Η λύση είναι απλή

Η ζωή τους είναι τελείως ξέφρενη, μέσα στη δράση και την περιπέτεια, δεν ξέρουν αύριο αν θα ζουν ή αν θα πεθάνουν, ορίστε είναι και ερωτευμένοι, γαμάτη ταινία. Κοίτα να δεις συγκινήθηκα κιόλας, είναι πολύ πιο εύκολο έτσι, ούτε προσπάθεια, ούτε κόπος, ούτε ρίσκο. Στην ταινία της ζωής μου ο σκηνοθέτης έχει ξεμείνει από έμπνευση, μου λέει μια φωνή μέσα μου αλλά εγώ έχω συνηθίσει να την αγνοώ. Στο μεγάλο μου έρωτα, την οθόνη του υπολογιστή μου, βρίσκω μια προσομοίωση των θέλω μου όταν εγώ έχω αφήσει από καιρό τα πρέπει και τα οφείλω να νικήσουν. Άλλωστε μου έχει γίνει συνήθεια πλέον, το να βγω από το σπίτι μου φαίνεται κουραστικό. Τα μάτια μου δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από την οθόνη, τι λες να γίνει στη συνέχεια;

Μια παράξενη σκέψη πέρασε ξαφνικά από το μυαλό μου. Τα βυζιά της πρωταγωνίστριας ήταν υπερβολικά φουσκωμένα για να είναι αληθινά και εμένα πάντα μου άρεσαν τα φυσικά. Και τώρα που ξαναβλέπω τον πρωταγωνιστή δεν έχει κάτι παραπάνω από μένα, ψιλοκοινότυπος είναι για να αρέσει σ’ όλους. Τότε κατάλαβα ότι δεν έφταιγε η ταινία που προσπαθούσε υπερβολικά να με κοροϊδέψει αλλά εγώ που κορόιδευα τον ίδιο μου τον εαυτό. Πιάνω το τηλέφωνο.

-Που ‘σαι ρε μαλάκα θα κάνουμε τίποτα σήμερα το βράδυ;

Τελικά η λύση είναι εύκολη. Αλλά συνήθως περιμένουμε τον άλλον να πάρει τηλέφωνο. Και ο άλλος περιμένει από εμάς. Συναντιόμαστε και ενώ τα πράγματα είναι ή θα έπρεπε να είναι απλά ένας τοίχος μας χωρίζει. Κάνω τις σκέψεις μου λόγια και τα λόγια σφυρί και αρχίζω να κοπανάω τον τοίχο. Αλλά η άμυνά σου είναι κουραστική, γυρνάω και εγώ στην άμυνα και κατευθείαν το έχω μετανιώσει. Αποφασίζω να σκαρφαλώσω τότε. Φοράω τη στολή ορειβασίας και ξεκινώ να ανεβαίνω τον τοίχο. Γιατί φοράω το κράνος όμως; Γιατί φοβάμαι μην πέσω. Ούτε κράνος ούτε στολή χρειάζομαι, ορμάω στο τείχος σαν μικρό παιδί που προσπαθεί για πρώτη φορά να ανέβει σε δέντρο. Φτάνω απέναντι και σ’ αγκαλιάζω σε μια αγκαλιά όχι φυλακή αλλά από αυτές που ξέρεις πως δεν περιμένω τίποτα από σένα ούτε εσύ από μένα. Από αυτές που το εγώ και οι σκέψεις απουσιάζουν. Έχω ήδη χαθεί στο βλέμμα των ματιών σου, οι παλμοί μου χτυπάνε σαν τρελοί και η ανία κόβει βόλτες στους εφιάλτες κάποιων άλλων.

Θα μπορούσα να την παρομοιάσω με τη γρίπη που όσο την αφήνεις και δεν παίρνεις τις απαραίτητες προφυλάξεις μπορεί να καταλήξει σε πνευμονία και να σε σκοτώσει. Σαν να έχεις μια σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι σου και το βάρος να σε βουλιάζει σιγά σιγά στο βυθό. Η ανία είναι κάτι που όσο πιο βαθιά της βυθίζεσαι τόσο πιο δύσκολο είναι να την αποτινάξεις. Το ξέρω καλά αυτό το συναίσθημα. Είμαστε παλιοί γνώριμοι και όποτε τη συναντώ αλλάζω αμέσως δρόμο.

grito