Τεθλασμένο

Eίμαι μπροστά σε μια πόρτα φτιαγμένη από μπρούντζο και ενοχές. Τα όνειρα μου σταματούν εδώ, όμως γι αυτό φταίω εγώ που φτιάχνω πόρτες. Μου λες αν την ανοίξω θα περάσω, όμως με τι κλειδί; Όλα τα κλειδιά τα έδωσα στην κοινωνία, αυτή με φτιάχνει και με ντύνει όπως θέλει, σαν μια ακριβή πάνινη κούκλα. Ή τουλάχιστον εγώ με θεωρώ ακριβό, διότι ο καθρέφτης πάντα αυξάνει την αξία μου, σαν ένας καλός πωλητής. Ως εμπόρευμα λοιπόν περνάω την πόρτα και βρίσκομαι στην γραμμή παραγωγής. Οι εργάτες, κακοπληρωμένοι, συχνά φτηνότεροι από το εμπόρευμα, δουλεύουν για να με φτιάξουν καθ εικόνα και καθ ομοίωση του πραγματικού θεού της σύγχρονης εποχής, μοντέρνοι καιροί, μοντέρνοι θεοί. Ο θεός μας είναι ένας με πολλά πρόσωπα, είναι η κατανάλωση αλλά και η παραγωγή, η φτηνή συγκίνηση και η ακριβή απάθεια, όλα όσα μισείς να αγαπάς. Πιο παράδοξος και από τα μυστήρια της ανατολής, αυτά τουλάχιστον οι μύστες τα καταλαβαίνουν μετά από χρόνια διαλογισμού, πόσες ζωές όμως πρέπει να σπαταλήσουμε για να κατανοήσουμε την υποκρισία του θεού που επιλέξαμε (ή μας επέβαλλαν, κατ' άλλους) να λατρεύουμε; Τα νέα είδωλα δεν θα γκρεμιστούν, γιατί είναι Εγώ και Αυτό και πώς θα το καταστρέψω; Τί μένει αν καταστρέψω το Εγώ; Ίσως Εσύ να ξέρεις, αγωνιώ να μάθω αλλά φοβάμαι πως ποτέ δεν θα φτάσω στο τέρμα της αναζήτησης. Αναζήτηση χωρίς νόημα μέσα σε λόγια χωρίς νόημα. Ίσως στο τέλος της παραγωγής, στον διάδρομο με τα κόκκινα χαλιά και την αυστηρή μιζέρια να καταφέρω να ξεφύγω. Το θέλω όμως; Όταν με συναντήσεις κάποια στιγμή σε ένα μπαρ με καπνούς και ασύζευκτα ηλεκτρόνια να περιφέρονται γύρω μας, θυμήσου να με ρωτήσεις. Μέχρι τότε, εις το επανειδήν σύντροφε...

Hormonally imbalanced!