Π.Λ.

Το παιδί μπήκε στο σκοτεινό δισκοπωλείο. Καθώς άνοιξε η πόρτα, ακούστηκε το καμπανάκι που ειδοποιεί τον ιδιοκτήτη ότι κάποιος μπήκε. Ο ήχος του ήταν εξαιρετικά μουντός, σαν να είχε καιρό να χρησιμοποιηθεί. Το δωμάτιο φωτιζόταν από ένα μόνο μικρό, σκονισμένο παράθυρο, από το οποίο λεπτές δέσμες φωτός εισέβαλαν στον χώρο και ενοχλούσαν τα αμέτρητα σωματίδια σκόνης που αιωρούνταν.

Ο μικρός προχώρησε διστακτικά προς το βάθος του μαγαζιού. Σταμάτησε. ‘’Είναι κανείς εδώ;’’ είπε σιγανά, σχεδόν ψιθυριστά, λες και βρισκόταν σε έναν χώρο ιερό, σε μια εκκλησία… σε έναν τάφο. Κανείς δεν απάντησε. Το παιδί περίμενε πέντε ολόκληρα λεπτά. ‘’Περίεργο’’, σκέφτηκε, ‘’Μάλλον ο ιδιοκτήτης θα πετάχτηκε κάπου’’. Ακόμα και στο μυαλό του, όμως, αυτό δεν ακούστηκε πολύ πειστικό. Το μικρό κατάστημα έδειχνε εγκαταλελειμμένο, παρατημένο, λες και κάποιος έφυγε πολύ βιαστικά από εκεί πριν καιρό και δεν μπόρεσε να ξαναγυρίσει.

Ο πιτσιρίκος προχώρησε προς την συλλογή με τα παλιά σιντί. Δεν αναγνώρισε κανέναν από τους τίτλους. Ήταν όλοι στα ελληνικά, όμως οι καλλιτέχνες του ήταν άγνωστοι. Ξαφνικά ανατρίχιασε. Είχε την αίσθηση πως τον παρακολουθούν. Γύρισε αργά το κεφάλι του· δεν ήταν κανείς. Κι όμως… ένιωθε πως κάποιος, κάποιοι, τον κοιτούν με προσμονή, περιμένουν να κάνει κάτι, αδημονούν, τι όμως;

Γέλασε και κούνησε το κεφάλι του. ‘’Είναι η εγκατάλειψη και η σιωπή αυτού του μέρους’’, σκέφτηκε, ‘’μου βάζουν περίεργες ιδέες στο κεφάλι’’. Αποφάσισε να βάλει ένα σιντί στο παλιό στερεοφωνικό του καταστήματος όσο θα περιμένει τον ιδιοκτήτη. Ξεφύλλισε και πάλι τα εξώφυλλα των δίσκων και διάλεξε ένα στην τύχη. Ένας χοντρός άντρας με μούσι και λιγδιασμένα μαλλιά τον κοίταζε με βλέμμα σκοτεινό. Ο μικρός είχε την αίσθηση ότι ο παράξενος άντρας έβλεπε απευθείας στην ψυχή του. Ο δισύλλαβος τίτλος του συγκροτήματος θύμιζε τον ήχο της βροχής στην οροφή ενός μαυσωλείου ή το όνομα ενός σκοτεινού θεού των Αζτέκων. Το αγόρι ανατρίχιασε ξανά, όμως δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό. Έβαλε το σιντί στο στερεοφωνικό και πάτησε το κουμπί. Η μικρή μπλε οθόνη του στερεοφωνικού έδειχνε έξι και τριάντα πέντε.

Η ώρα ήταν εφτά και μισή. Η μουσική είχε σταματήσει εδώ και λίγα λεπτά. Το αγόρι στεκόταν ακίνητο. Κοίταζε το κενό. Ένας μικρός μυς συσπάστηκε στην άκρη του ματιού του. Ήταν η πρώτη του κίνηση από την στιγμή που πάτησε το ‘’play’’. Το βλέμμα του ήταν αδιαπέραστο, έδειχνε κλεισμένο βαθιά στον εαυτό του, λες και είχε δει ή ακούσει κάτι φρικτό, κάτι που δεν είναι φτιαγμένο για τα ανθρώπινα αυτιά. Έμεινε στην ίδια θέση για λίγη ώρα ακόμα. Μετά, πάντα ανέκφραστος, βγήκε από το μαγαζί. Το κουδουνάκι ακούστηκε για μια τελευταία φορά καθώς η πόρτα έκλεινε πίσω του.

Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά τι έγινε το παιδί. Η μητέρα του ειδοποίησε την αστυνομία. Οι έρευνες συνεχίστηκαν για αρκετό καιρό, αλλά τελικά δεν βρέθηκε κανένα ίχνος του. Μόνο κάποια βράδια, ορισμένοι μοναχικοί και μελαγχολικοί άνθρωποι, ορκίζονται πως είδαν ένα παιδί που περπατάει με τα χέρια. 

Hormonally Imbalanced! (aka Serotonin Addicted)

Όνειρο χειμερινής νυχτός

Μάλλον πρέπει να ονειρεύομαι, δεν εξηγείτε αλλιώς πως βρέθηκα μέσα σε αυτήν την έπαυλη. Το σαλόνι είναι τόσο πήχτρα όσο ένα club για erasmus φοιτητές  Σάββατο βράδυ. Όλοι είναι καλοντυμένοι και όρθιοι αλλά δεν δείχνουν να χορεύουν και να διασκεδάζουν, το αντίθετο μάλιστα, μοιάζουν πολύ σοβαροί και αγχωμένοι. Προσπαθώ να ακούσω τι λένε αλλά οι φράσεις τους δεν δείχνουν να έχουν νόημα. Απλά παραμιλάνε μόνοι τους. Ίσως τελικά βρίσκομαι σε τρελάδικο για πλούσιους. Ίσως και να είναι αυτιστικοί αφού ο καθένας επαναλαμβάνει 5-6 συγκεκριμένες προτάσεις. Θαρρείς και οι προτάσεις αυτές είναι οι μοναδικές στο λεξιλόγιό τους. Ρε λες να είναι ρομπότ;

Αυτός εκεί πρέπει να είναι φοιτητής γιατί όλο στην εξεταστική του αναφέρεται. Εκείνος ο τύπος με τη γραβάτα φοβάται μην τον απολύσουν γιατί δεν πρόλαβε ένα deadline. Δίπλα του μια τύπισσα που επαναλαμβάνει το λόγο που έχει να βγάλει σε ένα meeting. Όλοι τους φαίνονται εγκλωβισμένοι στις φυλακές του μυαλού τους.

Όσο περνάει η ώρα το κλίμα αρχίζει να με επηρεάζει σιγά σιγά. Αρχίζω και εγώ να κάνω αγχωτικές σκέψεις, η εξεταστική πλησιάζει επικίνδυνα. Όχι, καλά θα κάνω να σταματήσω. Ορίστε, ο τύπος με το μούσι δεν άντεξε, άρχισε να ουρλιάζει και τον μάζεψαν κάτι μπράβοι. Ποιος ξέρει που πάει το ασανσέρ με το οποίο έφυγαν.

Πρέπει να βρω την έξοδο πριν γίνω σαν αυτούς. Το μέρος είναι τόσο πήχτρα που με το ζόρι μπορώ να κουνηθώ. Το μυαλό μου έχει αρχίσει να θολώνει.

Ξαφνικά στη γωνία βλέπω έναν νεαρό να τους κοιτάζει με επικριτικό βλέμμα. Δεν βλέπω στο πρόσωπό του το άγχος και την αγωνία των υπολοίπων. Κάπου πάει. Ίσως ξέρει το δρόμο για την έξοδο. Αυτόν θα ακολουθήσω.

grito

Desobediencia pacífica

Con desobediencia que pacifica
Y con pacífica desobediencia
Deconstruimos este estado demencia
Que violencia nos da y esta intensifica.

Violencia y explotación y petrifica
E intensifica violencia y sentencia
Nuestras vidas sin alguna clemencia
Y fundamentalismos mitifica.

El voto sí hace cómplices, entiende
Que esto es un estado autoritario
Que con violencia sus leyes defiende.

El problema es que impuesto no arbitrario
Es: impuesto y no arbitrario y nos miente
Y es conformes con un simple honorario.

Javier