέλους η στιγμή να γράψω το παρθενικό μου κείμενο σε αυτό το παρανοικό blog.Σε αυτό το διάστημα μεσολάβησαν 2 ύπουλες εξεταστικές και ένα μισογαμάτο καλοκαίρι.Ένα καλοκαίρι μοιρασμένο ανάμεσα σε βαρετό αυτοκαταστροφικό διάβασμα και σε μαγικές στιγμές σε ένα ρομαντικά αποξενωμένο από την αστική βαρεμάρα νησί,συντροφιά με σουρεάλ,επικίνδυνα παράξενες συζητήσεις,κρυστάλλινα νερά τόσο παγωμένα και τόσο ζεστά ταυτόχρονα,αρχέγονους θεούς ,άκρως ενδιαφέρον κόσμο και μπαλάκια να πετάνε κυκλικά γύρω μου,αλλά πάντα να καταλήγουν στο έδαφος,ίσως λογω των ισχυρών δόσεων ρακής ,μπύρας η ρετσίνας(άντε και κάνναβης).Μια δεκαήμερη νότα ελευθερίας στην τετριμμένη σονάτα της καθημερινότητας.Δεν ξέρω αν θα μπορέσει να σου αλλάξει την κοσμοθεωρία,αλλά σίγουρα θα προκαλέσει ισχυρά ρηγματα στα θεμέλια της,ναι ακόμα και αν δεν σ’αρέσει το camping(είπαμε όλοι έχουμε κάποιου είδους διαστροφή).Κάποιος είπε οτι σε αυτό το νησί έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου.Σε κάποιο επίπεδο συμφωνω,το ρυάκι που κυλάει στην ψυχή σου γίνεται υπερβολικά διαυγες,τόσο που μπορει και να σε τρομάξει.Βέβαια υπάρχει και η λύση να το αποφύγεις η να κάνεις πως δεν το βλέπεις,αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν υπερβολικά βαρετό και εύκολο δεν νομιζεις;
Η αλήθεια ειναι ότι είχα σκεφτεί να γράψω και άλλα πράγματα για τις διακοπες, αλλά είπα να το κάνω μετά την εξεταστική με αποτέλεσμα να μην θυμάμαι τι ήθελα να γράψω.Λόγω της παντελούς και αναίτιας απουσίας έμπνευσης πήρα την απόφαση να σας θέσω μερικες απορίες.
1)Θεωρείται ανωμαλία να μην βάζεις πατατες στο γυρο(ξέρουμε όλοι σε ποιον αναφέρεται...γκουχου γκουχου)
2)Είπες ωχ παναγία μου η ω παναγία μου?(μονο για τους μυημένους στα καβείρια μυστήρια)
3)Γιατι οι πάπιες κλαίνε μονο μια φορά?
4)Μόνο εγω συμπάθησα τον Ρασκολνικοφ τόσο πολυ στο εγκλημα και τιμωρία?
5)Θες να παιξουμε τάβλι η να παίξω μόνος μου?
6)Γιατί οσοι είναι μη ανεκτικοί στη σεξουαλική διαφορετικότητα και γενικώς συντηρητικοί στο σεξ ειναι άτομα που ούτως η άλλως δεν θα ήθελες να κάνεις σεξ μαζί τους(κλεμμένο απο george carlin νομίζω, είπαμε η έμπνευση μου είναι σε περίοδο εκπτώσεων αυτή την εποχή, αλλά αναμένεται μέχρι το επομενο κείμενο να έχει επιστρέψει στα κανονικά της επίπεδα.)
7)Εχω δει χειροτερη ταινια από το I love karditsa?

Περιμενω με επιτηδευμενη αδιαφορια τις απαντησεις σας.
Με δυο εξάμηνα καθυστέρηση(και κατι ψιλα)
Steppenwolf(από το επομενο κειμενο γελωτοποιος)!
(αν και περισσοτερο με σκύλο της πόλης θα με παρομοιαζα για να πω την αλήθεια, γαμω την σάπια αλλοτρίωση μου,αδέσποτο βέβαια να κρατάμε και ένα επίπεδο).
Έμπρος να εκφυλίσουμε τα ήθη σύντροφοι!

Μια φορά κι έναν καιρό...

Έτυχε να βρεθώ σε μια παράσταση με τραγούδια του Χατζηδάκη. Ένας τυπάς έπαιζε πιάνο και στα φωνητικά ήταν κάποιοι φοιτητές από τα μουσικά σύνολα του βόλου. Είσοδος ελεύθερη. Λίγο πριν μπω μαθαίνω ότι διοργανωτής είναι η δικηγορική λέσχη της όμορφης αυτής πόλης. Καλή φάση, σκέφτηκα μέσα μου.

Ξεκινάει η παράσταση και έχω καταλάβει ότι ενώ τα παιδιά το ένιωθαν και προσπαθούσαν να δώσουν μια καλή παράσταση κάτι με εκνεύριζε ιδιαίτερα. Αυτό που μου έφταιγε ήταν το κοινό. Και ορίστε το πιο εκνευριστικό σημείο: Όταν ακούς στο στίχο του τραγουδιού τη φράση «βία και απονιά» σκέφτεσαι πόσο οξύμωρη ήταν η παρουσία των δικηγόρων. Αυτοί οι άνθρωποι που μπορούν να κατακρεουργήσουν τις λέξεις, να τις ξεγυμνώσουν, να τις ντύσουν αλλιώς και να τις δώσουν μια απαίσια δύναμη που στόχο έχει να αφυπνίσει τα αηδιαστικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Αναρωτιόμουν πως γίνεται κάτι τέτοια σάπια αλλά κατά τα άλλα κοστουμαρισμένα τυπάκια να αντέχουν μια παράσταση που ο στίχος να αναφέρεται σε τέτοια θέματα: στη βία και την απονιά, όταν οι ίδιοι είναι αυτοί που τη διατηρούν. Το κοινό είχε συγχωρέσει τον εαυτό του όπως κάνει συνήθως. Και δεν βγάζω τον εαυτό μου από το κοινό.

Είχα επίσης την περιέργεια να μάθω πόσοι από αυτούς βαριόντουσαν άπειρα εκείνη την ώρα αλλά είχαν παρευρεθεί για λόγους σοβαροφάνειας. Στην πορεία διαπίστωσα ότι οι από πίσω είχαν έρθει μόνο και μόνο γιατί μια γνωστή τους τραγουδούσε και το μόνο που σκέφτονταν ήταν πότε θα τελειώσει η κωλοπαράσταση.

√ Μια τραγική κάμερα τραβούσε θαρρείς και παιζόταν η Τρίτη συμφωνία του Μπετόβεν. Ο αυθορμητισμός αυτοκτόνησε και τη θέση του πήρε ο φόβος μήπως γίνει κανένα λάθος.

√ Μια ακόμα πιο τραγική τύπισσα με το που έφτασε της φέρανε καρέκλα για την πρώτη σειρά. Αν και σε κανέναν δεν άρεσε αυτό το θέαμα, θα υπήρχαν και μερικοί μαλάκες που θα ήθελαν να της μοιάσουν.

√ Το μέικ απ έφτανε για να μπαζώσεις ολόκληρο κτήριο. Οι όμορφες φαίνονταν άσχημες και οι άσχημες ακόμα πιο άσχημες.

Όλα φαίνονταν τόσο ψεύτικα και το κοινό αρχικά είχε τόσο παθητικό ρόλο που ένιωσα την ξαφνική παρόρμηση να αρπάξω το μικρόφωνο και να φωνάξω ότι η τέχνη πέθανε μαζί με την ανθρωπιά. Αυτή η σκέψη μου φάνηκε ελκυστική λόγω του αυθορμητισμού της. Αν δεν ήταν αυθόρμητη θα έχανε κάτι από την ομορφιά της. Την άφησα όμως να μου ξεφύγει όταν το κοινό άρχισε να σιγοτραγουδά που και που κανένα τραγούδι. Τότε κατάλαβα ότι μερικοί εκεί μέσα ένιωθαν. Έτσι ξεκίνησα να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Μια αρκετά ενδιαφέρον δραστηριότητα θα έλεγα.

Ωπ, τέλος χρόνου γραφής. Εισάγετε παρακαλώ τα κέρματά σας για περισσότερη επικοινωνία. Δεχόμαστε και πιστωτικές. Δεν κάνουμε πίστωση στη φαντασία.

grito

Με όπλο μας τη σκορδαλιά, σημαία τον μπακαλιάρο

Άλλη μια μέρα ξημερώνει με τον σκληρό σαν ηρωίνη ρεαλισμό της, ώπα, κάτσε, σήμερα αργία, κοιμήσου λίγο ακόμα, πρέπει να μάθουμε αν βγάλαν το 11άρι (το αστικό ντε, όχι τον τερματοφύλακα) από τη στέγη του σπιτιού! Όμως πώς να κοιμηθεί κανείς με τον ήχο της πασαρέλασης να σου τρυπάει τα αυτιά όπως το πηρούνι σου τον μπακαλιάρο (πολύ ενδιαφέρον θέμα, θα επανέλθουμε αργότερα, μετά τις διαφημήσεις : ΕΘΝΟΣ, ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΦΤΩΧΙΑ ΑΟΡΑΤΗ, τώρα και σε νέα ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑκή συσκευασία)! Ντύνεσαι και με εθνική υπερηφάνεια πας να απολάυσεις τις μίνι (φούστες, κούπερ, Μάους, ανάλογα τι σε τραβάει βρε αδερφέ)που πασαρελαύνουν μπροστά σου, ΑΕΡΑ! φωνάζουν τα πλήθη (ελπίζοντας να σηκωθούν οι μίνι), ο αέρας απλώς ξεφυσάει επιδεικτικά και πάει να φάει τον μπακαλιάρο του, χωρίς σκορδαλιά όμως, διότι έχει τυφώνα στις εφτά, δεν γίνεται να μυρίζει! Στη συνέχεια ακολουθεί ο στρατός, 1η μεραρχία, 2η μεραρχία, 3η μεραρχία, μπα, και πάλι δεν σε παίρνει ο ύπνος, μάλλον τα προβατάκια είναι πιο αποτελεσματικά! Ακολουθούν ΛΟΚ, LOL, ROFL και ΙΜΑΟ, ενώ στο τέλος είναι τα τανκ, με αρχηγό το τανκ που πρώτο πέρασε τις πύλες του Πολυτεχνείου (4ο στην Αρχιτεκτονική). Με γεμάτη την καρδιά, αλλά άδειο το στομάχι και τον εγκέφαλο (το συκώτι αρνείται να κάνει δηλώσεις), γυρνάς στο σπίτι (αν έχεις) για να γευτείς την ένοχη απόλαυση της ημέρας: το θεσπέσιο, ουράνιο λευκό κρέας του, που λιώνει στο στόμα σαν κατάνα σε πυρηνικό αντιδραστήρα, το δώρο του Ποσειδώνα σε αυτούς που ακόμα και σήμερα αισθάνονται έλληνες, ναι, μιλάω για τον μπακαλιάρο,κατευθείαν από τις θάλασσες τις Ιαπωνίας (-Μαμά, γιατί το ψαάκι φωσφοΐζει;)στο πιάτο σας!Και δίπλα του στέκεται η κρεμώδης, ζουμερή ύπαρξη, που έχει τα ''καρύδια'' (pun intented) να είναι αληθινή και παράλληλα διατηρεί το κρεμώδες μυστήριό της (φτου φτου σκόρδα, μη σε ματιάξω καλή μου), η μία και μοναδική σκορδαλιά! Δεν θα υμνήσουμε άλλο αυτά τα εδέσματα, άλλωστε κάθε γνήσιος ΕΛλην τα έχει συνδέσει με το ''είναι'' του ( για την καταγωγή του σκόρδου από τον Σείριο, ανατρέξτε στο βιβλίο ''αι οσμαί των ΕΛ'')! Αφού τελειώσει μέχρι και το τελευταίο απ-τα-κόκαλα-βγαλμένο φιλέτο μπακαλιάρου και η σκορδαλιά εκδικείται τον άδικο χαμό της μέσα από την αναπνοή σου, μπορείς να αναπαυτείς στις δάφνες σου, με τη σιγουριά ότι τίμησες άλλη μια χρονιά τους προγόνους σου! Άντε, και του χρόνου!
Hormonally imbalanced!

p.s.1 (Αντ)αγωνιστικούς χαιρετισμούς στο σύντροφο grito, είθε ποτέ να μην σκουριάσει το ξυράφι σου, να μην στερέψει η δημιουργική σου ντοπαμίνη και το ρέκβιέμ σου να ρίχνει όλες τις γκόμενες της Κόλασης στα πόδια σου!

p.s.2 Περιμένουμε κείμενο και από άλλες σχιζοειδείς προσωπικότητες!

Kυνηγητό

Το κυνηγητό συνεχίζεται αμείλικτα. Οι τύποι με τις άσπρες μπλούζες είναι κάτι παραπάνω από πιεστικοί. Οι ενέσεις πλήξης και προδιαγεγραμμένης ζωής που κρατούν κάνουν όλες τις ενδιαφέρουσες και δημιουργικές απολήξεις ενός μυαλού ανενεργές. Ακολουθούν οι τύποι με τις γραβάτες που προσπαθούν να μας πετύχουν βομβαρδίζοντας μας με διαφημιστικά ενώ στη στροφή μας περιμένει το lifestyle οπλισμένο στο ένα χέρι με ξυράφι και στο άλλο με νυχοκόπτη.

Καλή δύναμη και από μένα φίλοι μου (ωραίο το αρχικό κειμενάκι Hormonally inbalanced) και καλή συνέχεια. Ορίστε και κάτι που έγραψα ένα ευχάριστο πρωινό...

Πέθανα καθώς ξύπνησα
στην καρτερία μιας ακόμα κρύας και ανυπόφορης ημέρας.
Ο επικήδειος πλανήθηκε στα άχρηστα εκείνα πράγματα
που κάνουν τις ζωές μας κενές όταν
στον καθρέφτη είδα το αγόρι με το νυσταλέο και άδειο βλέμμα
να τα μαζεύει για να τα κάνει
γκρίζα φτερά κολλημένα στο σώμα μου
με προορισμό να φτάσω στον Παράδεισο.
Αλλά καθώς πετούσα πάνω από την Κόλαση
άκουσα τις φωνές των κολασμένων
σε υπόκρουση ενός θλιμμένου ρέκβιεμ
που θύμιζε κάτι από εμένα
και τα φτερά μου άρχισαν να κλαίνε και να λιώνουν
και μαζί τους έλιωνα και εγώ.
Πέφτω.
Πέφτω και συνειδητοποιώ τον πόνο της πτώσης.
Πέφτω και συνεχίζω ακόμα μια μέρα αγάπης και μίσους
με τον εαυτό μου και με τον κόσμο
με εμένα και με τους άλλους
κουβαλώντας το σταυρό της κοινωνικότητας
περιμένοντας την αγωνία των κραυγών των νυχτερινών ονείρων.

grito!