Αφιερωμένο στον Νάθαν

Ξυπνώ και από συνήθεια ανοίγω τον υπολογιστή, μια από τις πολλές συνήθειες που νομίζουμε ότι γεμίζουν το κενό μέσα μας ενώ στην πραγματικότητα αυτές το δημιουργούν. Ξεκινάει η μέρα, για άλλους η καθημερινή ρουτίνα και για άλλους μια περιπέτεια, πότε ανήκω στους πρώτους πότε στους δεύτερους αλλά τις περισσότερες μέρες στους πρώτους. Παλεύω να ξεφύγω αλλά οι άνθρωποι και τα μέρη που βλέπω είναι τα ίδια, δεν έχω διάθεση κιόλας για περιπέτειες άλλωστε, πέρασαν τα πρώτα έτη στο Πανεπιστήμιο. Ακούς τα ίδια, βλέπεις τα ίδια, κάνεις τα ίδια.

Στο δρόμο με περιμένουν μίζεροι άνθρωποι να κλαίγονται για τα χαμένα λεφτουδάκια τους και να το φωνάζουν στους διπλανούς τους για να τα βγάλουν από μέσα τους, βλέπεις στους από πάνω χέζονται να τα πουν, άσε που θα με κοροϊδέψουν αν τους το προτείνω. Τότε λέω δε γαμιέται τζάμπα τους μιλάω , με τέτοιους ανθρώπους δεν κάνεις επανάσταση, την άλλη μέρα το ξανασκέφτομαι και λέω έπρεπε να προσπαθήσω περισσότερο αλλά όταν είσαι και εσύ ο ίδιος μπερδεμένος δεν ξέρεις που να καταλήξεις, όταν πίστευα ότι ήμουν αλάνθαστος ήταν πιο εύκολο, μακάρι να είχα την σιγουριά των περισσότερων.

Πάνω που το πήγα καλά πάω να πέσω στην παγίδα να αρχίζω να κράζω και εγώ μόνο τους άλλους, πρώτα πρέπει να ξεκινήσεις την επανάσταση-συζήτηση με τον ίδιο τον εαυτό σου.

Γιατί θα υπάρχει πάντα στη ζωή σου κάτι που θα σε ταρακουνήσει και τότε λες σταμάτα να κάνεις άλλο το μαλάκα μια ζωή την έχεις πρέπει να την πιάσεις από τα μαλλιά, όπως λέει και ο τραγουδιστής των sex-pistols, κάθε δευτερόλεπτο είναι σημαντικό όπως σου τραγουδάνε οι kill the cat και εδώ κάπου παρακαλάω να αρχίζεις να με πιάνεις και να θυμηθείς αν έχεις ξεχάσει ή απλά έχεις συνηθίσει γιατί βλέπεις όλοι έχουμε ριχτεί με τα μούτρα στο κυνήγι της ευτυχίας και ξεχνάμε να αναρωτηθούμε τι είναι πραγματικά ευτυχία. Και όταν σταματάς να κάνεις το μαλάκα και αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου θα προσπαθήσεις να τον διορθώσεις, αγαπώντας τον περισσότερο και νοιώθοντας καλύτερα, η ενέργειά σου είναι μεταδοτική (το αντίθετο από τα ψυχικά βαμπίρ), η αντίδραση είναι αλυσιδωτή, η μάσκα σου ραγίζει, σκαλίζεις ιδέες και επιτέλους γίνεσαι κυνικός!

Σαν καλοκαίρι σε ένα συγκεκριμένο νησί θα έπρεπε να είναι συνέχεια η ζωή μας και η μάσκα που ραγίζει να μην ξανακολλάει ποτέ, του φίλου μου δεν λέει να πέσει ούτε στιγμή, ούτε μετά από ουσίες και οινοπνεύματα, μου έρχεται να του δώσω αγκαλίτσα!

Υ.Γ. Ότι λένε τα υστερόγραφα των 2 κάτω κειμένων.

grito