Πάντοτε με παραξένευε η συνήθεια των
ανθρώπων να προσπαθούν μάταια να ελέγξουν το μέλλον και τις καταστάσεις στις οποίες
θα βρεθούν. Παρόλο που και εγώ μπαίνω σε αυτό το τριπάκι αρκετές φορές,
εκπλήσσοντας αρνητικά τον εαυτό μου, υπάρχουν μέρες που συμβαίνει το ακριβώς
αντίθετο, μέρες όπου νομίζω ότι υπάρχω έξω από το μυαλό μου. Μέρες που αφήνω τις
συνθήκες και τις καταστάσεις να με οδηγήσουν οπουδήποτε και αποστασιοποιούμαι από το να προσπαθώ να καθορίσω οτιδήποτε.
Είναι θαρρείς και αποδέχομαι την τυχαιότητα που χαρακτηρίζει το σύμπαν και γίνομαι
εθελούσια μια μαριονέτα που κινείται από τα αόρατα νήματά της.
Κάπως έτσι πιάνω τον εαυτό μου να περπατάει με φίλους σε
διάφορα μέρη χωρίς κάποιο κίνητρο, εκτός αν θεωρήσουμε κίνητρο την απλή
περιέργεια. Όλα όσα με περιβάλλουν είναι
όπως είναι και εγώ τα παρατηρώ ως απλός παρατηρητής χωρίς να σκέφτομαι τίποτα,
παρά μόνο ίσως την ευγνωμοσύνη για όλα όσα υπάρχουν πέρα από τον εαυτό μου. Μια
περίεργη κατάσταση που δεν είναι ούτε καλοδεχούμενη, ούτε κατακριτέα, απλά
συμβαίνει. Υπάρχουν μέρες που ο κόσμος είναι σαν το τσιγάρο, μου αφήνει μια
πικρή γεύση στο στόμα. Και μέρες που νομίζω ότι θα εκραγώ με τη μεγαλοπρέπεια ενός
υπερκαινοφανή αστέρα. Αλλά εν τέλει υπάρχουν και αυτές οι μέρες βγαλμένες από τα βουδιστικά
βιβλία που με βρίσκουν απλά να αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν μπορούσα να γράφω με την
ίδια ταχύτητα με την οποία σκέφτομαι.
grito
