Πρέπει να κοιμηθεί και το τετράδιο πάλι χωρίς ίχνος μελάνι.
Σιχαίνεται που οι χαοτικές του σκέψεις δεν μπορούν να μπουν σε μια σειρά και
δεν μπορεί να δει το τέλος, την απάντηση, το νόημα. Ξυπνάει μόνος στην άδεια
σκηνή αηδιασμένος από την ζέστη του
Αυγουστιάτικου πρωινού. Τρώει στα γρήγορα πρωινό παρέα με τους γλάρους της
ερημικής παραλίας όπου κατασκήνωσε και ετοιμάζεται να ξεκινήσει τη βόλτα του στο μαγικό δάσος.
Ρίχνει πρώτα όμως μια τελευταία ματιά στη θάλασσα που η σιγουριά της ύπαρξής της πάντα
τον ηρεμούσε. Ήθελε να επιβεβαιώσει κάτι σταθερό πριν αφήσει την παραφροσύνη
του είναι του να ξεχειλίσει.
Γιατί έτσι είναι, ψάχνουμε εναγωνίως την πρόκληση και την
τρέλα. Και όταν φτάσουμε στην ολοκλήρωση είναι σαν να πεθαίνουμε και να
αναγεννιόμαστε για να ξεκινήσει ο ίδιος αέναος κύκλος. Πιο πολύ σκέφτομαι
αυτούς που βρίσκουν κάτι απλά για να περάσουν την ώρα τους και μπορεί και να
μην τους αρέσει αυτό που κάνουν. Που αφήνουν το χρόνο να περνάει. Που πήγε γι’ αυτούς η χαρά της πρόκλησης;
Πάλι όμως ξεχάστηκα,
ο φίλος μας βρίσκει εύκολα το μαγικό δάσος, καθότι είναι συν-δημιουργός
του. Οι περισσότεροι δεν το βλέπουν γιατί λίγο πριν φτάσουν θυμούνται μια
«σημαντική» υποχρέωση που έχουν αφήσει σε εκκρεμότητα. Αράζει λίγο να παίξει με
τα λυκάκια, πειράζει το σάπιο νωθρό αρκούδο. Χαιρετάει τους παλιάτσους,
αναρωτιέται τι αποζητάνε και ξεκινάει για τη λίμνη όπου κατοικεί η κακιά
μάγισσα για να κλέψει ένα χαμόγελό της . Είναι τσιμπημένος μαζί της και
εθισμένος στα χαμόγελα. Αλλά γάμα τον και αυτόν, έτσι και αλλιώς έχει χάσει την
αίσθηση του χρόνου, η ψυχή σαν μπαταρία που φορτίζει και στο τέλος μένουν μόνο
τα συναισθήματα.
Τελικά υπάρχουν αυτοί που δεν αναζητούν τίποτα γιατί είναι
αδύναμοι, αυτοί που ζητάν τα πάντα και αυτοί που δεν αποζητούν τίποτα γιατί
είναι πλήρεις. Η δεύτερη και τρίτη κατηγορία συμπληρώνει η μία την άλλη, για να
πάρεις όμως μια γεύση από την τελευταία πρέπει να μπουκωθείς από τη δεύτερη.
Και μετά ξανά από την αρχή ο κύκλος.
grito
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου