Περπατάς
το ίδιο μονοπάτι κάθε μέρα. Κάθε σου
βήμα, βαρύ, απρόθυμο, σκάβει την γη λίγο
παραπάνω, σε φέρνει λίγο πιο κοντά στον
θάνατο. Όχι αυτόν τον θάνατο που είναι
η φυσική συνέχεια της ζωής, αλλά τον
άλλο, αυτόν που έρχεται σ' αυτούς που
δεν έζησαν ποτέ, απλά επιβίωναν.
Κάποτε
ήσουν ζωντανός, μικρό παιδί, κάθε μέρα
ήταν άλλη μια μαγική παράσταση που
σκάρωσε ο κόσμος για να σε διασκεδάσει,
κι εσύ βουτούσες με τα μούτρα,
χειροκροτούσες, γελούσες. Μετά όμως
ήρθε το σχολείο, πλέον η παράσταση είναι
κατευθυνόμενη, γεμάτη διαφημίσεις, δεν
μπορείς απλά να είσαι, πρέπει να είσαι
Κάποιος, αυτό που αρέσει στους γονείς
σου, αυτό που θέλει η δασκάλα, αυτό που
σου όρισαν. Σύμφωνοι, θα σε αλυσοδέσουμε,
αλλά θα σου επιτρέψουμε να διαλέξεις,
μέσα σε ορισμένα πλαίσια, το μήκος της
αλυσίδας σου, ίσως ακόμα και το χρώμα
της, αρκεί να μην το παρακάνεις.
Κι
έτσι, σιγά σιγά, σου αφαίρεσαν το χρώμα
από τα καλειδοσκοπικά, παιδικά γυαλιά
σου, κι ο κόσμος άρχισε να γίνεται πιο
γκρίζος, οι ήχοι πιο κενοί. Αντικατέστησες
τα όνειρα με φιλοδοξίες, τις μόνιμες,
χαρούμενες ερωτήσεις με έτοιμες,
ανακυκλωμένες απαντήσεις. Και το
χειρότερο: πλέον νιώθεις, όχι, είσαι
σίγουρος πως πάντα έτσι ήταν τα πράγματα,
πως ανέκαθεν η επιτυχία ήταν για σένα
σημαντικότερη από την γαλήνη, την
ευτυχία, ένα φιλί στο μάγουλο. Ξέχασες
την ζωή, κι αυτό είναι ο πιο μαύρος
θάνατος.
Αρκετά
όμως με την λήθη.
Οτιδήποτε
ξεχάστηκε μπορεί να ανακαλεστεί.
Θυμήσου
λοιπόν, πώς είναι ο κόσμος πίσω από το
πέπλο. Φόρεσε το καλύτερο χαμόγελό σου
και πρόβαρε το άφοβα στον συρρικνωτικό
καθρέφτη της ασημαντότητάς μας. Σταμάτα
να κοιτάς με ζήλια τα πουλιά στον ουρανό,
αλλά πάρε τα όνειρά σου, πλάσε μ'αυτά
φτερά στην πλάτη σου και πέταξε μαζί
τους, χωρίς να σε νοιάζει που εκεί πάνω
κάνει κρύο. Πέτα ότι άχρηστο έχεις
μαζέψει στο μπαούλο του μυαλού σου και
κράτα μόνο τα σημαντικά, αυτά που σε
τρέφουν, σε φωτίζουν και σε ζεσταίνουν.
Απότυχε, αν θες, αλλά κάν'το με στυλ, με
χαμόγελο. Ερωτεύσου την ζωή, τον κόσμο
σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί όντως
δεν υπάρχει, μόνο το τώρα είναι δικό
σου, αυτό το μεγάλο Τώρα, που είναι το
πολυτιμότερο σου αγαθό, ίσως το μόνο
που έχεις. Άδραξε το, ανέβα πάνω του,
κλείσε τα μάτια και άστο να σε πάει εκεί
που θέλει, εκεί που θέλεις. Εκεί που
πραγματικά είσαι.
Και
τώρα άνοιξε τα μάτια σου. Το χρώμα είναι
και πάλι εδώ. Καλώς ήρθες πίσω στην ζωή.
Serotonin Addicted
