Δε θυμάται το πότε αλλά θυμάται γιατί δημιουργήθηκε, για να μην κλαίει, κάτι σαν επακόλουθο του ενστίκτου της επιβίωσης. Για αυτό δεν κλαίει ποτέ αλλά έχει ένα μόνιμα αλαζονικό χαμόγελο στραμμένο προς τους άλλους καλά κρυμμένο κάτω από τη μάσκα του. Καταλαβαίνει ότι εκείνοι είναι ο πραγματικός λόγος της ύπαρξής του, μιας τόσο κακοφτιαγμένης ύπαρξης, για αυτό και τους απεχθάνεται.
Στην αρχή το μόνο του χόμπι ήταν τα σκυλάκια. Ήξερε ότι δεν μπορούσαν να τον πειράξουν, όμως κάτι τέτοιο θα έδινε στον μπέμπη που θέλει χαδάκια και αγκαλίτσες την ευκαιρία να ξεπροβάλει δειλά – δειλά προς τα έξω. Ναι, αυτού του ευτυχισμένου ηλίθιου που δεν ξέρει να υπολογίζει, που ξέρει την ομορφιά μια χαμένης μάχης, που παρατάει την ασφάλεια για μια ρομαντική αναζήτηση. Αυτός όμως υπολογίζει τα πάντα και για αυτό δεν χάνει ποτέ.
Φοράει λοιπόν το προσωπείο που αρμόζει ανάλογα με την περίσταση, παίρνει στα σοβαρά το παιχνίδι, παίζει πάντα με τους κανόνες και βγαίνει κερδισμένος. Ο μόνος φόβος του είναι μήπως αλλάξουν οι κανόνες του παιχνιδιού, ή ακόμα χειρότερα μήπως καταργηθούν τελείως.
Τον ξέρεις και τον ξέρω, μιλάω για το τέρας που κρύβει ο σημερινός άνθρωπος, το δημιούργημα της σημερινής κοινωνίας. Αλλά δεν φταίει για όλα η κοινωνία, να θυμάσαι ότι ο καθένας επιλέγει πως θα ζήσει.
It's just a ride, όπως λέει και ο bill hicks...
grito
