Συνειρμικό νο2

Του τηλεφώνησε το μεσημέρι και του ζήτησε να βρεθούνε! ''Θέλω να μιλήσουμε'' του είπε, βάζοντάς τον σε σκέψεις, η κυριότερη εκ των οποίων ήταν: ''βαριέμαι!''. Λίγο η ζέστη, λίγο το νέο σήριαλ του Μανούσου Μανουσάκη, που έχει να κάνει με τον απαγορευμένο έρωτα ενός αναρχικού και μιας κνίτισσας (''Στον ερωτικό του Μπακούνιν'') και ξεκινούσε σε λίγο, ετοιμάστηκε να βρει καμιά μαλακία για να της το ακυρώσει! Τελικά όμως άλλαξε γνώμη- άλλωστε από προηγούμενη γνώση της τέχνης του Μανούσου, μάλλον το σήριαλ θα καταλήξει σε παθιασμένο σεξ μετά από πορεία Πολυτεχνείου και γύρω να πέφτουν δακρυγόνα!
Βρέθηκαν στο γωνιακό καφέ κάτω από το σπίτι του, αυτό που σερβίρει και μια αίσθηση του καθήκοντος μαζί με τον καφέ. Πάντα τον βοηθούσε να παίρνει σημαντικές αποφάσεις, ή έστω ήταν αρκετά μικρό ώστε να φύγει τρέχοντας από αυτές. Την βρήκε όπως πάντα εκθαμβωτικά μέτρια αλλά και πάλι την σκεφτόταν γυμνή. Ή στο κρεβάτι. Ή και τα δύο. Η μετριότητα πάντα τον άναβε και είχε την φήμη φλογερού εραστή. Φλόγα κεριού βέβαια. Αλλά μια φλόγα είναι μια φλόγα, σωστά;
Αποφάσισε τελικά να σταματήσει να σκέφτεται μαλακίες και να ακούσει τι του λέει:
''... παρακράτησε πια! Ώρες ώρες έχω την εντύπωση (Ψέμα!) πώς δεν ακούς τι λέω! Άλλες φορές πάλι, πως βαριέσαι να βγεις μαζί μου (Αισχρό ψέμα!) ή ακόμα πως προτιμάς να δεις τηλεόραση από το να μιλάμε (Αίσχος! Συκοφαντική δυσφήμηση! Την εσχάτη των ποινών!)''.
Τα ίδια και τα ίδια! Μια ζωή, πάντα ο κάθε άχρηστος είχε υπαρξιακά προβλήματα και αυτός αναγκαζόταν να του τα λύνει. Σκέφτηκε να της το πει (εδώ ο αναγνώστης σίγουρα θα φαντάζεται πως ακολουθεί: '' αλλά άλλαξε γνώμη''; Ε, λοιπόν, ο αναγνώστης κάνει λάθος!)  και της το είπε. Αυτή η κρίση φιλαλήθειας διέκοψε απότομα τον διάλογο και την σχέση τους. Όμως ας το δούμε και από την θετική του πλευρά: πρόλαβε το σήριαλ.
Και έζησε αυτός καλά. Εμείς ακόμα το παλεύουμε.

Υ.Γ.1 Τελικά έπεσε έξω στις προβλέψεις του για το σήριαλ. Ο αναρχικός και η κνίτισσα παντρεύτηκαν με θρησκευτικό γάμο σε ένα μικρό νησάκι και άνοιξαν μαγαζί με τουριστικά. Συγχαρητήρια στον Μανούσο που έσπασε το κατεστημένο του!
Υ.Γ.2 Αυτό το κείμενο αφιερώνεται στον Παλιάτσο. Πρόκειται για μια μαλακία που γράφτηκε μπας και μπεις να γράψεις!

Hormonally imbalanced!

Συνειρμικό νο1

Στην αχνή βιοφωταύγεια του μυαλού μου καθρεφτίζονται
όντα περίεργα,φτιαγμένα από καθαρή περιέργεια
και αγάπη!
αγάπη για το άγνωστο, αυτό που έρχεται, το βλέπεις
κι αυτό που θα έρθει όταν δεν κοιτάς,
η αλλαγή!
Αλλά πώς αλλάζει το πράσινο σε κίτρινο κι ένα νεκρό καφέ
χωρίς τον  χρόνο!
το ελατήριο ανάμεσα στο πριν και το μετά
συνεχώς ταλαντώνεται και στη μέση
εμείς!
εμείς! που κοιτάξαμε πιο βαθιά τα αστέρια
(αλλά πώς να χαράξεις στ' αστέρια το όνομα σου;)
που δέσαμε το άτομο στις άκρες των πυραύλων μας
(κρίμα που δεν σκας τόσο εύκολα ένα χαμόγελο όσο έναν πυρηνικό αντιδραστήρα)
που θερίσαμε με κόπο όσα καλλιεργούμε τόσα χρόνια
μόνο και μόνο για να ταΐσουμε τον Κέρβερό μας
που με τόση χαρά προστατεύει την κακία μας
όταν θέλουμε να την διώξουμε
Συνειρμοί,
τόσοι συνειρμοί
μα κοίτα πώς κυλάει το ποτάμι,
παρασύροντας τις πέτρες
της αμφιβολίας μας!
Και πώς αμφιβάλλεις φίλε μου
-σ' έχω δει-
όταν το εκκρεμές στο οποίο βρίσκεσαι αιωρείται-
σε πάει και σε φέρνει!
από την ζωή στο θάνατο συνέχεια
και θέλεις να κατέβεις
για να υπάρξεις χωρίς ζωή και θάνατο
μίζερε!
πώς τολμάς!
Η ζωή είναι ο καρπός
και ο θάνατος μαχαίρι που το κόβει!
μα πώς θα φας το φρούτο αν δεν κοπεί;
Πολλά ερωτήματα, κοιμήσου!
μην απαντάς ακόμα
μα αύριο να θυμάσαι την ερώτηση
αυτή έχει σημασία τελικά και όχι η απάντηση!

Υ.Γ.Αυτό το κείμενο αφιερώνεται στον ra.ka.ma.hi.  Πρόκειται για μια μαλακία που γράφτηκε μπας και μπεις να γράψεις!

Hormonally imbalanced!

Βραδινό

17:35 Καθισμένοι απέναντι με μια σκακιέρα ανάμεσα μας, κοιτάζουμε τα πιόνια, όμως τα βλέπουμε; Εγώ βλέπω εσένα στο καθρέφτισμα της μαύρης βασίλισσας και ναι, σε σκέφτομαι γυμνή και χαμογελαστή, όπως ήσουν κάποτε, όπως θα σε ήθελα και τώρα. Κάνεις την κίνησή σου με προσποιητή αδιαφορία, υψώνοντας τοίχους ανάμεσα μας, φραγμούς από καπνό και απάθεια. Έχεις νικήσει, ή καλύτερα εγώ έχω χάσει, αυτό ήταν εμφανές από την πρώτη κίνηση του παιχνιδιού μας. Αλλά οι καλοί παίκτες δεν παίζουν για τη νίκη, όχι, παίζουν για το ίδιο το παιχνίδι, σωστά; Μαλακίες...

22:17 Ο χυμός πορτοκάλι που με κέρασες κοντεύει να τελειώσει, όπως και η βότκα που με χαρά δέχτηκε να τον συνοδέψει. Κάτι μου έλεγες αλλά αφαιρέθηκα για μια στιγμή, φταίει το ρολόι στον τοίχο σου. Τικ τακ, τικ τακ, μετράει τον χρόνο που περνάει, κάθε τικ μια χαμένη ευκαιρία, κάθε τακ ένα βήμα προς την έξοδο. Α, σωστά, μου έλεγες για το ταξίδι σου στην Κένυα, για τις γυναίκες με τα κρεμασμένα στήθη και τα μαύρα φίδια που εκτινάσσονται από τα δέντρα. Το ήξερες ότι το δάγκωμα της μαύρης μάμπας σε σκοτώνει σε είκοσι λεπτά; Όπως μας σκοτώνει και τους δυο αυτή η χαλαρή κουβεντούλα περί ταξιδιών. Το μόνο μέρος που θα ήθελα να ήμουν είναι μαζί σου στο

κρεβάτι. Κυλιόμαστε και γελάμε σαν παιδιά. Σου φιλάω τον λαιμό και τους ώμους, όπως και τότε, παλιά, όταν εμείς... έρχεσαι ακόμα πιο κολλητά πάνω μου και μου ψιθυρίζεις: τικ τακ, τικ τακ. Αγχώνομαι, δεν θέλω να κοιτάξω το ρολόι, αλλά ασυναίσθητα το κάνω: η ώρα είναι 25:74. Ξαφνικά ξέρω όπως ξέρεις κι εσύ. Γελάς με κακία και αυτή τη στιγμή σε μισώ πραγματικά, καθώς τα πάντα γύρω μου ξεθωριάζουν και

ξυπνάω. Είναι οκτώ το πρωί. Σηκώνομαι και πάω στη κουζίνα για τον πρωινό καφέ. Καθώς το μπρίκι ζεσταίνεται και όλο το δωμάτιο ευωδιάζει, θυμάμαι την μυρωδιά του σώματός σου στο όνειρο μου. Αποφασίζω να μην ξαναφάω τόσο βαριά το βράδυ. Ποτέ ξανά. Καριόλα...

Hormonally imbalanced!

It 's just a ride

Δε θυμάται το πότε αλλά θυμάται γιατί δημιουργήθηκε, για να μην κλαίει, κάτι σαν επακόλουθο του ενστίκτου της επιβίωσης. Για αυτό δεν κλαίει ποτέ αλλά έχει ένα μόνιμα αλαζονικό χαμόγελο στραμμένο προς τους άλλους καλά κρυμμένο κάτω από τη μάσκα του. Καταλαβαίνει ότι εκείνοι είναι ο πραγματικός λόγος της ύπαρξής του, μιας τόσο κακοφτιαγμένης ύπαρξης, για αυτό και τους απεχθάνεται.

Στην αρχή το μόνο του χόμπι ήταν τα σκυλάκια. Ήξερε ότι δεν μπορούσαν να τον πειράξουν, όμως κάτι τέτοιο θα έδινε στον μπέμπη που θέλει χαδάκια και αγκαλίτσες την ευκαιρία να ξεπροβάλει δειλά – δειλά προς τα έξω. Ναι, αυτού του ευτυχισμένου ηλίθιου που δεν ξέρει να υπολογίζει, που ξέρει την ομορφιά μια χαμένης μάχης, που παρατάει την ασφάλεια για μια ρομαντική αναζήτηση. Αυτός όμως υπολογίζει τα πάντα και για αυτό δεν χάνει ποτέ.

Φοράει λοιπόν το προσωπείο που αρμόζει ανάλογα με την περίσταση, παίρνει στα σοβαρά το παιχνίδι, παίζει πάντα με τους κανόνες και βγαίνει κερδισμένος. Ο μόνος φόβος του είναι μήπως αλλάξουν οι κανόνες του παιχνιδιού, ή ακόμα χειρότερα μήπως καταργηθούν τελείως.

Τον ξέρεις και τον ξέρω, μιλάω για το τέρας που κρύβει ο σημερινός άνθρωπος, το δημιούργημα της σημερινής κοινωνίας. Αλλά δεν φταίει για όλα η κοινωνία, να θυμάσαι ότι ο καθένας επιλέγει πως θα ζήσει.

It's just a ride, όπως λέει και ο bill hicks...

grito

Ενοχικό δίκαιο

Άρχεται η συνεδρίασις!

Το δικαστήριο αποτελείται από μισοτελειωμένα αγάλματα. Καταδίκασαν τον δημιουργό τους πριν προλάβει να τα αποτελειώσει. Ήταν ένα τυπικό παράδειγμα απόφασης, καθώς μέχρι τώρα κανείς δεν έχει αθωωθεί. Η μόνη αλήθεια είναι η ενοχή!

Κατήγοροι και συνήγοροι είναι περιττοί. Τα αγάλματα τα ξέρουν όλα, οι μαρμάρινοι νευρώνες τους έχουν αποφασίσει από την αρχή του χρόνου την τύχη του άμοιρου πλάσματος που αυτή τη στιγμή διαβάζει αυτές τις γραμμές. Γιατί, φίλε μου, ο κατηγορούμενος είσαι εσύ!

Εσύ, που περνάς μέσα από τα γεγονότα χωρίς να σε αγγίζουν, ένα πλοίο καλυμμένο με πίσσα, που ποτέ δεν θα βραχεί. Εσύ, που όταν ρωτούσες, ήταν μόνο για να δείξεις την φιλομάθειά σου, χωρίς ποτέ να δίνεις σημασία στην απάντηση. Που η κάθε σου λέξη υπέρ του άλλου είναι υπέρ του εαυτού σου, γιατί ο άλλος δεν υπάρχει μέσα στους συγκλίνοντες κατοπτρικούς φακούς σου.

Όταν ο αγώνας σου χτύπησε την πόρτα, όταν ο εαυτός σου εξοπλίστηκε για την μάχη, εσύ του έκλεψες το ξίφος και έφυγες. Όταν σου ζήτησαν να συνδράμεις στο συλλογικό όνειρο, να σπάσεις τους καθρέφτες που κλείνουν το Εγώ σου στο άπειρο, εσύ απλώς τους έβαψες κόκκινους, ένα κάλυμμα επανάστασης που δεν κρύβει την στασιμότητα του βάλτου μέσα σου.

Όμως τα αγάλματα ξέρουν. Γι αυτά λοιπόν τα εγκλήματα αδιαφορίας και απάθειας, καθώς και άλλα που δεν βλέπεις ακόμα ότι θα διαπράξεις, κρίνεσαι ένοχος. Την ποινή σου θα την αποφασίσεις εσύ. Μη βιαστείς όμως. Η ερώτηση θα τεθεί ξανά στο μέλλον, όταν τη περιμένεις λιγότερο. Το μάρμαρο αντέχει πιο πολύ από το αδύναμο μυαλό σου, αυτό έχει αποδειχθεί σε αναρίθμητες άλλες δίκες. Χρησιμοποίησε την τιμωρία σου σωστά και ίσως να βγεις όντως ζωντανός. Διαφορετικά, απλώς θα επιβιώνεις.

Hormonally imbalanced!

P.S. i) Το κοινό, με ψηφοφορία δήλωσε ρητά ότι κείμενο πρέπει να γράψει ο ra.ka.ma.hi. Καθώς όμως είμαι κατά :1) Του θεσμού της ψηφοφορίας, 2) Αυτής της ψηφοφορίας,3) Της επόμενης ψηφοφορίας, με αυτοσυνδιαμόρφωση αποφάσισα να την αγνοήσω και να δημοσιεύσω εγώ.

ii) Λευτεριά στα αγάλματα!

Τεθλασμένο

Eίμαι μπροστά σε μια πόρτα φτιαγμένη από μπρούντζο και ενοχές. Τα όνειρα μου σταματούν εδώ, όμως γι αυτό φταίω εγώ που φτιάχνω πόρτες. Μου λες αν την ανοίξω θα περάσω, όμως με τι κλειδί; Όλα τα κλειδιά τα έδωσα στην κοινωνία, αυτή με φτιάχνει και με ντύνει όπως θέλει, σαν μια ακριβή πάνινη κούκλα. Ή τουλάχιστον εγώ με θεωρώ ακριβό, διότι ο καθρέφτης πάντα αυξάνει την αξία μου, σαν ένας καλός πωλητής. Ως εμπόρευμα λοιπόν περνάω την πόρτα και βρίσκομαι στην γραμμή παραγωγής. Οι εργάτες, κακοπληρωμένοι, συχνά φτηνότεροι από το εμπόρευμα, δουλεύουν για να με φτιάξουν καθ εικόνα και καθ ομοίωση του πραγματικού θεού της σύγχρονης εποχής, μοντέρνοι καιροί, μοντέρνοι θεοί. Ο θεός μας είναι ένας με πολλά πρόσωπα, είναι η κατανάλωση αλλά και η παραγωγή, η φτηνή συγκίνηση και η ακριβή απάθεια, όλα όσα μισείς να αγαπάς. Πιο παράδοξος και από τα μυστήρια της ανατολής, αυτά τουλάχιστον οι μύστες τα καταλαβαίνουν μετά από χρόνια διαλογισμού, πόσες ζωές όμως πρέπει να σπαταλήσουμε για να κατανοήσουμε την υποκρισία του θεού που επιλέξαμε (ή μας επέβαλλαν, κατ' άλλους) να λατρεύουμε; Τα νέα είδωλα δεν θα γκρεμιστούν, γιατί είναι Εγώ και Αυτό και πώς θα το καταστρέψω; Τί μένει αν καταστρέψω το Εγώ; Ίσως Εσύ να ξέρεις, αγωνιώ να μάθω αλλά φοβάμαι πως ποτέ δεν θα φτάσω στο τέρμα της αναζήτησης. Αναζήτηση χωρίς νόημα μέσα σε λόγια χωρίς νόημα. Ίσως στο τέλος της παραγωγής, στον διάδρομο με τα κόκκινα χαλιά και την αυστηρή μιζέρια να καταφέρω να ξεφύγω. Το θέλω όμως; Όταν με συναντήσεις κάποια στιγμή σε ένα μπαρ με καπνούς και ασύζευκτα ηλεκτρόνια να περιφέρονται γύρω μας, θυμήσου να με ρωτήσεις. Μέχρι τότε, εις το επανειδήν σύντροφε...

Hormonally imbalanced!

Πίσω Στο Μέλλον

Βρίσκομαι σε μια μεγάλη αίθουσα. Στο κέντρο της αίθουσας, σε ένα μεγάλο κυκλικό δάπεδο ο Ιούλιος Καίσαρας και οι υπόλοιποι συγκλητικοί φορώντας άσπρους ολοκάθαρους μανδύες βγάζουνε λόγους θαρρείς και είναι το κέντρο του κόσμου. Οι φωνές τους ακούγονται πολύ πιο δυνατά από τις φωνές του όχλου που τους περικυκλώνει, ενός όχλου ρακένδυτου, ντυμένου με βρώμικα κουρέλια. Τα μέλη του όχλου απλά φωνάζουν, δεν βγάζεις νόημα τι λένε, δεν έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα. Κάγκελα τους χωρίζουν από τον Ιούλιο Καίσαρα και την ομάδα του και έτσι όπως χτυπιούνται και κρέμονται από αυτά μοιάζουν σαν ζώα σε κλουβιά. Αηδιασμένος από το θέαμα βγήκα έξω.

Βγαίνοντας είχα την αίσθηση ότι ούτε εκεί τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Είναι νύχτα και οι δρόμοι άδειοι και σκοτεινοί. Καθώς περπατάω βλέπω παντού γύρω μου πουτάνες. Ξεχώρισα δύο, διάλεξα τη μία από αυτές. Πιάνουμε συζήτηση και περπατάμε. Καθώς περνάμε την πόρτα του μπουρδέλου το σκηνικό αλλάζει τελείως και ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στην ιδανική κοινωνία. Όχι οποιαδήποτε ιδανική κοινωνία αλλά τη δική μου ιδανική κοινωνία, έτσι όπως την καθόριζε εκείνη την ώρα το μυαλό μου και που μάλλον ο καθένας θα τη φανταζόταν διαφορετική. Τουλάχιστον εκεί οι άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι.

grito