Το τέλος του γκρίζου

Γκρίζες μέρες, γκρίζα κτήρια, γκρίζοι άνθρωποι. Μάτια καλυμένα με καπνό, για να διακρίνουν την μουντίλα λίγο καλύτερα. Ανάβεις ένα τσιγάρο και εισπνέεις το δώρο νικοτίνης, μια ανάσα στο ατροφικό κέντρο της απόλαυσης του υπερφορτωμένου εγκεφάλου σου. Η χαρά είναι κάτι που συμβαίνει στους άλλους ανθρώπους, για σένα υπάρχει μόνο η στιγμιαία ικανοποίηση. Και μετά γκρίζο.

Θα ήθελες να μπορούσες να ανεβείς σε ένα βουνό, να πλησιάσεις την άκρη του γκρεμού και να ουρλιάξεις τόσο δυνατά, ώστε να σπάσεις τα σύννεφα, να αφήσεις τις ακτίνες του ήλιου να διαπεράσουν την καρδιά σου και να φωτίσουν το χαμόγελό σου. Θα ήθελες να μπορούσες να αρπάξεις τους φίλους σου από τον γιακά και να τους ταρακουνήσεις. Θα ήθελες να είχες έναν σκύλο ή μια γάτα ή έστω ένα μικρό κόκκινο χρυσόψαρο, κάποιον που η χαρά και η ζωή του εξαρτάται από σένα. Θα ήθελες ίσως να ήταν Σάββατο απόγευμα σε μια ζεστή παραλία. Όμως το πρόβλημα με τα ''θέλω'' είναι ότι είναι μικρά και στοιβάζονται εύκολα στο δωμάτιο του μυαλού μας, ενώ τα ''μπορώ'' είναι βαριά και ογκώδη, και μπορείς να κουβαλάς μόνο λίγα κάθε φορά. Αυτές οι ανισορροπίες, που οι οικονομολόγοι λένε ''κόστος ευκαιρίας'' και οι υπόλοιποι ''πουτάνα ζωή'' είναι το κυριότερο πρόβλημα. Θα ήθελες οι θεοί να υπήρχαν και να μας φρόντιζαν, εμάς τους περιούσιους αλήτες τους. Θα ήθελες να ήσουν αρκετά πλούσιος ώστε να εξαγοράσεις την εντροπία του σύμπαντος. Θα ήθελες να κατείχες το μυστικό της ζωής και να το κατέστρεφες γράφοντάς το σε τοίχους. Θα ήθελες να μην θέλεις. Θα ήθελες να μην θέλεις να μην θέλεις. Θα ήθελες να μην θέλεις να μην θέλεις να μην θέλεις.

Βραχυκύκλωμα. Αναδραστικοί βρόγχοι τυλίγονται γύρω από τον λαιμό σου και σε πνίγουν. Ανοίγεις ένα τεράδιο και, με το στυλό στο χέρι, προσπαθείς να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου. Τις βλέπεις πάνω στο χαρτί και απελπίζεσαι περισσότερο. Λένε ότι μια από τις πρώτες ανακαλύψεις του ανθρώπου ήταν η φωτιά. Στην πραγματικότητα, όμως, ανακαλύψαμε πρώτα την γραφή. Η φωτιά έγινε απαραίτητη όταν έπρεπε να καίμε τα γραπτά μας, για να μην τρελαθούμε. Πιάνεις τον αναπτήρα και βάζεις φωτιά στο τετράδιο. Είσαι απρόσεκτος όμως, και κατά λάθος αρπάζουν και οι πιο εκρηκτικές σου σκέψεις. Το κεφάλι σου φωτίζεται, κοντεύει να εκραγεί από την εσωτερική πίεση των διεσταλμένων συλλογισμών.

''Αυτό είναι η ζωή;'' φωνάζεις. ''Αυτό και τίποτα άλλο'', σου απαντούν οι στάχτες. Σαστίζεις. Στρέφεις το βλέμμα σου έξω από το παράθυρο. Ένα ηλιοβασίλεμα σπάει το γκρίζο με λίγο χρυσαφί, μόνο για χάρη σου. Του ανταποδίδεις το χρώμα με ένα χαμόγελο, ανοίγεις την πόρτα και πας να χαιρετήσεις την νύχτα που έρχεται. Αυτό είναι η ζωή!

Serotonin Addicted