Καλοκαίρι

Η αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού στις μεγαλουπόλεις μου θυμίζει τη φωνή ενός καπετάνιου που φωνάζει στο πλήρωμά του να εγκαταλείψει το πλοίο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι προτιμούν να περάσουν την εποχή αυτή στην εξοχή. Για πολλούς η εποχή του καλοκαιριού σημαίνει νησιά, παραλίες, κάμπινγκ, η μυρωδιά των πεύκων και του δάσους, μια επανένωση του ανθρώπου με τη φύση. Αλλά για μερικούς συμβολίζει κάτι βαθύτερο, παρόλο που πολλές φορές δεν μπορούν να το προσδιορίσουν. Συμβολίζει την ανεμελιά και την ξεκούραση, την άρνηση της εναγώνιας προσπάθειας να δώσουμε στην ύπαρξή μας κάτι πνευματικό και εξευγενισμένο, της αποδοχής της με μια ηρεμία που συναντάται μόνο στα μη έλλογα όντα. Είναι μια εποχή που προσπαθούμε να αποτινάξουμε την μονιμότητα και την ασφάλεια που συνεπάγεται, αναζητώντας μια πρέζα περιπέτειας, συνειδητοποιώντας ίσως το εφήμερο της ύπαρξής μας.

Εντάξει αρκετά με τις μαλακίες. Είναι η εποχή που θες να αράξεις σαν κόπρος με την παρέα σου και να κυλιστείς ευλαβικά στα τρυφερά μπουτάκια 16χρονων κορασίδων.

grito