Ωδή στην αιωρούμενη μετριότητα

Πρωτοχρονιά, πρώτη του χρόνου, μια μέρα που αυθαίρετα θεωρούμε ως την έναρξη, το άνοιγμα του άγνωστου, το reset η το restart. Ή και το τέλος, καθώς οι προσεχείς ημέρες γοητεύουν μελαγχολικά τους μοναχικούς και τους καταθλιπτικούς, που στον μοναχικό και καταθλιπτικό τους κόσμο υπερεκτιμούν την πλαστή ευτυχία των <<άλλων>>. Μέρα σκέψεων, οικογένειας και ρηχών εξόδων. Η προσπάθεια για το μέγιστο δημιουργεί άγχος. Το άγχος σε κάνει να αποτύχεις και να φλερτάρεις με τον πάτο του πηγαδιού. Ο πάτος είναι πιο δελεαστικός, αν δεν βρίσκεσαι στην κορυφή. Τουλάχιστον δεν αιωρείσαι. Πατάς κάπου και μπορείς να πηδήσεις ξαφνικά. Η ανάδυση δεν είναι εύκολη όταν αιωρείσαι. Υπάρχει πάντα μια γλυκιά προσμονή, μια σειρήνα που τραγουδάει για σένα, χωρίς να έχεις χώσει βουλοκέρι στα αυτιά σου. Και δεν είσαι ο Οδυσσέας.

                Παίρνεις στυλό και χαρτί και κάθεσαι να γράψεις. Όνειρα, στόχοι, χόμπι, σχέδια, προσπάθεια για αλλαγή και ανανέωση τελοσπάντων. Η ρουτίνα, γλυκιά πουτάνα σε κρατάει πίσω, με μικρά δολοφονικά βελάκια, που στην εκστατική παθητικότητα της συνήθειας δεν καταλαβαίνεις. Εθισμός στη μετριότητα. Οι παραπλανημένοι εθισμένοι υποστηρίζουν μανιωδώς, με φανατικό δογματισμό και δογματικό φανατισμό τον εθισμό τους. Μια σχέση μίσους και πάθους. Η επιθυμία να τραβήξεις μαζί σου στον γκρεμό και άλλους, οι κατηγορίες ακολουθούν του <<αντιανεσικούς>> κατά πόδας. Πιόνι και σκληρό στρατιωτάκι, αδύναμο και φοβισμένο αλλά πρόθυμο να θυσιαστεί για τους μεγάλους. Και ας μην το καταλαβαίνεις. Θα τζόγαρες ποτέ τους εθισμούς σου, η δεν μπορείς να τους αποχωριστείς? Αν είχες για μια στιγμή την υπερβατική δυνατότητα να αλλάξεις κάτι στη ζωή σου, θα έκανες ότι κοιμάσαι για να αποφύγεις τις εύκολες λύσεις. Η λατρεία της στασιμότητας και του δεν γαμιέται. Η γλυκιά και πλέον συνηθισμένη προσμονή της ενσωμάτωσης και του στανταρ. Το κρυφό like της κοινωνίας που σου κλείνει συμπονετικά το μάτι. Σε κοιτάζει με απέραντο βλέμμα κατανόησης ταλαιπωρημένο και μαύρο μου πρόβατο και σε αποδέχεται στο κοπάδι με τα άσπρα τώρα και ας έχεις λίγες μουτζούρες και γρατζουνιές. Η αποδοχή που πάντα αναζητούσες.

                H ανάγκη για καλοπέραση και βόλεμα. Η αναποφασιστικότητα, ο πιο πιστός σου σύντροφος. Μπορείς να ακουμπήσεις και να ξεκουραστείς. Η αιώνια αλλαγή του αύριο. Η αλλαγή που μετατίθεται στο μεθαύριο η αιωρείται συνεχώς στο αύριο, αναλόγως του αν ακολουθείς χρονικά τις αποφάσεις σου. Η απόρριψη ή η αγιοποίηση του χθες. Μαγικό νόμισμα με ίδιες όψεις. Θα το πετάξεις και θα περιμένεις εναγωνίως το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Το σήμερα ενώνεται φαινομενικά αρμονικά με το αύριο, απαλλάσσοντας σε από περιττό κόπο. Παρόμοια και ο παλιός χρόνος με τον καινούργιο. Ο κόπος δημιουργεί χαρά όμως και η ρηχή τοποθέτηση στόχων νέους και δυσκολότερους στόχους. Και πάντα θα υπάρχει και θα αιωρείται στον χρόνο ο ου-τοπικός, για να σε ταλανίζει.

Παλιάτσος