Με όπλο μας τη σκορδαλιά, σημαία τον μπακαλιάρο

Άλλη μια μέρα ξημερώνει με τον σκληρό σαν ηρωίνη ρεαλισμό της, ώπα, κάτσε, σήμερα αργία, κοιμήσου λίγο ακόμα, πρέπει να μάθουμε αν βγάλαν το 11άρι (το αστικό ντε, όχι τον τερματοφύλακα) από τη στέγη του σπιτιού! Όμως πώς να κοιμηθεί κανείς με τον ήχο της πασαρέλασης να σου τρυπάει τα αυτιά όπως το πηρούνι σου τον μπακαλιάρο (πολύ ενδιαφέρον θέμα, θα επανέλθουμε αργότερα, μετά τις διαφημήσεις : ΕΘΝΟΣ, ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΦΤΩΧΙΑ ΑΟΡΑΤΗ, τώρα και σε νέα ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑκή συσκευασία)! Ντύνεσαι και με εθνική υπερηφάνεια πας να απολάυσεις τις μίνι (φούστες, κούπερ, Μάους, ανάλογα τι σε τραβάει βρε αδερφέ)που πασαρελαύνουν μπροστά σου, ΑΕΡΑ! φωνάζουν τα πλήθη (ελπίζοντας να σηκωθούν οι μίνι), ο αέρας απλώς ξεφυσάει επιδεικτικά και πάει να φάει τον μπακαλιάρο του, χωρίς σκορδαλιά όμως, διότι έχει τυφώνα στις εφτά, δεν γίνεται να μυρίζει! Στη συνέχεια ακολουθεί ο στρατός, 1η μεραρχία, 2η μεραρχία, 3η μεραρχία, μπα, και πάλι δεν σε παίρνει ο ύπνος, μάλλον τα προβατάκια είναι πιο αποτελεσματικά! Ακολουθούν ΛΟΚ, LOL, ROFL και ΙΜΑΟ, ενώ στο τέλος είναι τα τανκ, με αρχηγό το τανκ που πρώτο πέρασε τις πύλες του Πολυτεχνείου (4ο στην Αρχιτεκτονική). Με γεμάτη την καρδιά, αλλά άδειο το στομάχι και τον εγκέφαλο (το συκώτι αρνείται να κάνει δηλώσεις), γυρνάς στο σπίτι (αν έχεις) για να γευτείς την ένοχη απόλαυση της ημέρας: το θεσπέσιο, ουράνιο λευκό κρέας του, που λιώνει στο στόμα σαν κατάνα σε πυρηνικό αντιδραστήρα, το δώρο του Ποσειδώνα σε αυτούς που ακόμα και σήμερα αισθάνονται έλληνες, ναι, μιλάω για τον μπακαλιάρο,κατευθείαν από τις θάλασσες τις Ιαπωνίας (-Μαμά, γιατί το ψαάκι φωσφοΐζει;)στο πιάτο σας!Και δίπλα του στέκεται η κρεμώδης, ζουμερή ύπαρξη, που έχει τα ''καρύδια'' (pun intented) να είναι αληθινή και παράλληλα διατηρεί το κρεμώδες μυστήριό της (φτου φτου σκόρδα, μη σε ματιάξω καλή μου), η μία και μοναδική σκορδαλιά! Δεν θα υμνήσουμε άλλο αυτά τα εδέσματα, άλλωστε κάθε γνήσιος ΕΛλην τα έχει συνδέσει με το ''είναι'' του ( για την καταγωγή του σκόρδου από τον Σείριο, ανατρέξτε στο βιβλίο ''αι οσμαί των ΕΛ'')! Αφού τελειώσει μέχρι και το τελευταίο απ-τα-κόκαλα-βγαλμένο φιλέτο μπακαλιάρου και η σκορδαλιά εκδικείται τον άδικο χαμό της μέσα από την αναπνοή σου, μπορείς να αναπαυτείς στις δάφνες σου, με τη σιγουριά ότι τίμησες άλλη μια χρονιά τους προγόνους σου! Άντε, και του χρόνου!
Hormonally imbalanced!

p.s.1 (Αντ)αγωνιστικούς χαιρετισμούς στο σύντροφο grito, είθε ποτέ να μην σκουριάσει το ξυράφι σου, να μην στερέψει η δημιουργική σου ντοπαμίνη και το ρέκβιέμ σου να ρίχνει όλες τις γκόμενες της Κόλασης στα πόδια σου!

p.s.2 Περιμένουμε κείμενο και από άλλες σχιζοειδείς προσωπικότητες!

Kυνηγητό

Το κυνηγητό συνεχίζεται αμείλικτα. Οι τύποι με τις άσπρες μπλούζες είναι κάτι παραπάνω από πιεστικοί. Οι ενέσεις πλήξης και προδιαγεγραμμένης ζωής που κρατούν κάνουν όλες τις ενδιαφέρουσες και δημιουργικές απολήξεις ενός μυαλού ανενεργές. Ακολουθούν οι τύποι με τις γραβάτες που προσπαθούν να μας πετύχουν βομβαρδίζοντας μας με διαφημιστικά ενώ στη στροφή μας περιμένει το lifestyle οπλισμένο στο ένα χέρι με ξυράφι και στο άλλο με νυχοκόπτη.

Καλή δύναμη και από μένα φίλοι μου (ωραίο το αρχικό κειμενάκι Hormonally inbalanced) και καλή συνέχεια. Ορίστε και κάτι που έγραψα ένα ευχάριστο πρωινό...

Πέθανα καθώς ξύπνησα
στην καρτερία μιας ακόμα κρύας και ανυπόφορης ημέρας.
Ο επικήδειος πλανήθηκε στα άχρηστα εκείνα πράγματα
που κάνουν τις ζωές μας κενές όταν
στον καθρέφτη είδα το αγόρι με το νυσταλέο και άδειο βλέμμα
να τα μαζεύει για να τα κάνει
γκρίζα φτερά κολλημένα στο σώμα μου
με προορισμό να φτάσω στον Παράδεισο.
Αλλά καθώς πετούσα πάνω από την Κόλαση
άκουσα τις φωνές των κολασμένων
σε υπόκρουση ενός θλιμμένου ρέκβιεμ
που θύμιζε κάτι από εμένα
και τα φτερά μου άρχισαν να κλαίνε και να λιώνουν
και μαζί τους έλιωνα και εγώ.
Πέφτω.
Πέφτω και συνειδητοποιώ τον πόνο της πτώσης.
Πέφτω και συνεχίζω ακόμα μια μέρα αγάπης και μίσους
με τον εαυτό μου και με τον κόσμο
με εμένα και με τους άλλους
κουβαλώντας το σταυρό της κοινωνικότητας
περιμένοντας την αγωνία των κραυγών των νυχτερινών ονείρων.

grito!