Σκέψεις(2)..

Οι σκέψεις σου είναι ελεύθερες όσο αντέχεις εσύ να είναι ή μάλλον καλύτερα όσο σε αφήνουν να είναι. Πόσο ωραία η φράση του προηγούμενου κειμένου.

Ας χωρίσουμε αρχικά τη φράση σε 2 μέρη. Οι σκέψεις σου είναι ελεύθερες όσο αντέχεις εσύ. Οι σκέψεις σου είναι ελεύθερες όσο σε αφήνουν να είναι. Και ας πάρουμε αρχικά την πρώτη φράση:

Πόση αλήθεια λοιπόν αντέχεις; Μέχρι που μπορείς να φτάσεις; Αν λάβεις σαν δείγμα το σημερινό άνθρωπο, οι αντοχές είναι μηδαμινές. Όταν ο άνθρωπος δεν είναι σίγουρος για κάτι (εδώ έχουμε το φόβο για το άγνωστο) προσπαθεί να βρει μια απάντηση, μια λύση που περισσότερο θα τον ανακουφίσει και θα τον καθησυχάσει. Π.χ. ποια λύση σκέφτηκε ο άνθρωπος στο φόβο του θανάτου; Σκέφτηκε το Θεό και την αιώνια ζωή, προσπαθώντας να ξεφύγει από την αλήθεια ότι η ζωή του κάποια στιγμή θα τερματιστεί. Και μια τόσο οδυνηρή αλήθεια καλύφτηκε από το πέπλο της θρησκείας, γιατί ο άνθρωπος δεν άντεξε, γιατί η ελευθερία αυτής της γνώσης ήταν αβάσταχτη για αυτόν. Και δυστυχώς συνεχίζει να σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο γιατί του είναι πιο εύκολο, ίσως σε μικρότερο βαθμό από ότι παλιότερα (να ναι καλά 3 αιώνες φιλοσοφίας και κριτικής ενάντια στη θρησκεία). Δυστυχώς ο άνθρωπος εθελοτυφλεί, δε θέλει την ελευθερία και τη γνώση ή μάλλον το κόστος που συνεπάγεται με τη γνώση. Έχει συνηθίσει να ζει σε έναν καπιταλιστικό κόσμο, κλείνει τα μάτια μπροστά στη σκληρότητά του και δε μπορεί καν να φανταστεί το διαφορετικό.

Και εδώ θα αναφερθώ στη δεύτερη φράση…

Πόσο έχει τεμαχιστεί η φαντασία μας; Όταν είσαι μικρός μπορείς να απαντήσεις σε μια ερώτηση με χιλιάδες τρόπους και όταν περνάς από το θεσμό που ονομάζεται σχολείο αρχίζει η ρομποτοποίησή σου και οι απαντήσεις σου περιορίζονται στα τετριμμένα πλαίσια που διδάσκεσαι ότι αποτελούν πραγματικότητα, αλήθεια, ελευθερία. Πώς γίνεται να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι όταν περιμένουμε από την κοινωνία να μας κρίνει; Όταν μας δίνεται ένας προκαθορισμένος σκοπός; Πώς θα ξεφύγουμε από τα περιορισμένα πλαίσια και στεγανά του; Όταν όλοι μας έχουν δώσει την εξής ευθύνη: Να ζήσουμε μια βαρετή ζωή στα πρότυπα που θέλουν αυτοί. Εδώ θα εναποθέσω πάλι το θρησκευτικό παράδειγμα, μιας που τώρα τελευταία το έχω πιο χειροπιαστό. Όσο ο άνθρωπος έθετε ως σκοπό τη ζωής του να ζήσει μια ενάρετη ζωή στα πλαίσια που η αρετή του καθοριζόταν, μετρούταν και κρινόταν από το Θεό πως γινόταν να είναι πραγματικά ελεύθερος;

Γι’ αυτό σύντροφοι διαρκής αμφισβήτηση. Ακόμα και των δικών μας πρακτικών!

grito

Σκέψεις..

Καθόμαστε σε ένα παγκάκι. Βλέμματα ,φωνές ,γέλια όλα είναι ψεύτικα , κενά , αδιάφορα. Όλα μοιάζουν στημένα και ορισμένα όπως θέλουν αυτοί να είναι. Άψυχα στρατιωτάκια τετριμμένα και συμμετρικά περπατάνε με ταχύ βήμα, δρουν ποτέ δεν αντιδρούν, δουλεύουν, ξέρουν να ψυχαγωγούνται όποτε τους έχουν επιβάλλει, να ζουν όπως τους έχουν επιβάλλει. Χωρίς να έχουν το δικαίωμα να πάρουν οι ίδιοι μια απόφαση για την ζωή τους νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι και σπεύδουν με μανία να κατηγορήσουν όποιον μάχεται για περισσότερη ελευθερία η τους τονίζει την απουσία της. Έχουν καταφέρει να μας εκπαιδεύσουν να απορρίπτουμε αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε. Όχι δηλαδή πως εσύ είσαι καλύτερος. Υποδούλωση σε πολλά πράγματα και επίπεδα από υλικές επιβεβλημένες ανάγκες μέχρι ανταγωνιστικά συναισθήματα και ψάχνεις να βρεις τις σχέσεις αιτίας και αιτιατού ανάμεσα στο κωλοσύστημα και στους κωλοχαρακτήρες.
Τουλάχιστον εγώ σκέφτομαι ελεύθερα μου λες με αφέλεια χωρίς να σου μιλήσω. Η μήπως όχι .Γιατί ακόμα και οι σκέψεις σου είναι ελεύθερες όσο αντέχεις εσύ να είναι η μάλλον καλύτερα όσο σε αφήνουν να είναι .Σαν εσωτερικά φίλτρα που σου έχουν φυτέψει βίαια στο μυαλό. Και ξέρεις ότι θα πρέπει να ζήσεις με αυτά και στην καλύτερη θα τα περιορίσεις όσο μπορείς. Άλλα δεν θα τα παρατήσεις ακόμα. Γιατί όσο δυσκολότερος ο αγώνας, τόσο μεγαλύτερη αξία έχει να αγωνίζεσαι. Και ας ξέρεις πως στο τέλος θα σε προδώσουν και θα σε χλευάσουν αυτοί για τους οποίους αγωνίζεσαι ,και ας ξέρεις πως στο τέλος θα σου στερέψουν τα συναισθήματα.. Δεν πειράζει τουλάχιστον δεν θα έχεις τύψεις που δεν προσπάθησες .Και τότε μόνο θα είσαι πραγματικά ελεύθερος. Όταν θα τα έχεις δώσει όλα για μια ιδέα που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ.

Γελωτοποιός και ΛΥ.ΜΟ. (αν και υπήρξε μια περίεργη σύνδεση με ra.ka.ma.hi κατά την διάρκεια συγγραφής του κειμένου)

Κατά(θ)ληψη

Το σκηνικό που ακολουθεί θα μπορούσε να είναι πραγματική ιστορία. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα ή πρόσωπα είναι καθαρά ψυχιατρική.



Πανεπιστήμιο, Νοέμβρης 2012. Κάπου στην Ελλάδα. Δεν έχει σημασία πού. Παντού τα ίδια είναι. Αν και μεσημέρι, στο Πανεπιστήμιο δεν υπάρχει κίνηση. Μόνο οι αστυνομικοί- προστάτες του φοιτητή περιπολούν τον χώρο, για την διασφάλιση του Ασύλου. Όχι του γνωστού ασύλου, βλέπε μεταπολίτευση, ελευθερία λόγου, κλπ κλπ, αλλά το Άσυλο. Σύμφωνα με τους νόμους της υπουργού Κηδείας,δια βίου Πάθησης και Νηστικών Στομάτων (για λόγους διατήρησης της ανωνυμίας της, θα την αποκαλούμε Πίπυ Φακιδομύτη), στο πανεπιστήμιο θα λειτουργεί Άσυλο Ψυχικής Υγείας για τους φοιτητές οι οποίοι δεν άντεξαν το 20ωρο ημερήσιο διάβασμα που απαιτεί η εντατικοποίηση των σπουδών.
Ένα αγόρι εμφανίζεται. Ας τον πούμε Χ. Είναι σίγουρα φοιτητής, αυτό το ξέρει. Έχει ξεχάσει όμως σε ποια σχολή. Δεν πειράζει.Άλλωστε χρειάζεται άλλες 500 διδακτικές μονάδες για να πάρει το πτυχίο του, οπότε παρακολουθεί μαθήματα σε 25 σχολές. Δεν τον ανησυχεί αυτό. Ξέρει ότι εργάζεται για το μέλλον του. Αυτός είναι δυνατός φοιτητής. Όχι σαν αυτούς στο Άσυλο. Αντέχει το 20ωρο διάβασμα. Κι αν δεν διαβάζει, τι θα κάνει; Η διασκέδαση είναι για τους ανίκανους, οι συζητήσεις για τους χασομέρηδες. Το σωστό μέλος της κοινωνίας ζει για να παράγει.
Κοιτάζει προς το Άσυλο. Στα παράθυρα του βλέπει τα γνωστά κάγκελα. Σε ένα παράθυρο βλέπει κάτι πιο όμορφο: αυτήν. Τα ξανθά μαλλιά της πιασμένα με μια κορδέλα, το όμορφο πρόσωπό της θλιμμένο. Τα βλέμματά τους συναντιούνται. Την ξέρει. Είναι η Υ, συμφοιτήτριά του. Ασυναίσθητα σκέφτονται και οι 2 την Κατάθληψη του 2011.

Σεπτέμβρης 2011, Πανεπιστήμιο, συνέλευση μιας σχολής. Δεν έχει σημασία ποιας. Έχουν συγκεντρωθεί 150 άτομα, αριθμός ρεκόρ για τα δεδομένα της σχολής. Ορισμένες πηγές λένε ότι τους κάλεσαν με την επίκληση της Μαγικής Λέξης : Κατάληψη. Πολλοί από αυτούς δεν μπορούσαν να κατανοήσουν το νόημα της λέξης αυτής, όμως παρόλα αυτά γέμιζε την καρδιά τους με τρόμο. Άλλωστε, το μόνο που ήξεραν γι αυτήν είναι ότι απειλεί την ιερότερη γιορτή της σχολής τους, την Εξεταστική. Αυτό δεν μπορούσαν να το επιτρέψουν. Στο κοινό είναι ο Χ και η Υ. Η Υ χαμογελάει στον Χ. Του αρέσει πολύ το χαμόγελό της. Σκέφτεται να της μιλήσει μετά το τέλος της συνέλευσης.
Και έτσι άρχισε ο Διάλογος. Η μια πλευρά (σαφώς η μικρότερη) επιχειρηματολογούσε εναντίον του νέου νόμου για την Κηδεία : ''Τέλος της δωρεάν φοίτησης, των δωρεάν βιβλίων, κατάργηση της ελευθερίας των φοιτητών, πλήρης εντατικοποίηση της παιδίας.'' Το πλήθος άκουγε: ''Η κατάληψη θα καταστρέψει την Εξεταστική μου''. Η άλλη πλευρά ανέλυσε με ευγλωττία τις θέσεις της :'' Ο νέος νόμος είναι κακός, αλλά εμείς είμαστε καλά παιδάκια και πρέπει να κάτσουμε ήσυχοι. Η κάθε αντίσταση είναι περιττή και άλλωστε έχουμε και Εξεταστική''. Η τελευταία λέξη κέρδισε το πλήθος. Αντί της κατάληψης ψηφίστηκε η Κατάθληψη: τα μαθήματα έγιναν κανονικά, αλλά αποφασίστηκε όλοι να δείχνουν δυστυχισμένοι ως αντίδραση στον νέο νόμο. Άλλωστε είναι σίγουρο ότι η Υπουργός δεν θα αντέξει μπροστά στο θέαμα τόσων θλιμμένων προσώπων. Την συνέχεια την ξέρουμε όλοι.

Επίλογος: Ο Χ πήρε τελικά το πτυχίο του κι έγινε πετυχημένος στη δουλεία του. Βέβαια, δεν ήξερε τι δουλειά κάνει ακριβώς, ούτε γιατί δουλεύει 16 ώρες την ημέρα. Απλώς παράγει και αυτό τον ευχαριστεί. Η Υ δεν κατάφερε να τελειώσει το πανεπιστήμιο. Σήμερα ανήκει στα επικίνδυνα περιθωριακά στοιχεία που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος πρέπει να σκέφτεται. Η Ασφάλεια είναι στα ίχνη της. Δεν χαμογέλασε ποτέ ξανά.
Η Πίπυ Φακιδομύτη λόγω της εξυπνάδας και της πολιτικής της οξύνοιας έγινε πρωθυπουργός της χώρας και κυβέρνησε με σύνεση και φροντίδα μέχρι την ημέρα της εξαφάνισής της. Κανείς δεν ξέρει τι απέγινε: κάποιοι μιλάνε για μια μαυροντυμένη φιγούρα που εμφανίζεται το βράδυ στα πανεπιστήμια και επιτίθεται σε φοιτητές. Άλλοι πιθανολογούν ότι, μετά από μια επιτυχημένη εγχείριση αλλαγής φύλου, χειροτονήθηκε ιερέας και έφτασε γρήγορα στον βαθμό του Οικουμενικού πατριάρχη. Αξιοσημείωτη είναι η δήλωση του μεγάλου δασκάλου του Ζεν, Πινομπίρα Μεταμούσια: ''η αρχή είναι το τέλος, αλλά μόνο εσύ κι εγώ''

Hormonally imbalanced!