Αστική δραματουργία

Έξι και μισή το πρωί. Οι έρημοι δρόμοι κλέβουν το πρώτο φως της ανατολής, το βάφουν γκρίζο και το μεταπωλούν στους λίγους, ξεχασμένους διαβάτες. Η πόλη τεντώνεται νωχελικά, σαν αγουροξυπνημένη γάτα, και ξυπνάει τα παιδιά της για μια ακόμα ίδια κι απαράλλαχτη μέρα.

Ένας νεαρός στην γωνία κάποιου δρόμου κρατάει ένα τσιγάρο. Το ανάβει και μένει να το κοιτάζει σκεφτικός, πριν πάρει την πρώτη ρουφηξιά. Δεν του φτάνει, το ξαναφέρνει στο στόμα του. Αηδιασμένος, απογοητευμένος που ένας χάρτινος σωλήνας γεμάτος νικοτίνη δεν μπόρεσε να του προσφέρει μια κάποια υπαρξιακή ανακούφιση, πετάει το απομεινάρι στον δρόμο και συνεχίζει λυπημένος την βόλτα του.

Στην απέναντι πλευρά του δρόμου, μια κοπέλα γυρίζει από την βραδινή της έξοδο. Κρατάει έναν καθρέφτη και ελέγχει το μακιγιάζ της. Τα βράδια της είναι ίδια και απαράλλαχτα, όπως είναι άλλωστε όλα τα βράδια, όλες οι μέρες στην πόλη. Γεμάτα φτηνές διασκεδάσεις και ακριβούς συμβιβασμούς. Το πρόσωπό της είναι όμορφο, όμως το γκρίζο φως του πρωινού ξεσκεπάζει την κενότητα που κρύβει επιμελώς πίσω από μάσκαρες και μάσκες. Κανένα έλεος, καμία παρηγοριά. Ένα δάκρυ κυλάει από το μάτι της, μα το σκουπίζει προσεκτικά για να μην χαλάσει το βάψιμο της, να μην ρίξει την μάσκα της.

Ο νεαρός την βλέπει, αλλά αυτή, μαγνητισμένη από τον καθρέφτη της, δεν τον προσέχει. Ίσως αν τα βλέμματά τους διασταυρώνονταν, αν μπορούσαν να καθρεφτιστούν ο ένας στα μάτια του άλλου, να έβλεπαν τους εαυτούς τους με λίγο περισσότερο χρώμα. Ίσως αυτός να καταλάβαινε ότι αυτό που του λείπει είναι η γαλήνη ενός χαμόγελου και όχι η πύρινη χημική απόλαυση στην άκρη ενός τσιγάρου. Αυτή, πάλι, ίσως έβλεπε ότι η ομορφιά της βρίσκεται στις ατέλειες της, ότι η τελειότητα είναι ψυχρή και ακίνητη και τρομακτική.

Άλλη μια χαμένη ευκαιρία για λύτρωση πέφτει στον δρόμο, μέχρι να την παρασύρουν τα νερά της βροχής στους υπονόμους της πόλης. Ο μόνος μάρτυρας αυτού του μικρού δράματος είναι ένας μικρόσωμος σκύλος, ο οποίος, με την χαρακτηριστική ενσυναίσθηση του είδους του, κουνάει αργά την ουρά του. Αν είχε την ικανότητα πολύπλοκης σκέψης, θα σκεφτόταν ότι οι άνθρωποι είναι ανόητοι, ότι η χαρά της ζωής είναι ένα καλό γεύμα και ένα χάδι και όχι όλα αυτά τα περιττά με τα οποία προσπαθούν να γεμίσουν την ζωή τους. Όντας, όμως, σκύλος, αρκέστηκε στο να κλαψουρίσει σιγανά στο φεγγάρι που σιγά σιγά χάνεται από τον ουρανό.

Ο ήλιος έχει πλέον ξεπροβάλλει ολόκληρος πάνω από τον καπνισμένο ορίζοντα, δίνοντας το σήμα στους ανθρώπους να ξεχυθούν στους δρόμους και τα γρανάζια της παραγωγής και της κατανάλωσης να γυρίσουν άλλη μια φορά. Όλα αυτά τα μικρά γεγονότα, οι ασήμαντες πίκρες και οι προσωρινές χαρές, οι ίδιες και απαράλλαχτες μέρες, όλες αυτές οι χαμένες ευκαιρίες, δεν έχουν κανένα νόημα στο ευρύτερο δράμα που αποκαλούμε ζωή. Μόνο η πόλη φαίνεται να ξέρει αυτό που τα παιδιά της έχουν πια ξεχάσει: ότι στο τέλος κάθε δράματος επέρχεται η λύτρωση.

Τέλος (και μια νέα αρχή)

Serotonin Addicted

Ταξιδιώτης

Ο ταξιδιώτης συναρπάζεται εύκολα από τα πιο απλά και συνάμα από τα πιο περίεργα πράγματα, κοινώς είναι ένας άνθρωπος περίεργος. Τον διακατέχει μια περιέργεια για όλα όσα βρίσκονται γύρω του είτε πρόκειται για εκφάνσεις της φύσης είτε για ζητήματα που κινούνται στη σφαίρα της ανθρώπινης νόησης. Το ενδιαφέρον αυτό πηγάζει ίσως από την προσμονή για όλα όσα τον περιμένουν, είτε πρόκειται για μέρη που επιθυμεί να επισκεφτεί, είτε είναι φίλοι παλιοί και αγαπημένοι, καινούργιοι και αξιοθαύμαστοι.

Ο ταξιδιώτης γνωρίζει ότι τα πιο απλά είναι συνάμα και τα πιο περίεργα, όμως τα έχουμε συνηθίσει και δεν τα παρατηρούμε. Ξέρει ότι η φύση είναι ο καλύτερος ζωγράφος και η ζωή του ένα κενό βιβλίο με το μελάνι να βρίσκεται στα χέρια του. Έχει να επιλέξει να γράψει ότι θέλει ή να το πετάξει στα σκουπίδια, φοβισμένος να αρχίσει μια λέξη. Απορεί πως οι γύρω του δεν είναι περίεργοι για το κάθε τι, πως δεν νιώθουν τις συναισθηματικές δονήσεις της ζωής, την ομορφιά των χρωμάτων, τον αισθησιακό μυστικισμό της φιλοσοφίας και της τέχνης, την σαγηνευτική ηδονή της μουσικής και τον εφηβικό ενθουσιασμό μιας ωραίας συζήτησης. 

Ο ταξιδιώτης έχει περάσει από το στάδιο της απάθειας γι’ αυτό η όραση του είναι καθαρή. Έχει κάνει ένα πισωγύρισμα και έχει βρεθεί ξανά σε εκείνο το στάδιο που κοιτώντας κάτι είναι σαν να το βλέπει για πρώτη φορά και απορροφάει σα σφουγγάρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Ο ταξιδιώτης δεν είναι παπαγάλος αλλά δημιουργός. Η θέλησή του να δημιουργεί μοιάζει με το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού που έχει κάνει κάποια σκανταλιά και οι γονείς του δεν το γνωρίζουν ακόμα.

Ο ταξιδιώτης έχει μάτια κοχύλια, καρδιά γερανού, πόδια αετού και μυαλό από ιρίδιο. Ο ταξιδιώτης δεν έχει καταλάβει το νόημα της ζωής. Η διαφορά είναι ότι το ψάχνει ακόμα. Δεν ζει σε κόσμους άλλων, δημιουργημένους από άλλους, μιμούμενος ζωές άλλων, προσπαθώντας να πετύχει όνειρα άλλων. Ο ταξιδιώτης ζει στον κόσμο του κυριολεκτικά. Έχει αντιληφθεί την στρεβλή γραμμικότητα του χρόνου, την φαιδρή μονιμότητα του τόπου, καθώς και τις άπειρες εκλογικεύσεις στις οποίες επιδίδεται ένα αγχωμένο μυαλό για να παρατείνει την βαλτώδη και καταθλιπτική ρουτίνα του. Ζει την κάθε στιγμή, δεν φυτοζωεί μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, μεταξύ απραγματοποίητων ονείρων και παλιών αποτυχιών.

Ο ταξιδιώτης έχει βάλει όλες τις υποχρεώσεις του σε ένα τσουβάλι και τις έχει αφήσει σε ένα μέρος που πλέον έχει λησμονήσει. Γιατί δεν είναι ο συνηθισμένος άνθρωπος, αυτός που κάνει αυτό που πρέπει, αυτό που περιμένουν οι πολλοί να πράξει αλλά είναι το σπάνιο αυτό είδος ανθρώπου που κάνει αυτό που πραγματικά θέλει. Για να αποσαφηνίσει κανείς όμως τι πραγματικά θέλει πρέπει να γίνει περίεργος με τον εαυτό του, χωρίς εκλογικεύσεις, κρατώντας τον πήχη ψηλά.

Ο ταξιδιώτης έχει κατανοήσει την αυταπάτη των υλικών αγαθών, την εξουσιαστική φύση του χρήματος, την παράλογη κανονικότητα του καπιταλισμού και την γοητευτική παγίδα να πετύχει σε μια κοινωνία νεκρών και άβουλων ανθρώπων. Ξέρει ότι για να ταξιδέψεις δεν χρειάζεται απαραίτητα να αντικρίσεις τα δέλτα του Μεκόνγκ, τις παγόδες του Πεκίνου, τα απομεινάρια των Ίνκας σε κάποια βράχο του Ματσου Πιτσου ή τα Μοάι του Ράπα Νούι. Ξέρει ότι ταξίδι είναι όλη η ζωή, κάθε στιγμή.

Grito +  paliatsos (fifty fifty)