Η λύση είναι απλή

Η ζωή τους είναι τελείως ξέφρενη, μέσα στη δράση και την περιπέτεια, δεν ξέρουν αύριο αν θα ζουν ή αν θα πεθάνουν, ορίστε είναι και ερωτευμένοι, γαμάτη ταινία. Κοίτα να δεις συγκινήθηκα κιόλας, είναι πολύ πιο εύκολο έτσι, ούτε προσπάθεια, ούτε κόπος, ούτε ρίσκο. Στην ταινία της ζωής μου ο σκηνοθέτης έχει ξεμείνει από έμπνευση, μου λέει μια φωνή μέσα μου αλλά εγώ έχω συνηθίσει να την αγνοώ. Στο μεγάλο μου έρωτα, την οθόνη του υπολογιστή μου, βρίσκω μια προσομοίωση των θέλω μου όταν εγώ έχω αφήσει από καιρό τα πρέπει και τα οφείλω να νικήσουν. Άλλωστε μου έχει γίνει συνήθεια πλέον, το να βγω από το σπίτι μου φαίνεται κουραστικό. Τα μάτια μου δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από την οθόνη, τι λες να γίνει στη συνέχεια;

Μια παράξενη σκέψη πέρασε ξαφνικά από το μυαλό μου. Τα βυζιά της πρωταγωνίστριας ήταν υπερβολικά φουσκωμένα για να είναι αληθινά και εμένα πάντα μου άρεσαν τα φυσικά. Και τώρα που ξαναβλέπω τον πρωταγωνιστή δεν έχει κάτι παραπάνω από μένα, ψιλοκοινότυπος είναι για να αρέσει σ’ όλους. Τότε κατάλαβα ότι δεν έφταιγε η ταινία που προσπαθούσε υπερβολικά να με κοροϊδέψει αλλά εγώ που κορόιδευα τον ίδιο μου τον εαυτό. Πιάνω το τηλέφωνο.

-Που ‘σαι ρε μαλάκα θα κάνουμε τίποτα σήμερα το βράδυ;

Τελικά η λύση είναι εύκολη. Αλλά συνήθως περιμένουμε τον άλλον να πάρει τηλέφωνο. Και ο άλλος περιμένει από εμάς. Συναντιόμαστε και ενώ τα πράγματα είναι ή θα έπρεπε να είναι απλά ένας τοίχος μας χωρίζει. Κάνω τις σκέψεις μου λόγια και τα λόγια σφυρί και αρχίζω να κοπανάω τον τοίχο. Αλλά η άμυνά σου είναι κουραστική, γυρνάω και εγώ στην άμυνα και κατευθείαν το έχω μετανιώσει. Αποφασίζω να σκαρφαλώσω τότε. Φοράω τη στολή ορειβασίας και ξεκινώ να ανεβαίνω τον τοίχο. Γιατί φοράω το κράνος όμως; Γιατί φοβάμαι μην πέσω. Ούτε κράνος ούτε στολή χρειάζομαι, ορμάω στο τείχος σαν μικρό παιδί που προσπαθεί για πρώτη φορά να ανέβει σε δέντρο. Φτάνω απέναντι και σ’ αγκαλιάζω σε μια αγκαλιά όχι φυλακή αλλά από αυτές που ξέρεις πως δεν περιμένω τίποτα από σένα ούτε εσύ από μένα. Από αυτές που το εγώ και οι σκέψεις απουσιάζουν. Έχω ήδη χαθεί στο βλέμμα των ματιών σου, οι παλμοί μου χτυπάνε σαν τρελοί και η ανία κόβει βόλτες στους εφιάλτες κάποιων άλλων.

Θα μπορούσα να την παρομοιάσω με τη γρίπη που όσο την αφήνεις και δεν παίρνεις τις απαραίτητες προφυλάξεις μπορεί να καταλήξει σε πνευμονία και να σε σκοτώσει. Σαν να έχεις μια σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι σου και το βάρος να σε βουλιάζει σιγά σιγά στο βυθό. Η ανία είναι κάτι που όσο πιο βαθιά της βυθίζεσαι τόσο πιο δύσκολο είναι να την αποτινάξεις. Το ξέρω καλά αυτό το συναίσθημα. Είμαστε παλιοί γνώριμοι και όποτε τη συναντώ αλλάζω αμέσως δρόμο.

grito

Προοπτικές

Όλη του τη ζωή είχε μάθει να περπατάει αργά και να κοντοστέκεται σε κάθε του βήμα. Φοβόταν τον δρόμο και γι αυτό δεν έβλεπε ποτέ του πού πήγαινε. Κοίταζε πίσω με νοσταλγία, ναι, και μπροστά αλλά πολύ μακριά, τόσο που ο δρόμος χανόταν και το μόνο που έμενε στο οπτικό του πεδίο ήταν τα μαύρα σύννεφα μιας μακρινής καταιγίδας. Είχε ακούσει για ανθρώπους που παίρνουν τον ίδιο δρόμο με τον ίδιο, αλλά δεν είχε συναντήσει ποτέ του κάποιον από αυτούς. Ακόμα και να τους συναντούσε, το πιο πιθανό είναι να τους απέφευγε. Οι άλλοι σε κάνουν αδύναμο, μαλθακό, ώστε, όταν τελικά έρχεται η θύελλα, σε βρίσκει απροετοίμαστο. Αυτή ήταν η θλιβερή του κοσμοθεωρία.

Κάθε του βήμα, αργό και υπολογισμένο, του πλήγωνε τα πόδια. Αιμάτινα χνάρια πάνω στο ξερό χώμα μαρτυρούσαν τα σημεία στα οποία είχε πατήσει. Κάθε του βήμα, ολοένα και πιο δύσκολο, τον έκανε να θέλει να τα παρατήσει. Όμως δεν μπορούσε να σταματήσει τώρα. Αυτός είναι ο δρόμος που ορίστηκε γι αυτόν, ο δρόμος με τα κόκκινα ίχνη και την μαινόμενη καταιγίδα που ποτέ δεν έρχεται.

Τα πόδια του λύγισαν. Γονάτισε και από τα χέρια του κύλησαν πολλά μικρά καρφάκια. Και τότε συνειδητοποίησε ότι, χωρίς να το καταλαβαίνει, έριχνε τα αγκάθια στον δρόμο του. Αηδίασε με τον εαυτό του. Ο δρόμος μπροστά του ήταν καθαρός. Τα μόνα εμπόδια ήταν τα καρφιά που μόνος του έριχνε στα πόδια του. Κοίταξε τριγύρω του και είδε πολλούς δρόμους, άπειρους σχεδόν, να προχωράνε παράλληλα με τον δικό του ή να διασταυρώνονται. Άλλοι άνθρωποι τους διέβαιναν, κάποιοι αγκομαχώντας, κουβαλώντας τεράστια βάρη στους ώμους τους, άλλοι τραγουδώντας, μόνοι ή σε ομάδες. Κάποιοι περπατούσαν χέρι-χέρι και ακτινοβολούσαν.

Σηκώθηκε και άδειασε τις τσέπες του από τα τελευταία υπολείμματα καρφιών. Ήξερε πλέον ότι οι δρόμοι πολύ συχνά είναι δύσβατοι, κακοτράχαλοι, ικανοί να σκίσουν τα πόδια των απρόσεκτων περιηγητών. Από δω και πέρα όμως δεν θα πρόσθετε τα δικά του εμπόδια. Έστριψε και βγήκε από το μονοπάτι. Αποφάσισε πως θα έψαχνε έναν άλλο δρόμο, που δεν οδηγεί απαραίτητα σε καταιγίδες. Ίσως να έβρισκε έναν δρόμο με ουράνια τόξα, ή απλά με μπόλικο γρασίδι για να μπορεί να ξαπλώνει και να παρατηρεί τα σύννεφα. Ίσως μάλιστα να έβρισκε και κάποιον να μοιραστεί τον δρόμο του. Και τα καρφιά παρέμειναν ακίνητα και ακίνδυνα, να σκουριάζουν στην μέση του έρημου πλέον μονοπατιού.

Serotonin Addicted

to be continued

Οι λέξεις είναι το εργαλείο και ταυτόχρονα η φυλακή αυτού που προσπαθεί να γράψει. Καμιά φορά είναι δύσκολο να βρεις τις κατάλληλες λέξεις. Προσπαθώ επιμελώς όσα γράφω να μην είναι ολοφάνερα επηρεασμένα από τις κομμουνιστικές μου καταβολές. Για τον κομμουνισμό μιλάνε πολλοί και με ιδιαίτερα γραφικό τρόπο. Εγώ θέλω να μιλήσω για την τρέλα που κρύβεται μέσα μας αλλά δυστυχώς αυτή στέκεται πάνω από τις λέξεις. Παρεμπιπτόντως, στον κομμουνισμό υπάρχει σαφή έλλειψη τρέλας (και ναρκωτικών, πριν φάω κράξιμο ναι, υπάρχει τρέλα και χωρίς αυτά).

Απόψε θα σας διηγηθώ μια ιστορία. Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω εμένα σαν βασικό πρωταγωνιστή. Για όσους όμως δεν με γνωρίζουν, θα πρέπει πρώτα να μπω στον κόπο να σκιαγραφήσω τον χαρακτήρα  μου. Και επειδή μπορεί να πέσω στην παγίδα να με περιγράψω κούκλο σαν τον Μπραντ Πιτ, έξυπνο όσο ο Αϊνστάιν, φιλοσοφημένο όπως ο Νίτσε και αρχιδάτο σαν το Ραστ από τους True Detective, θα χρησιμοποιήσω έναν φανταστικό πρωταγωνιστή.

Συγκεκριμένα, θα χρησιμοποιήσω τον ίδιο πρωταγωνιστή από το κείμενο to be continued in your mind. Όσοι δεν είχατε την ευλογία να το διαβάσετε, καλό θα ήταν να το κάνετε πριν συνεχίσετε την ανάγνωση. Και για να μην γίνει ο ξάδερφος του ξαδέρφου, ας ονομάσουμε τον πρωταγωνιστή μας Φ. και τον ξάδερφό του Π.

Πριν ξεκινήσει η ιστορία μας νομίζω πως πρέπει πρώτα να σας μιλήσω για τις δυνάμεις των πρωταγωνιστών μας. Ο Π. ήταν ο τρίτος πιο ισχυρός μάγος που μπορούσε να χρησιμοποιήσει τηλεκίνηση, μια μάλλον συνηθισμένη ικανότητα στην μαγική κοινότητα. Μπορούσε να τηλεμεταφερθεί αλλά δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τηλεπάθεια. Κατείχε το χάρισμα της ενόρασης, μιας ικανότητας που είχε εκλείψει τα τελευταία 400 χρόνια και ο τελευταίος μάγος που την κατείχε ήταν ο διάσημος μάγος Μέρλιν. Ουσιαστικά χρησιμοποιώντας αυτήν την ικανότητα μπορούσε να δει πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν και ορισμένες φορές πράγματα που συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή αλλά χιλιόμετρα μακριά.

Η ιστορία ξεκινά από εκεί που την είχαμε αφήσει. Ο Π. αποτελεί έναν από τους 9 δικαστές μιας άλλης δίκης. Στο εδώλιο του κατηγορουμένου ένας 16-χρονος μάγος χρήστης μαγείας πάγου. Κατηγορείται για ερωτικό ειδύλλιο μεταξύ αυτού και μιας συνομήλικής του κοπέλας, κόρη ενός από τους 300 του μαγικού συμβουλίου. Ερωτικές σχέσεις με άτομα διαφορετικής κοινωνικής τάξης απαγορεύονταν με το πρόσχημα της διατήρησης της ισχύς της μαγείας, αν και η επιστήμη δεν είχε αποδείξει ότι τα παιδιά ισχυρών μάγων θα ήταν κατ’ ανάγκη δυνατά. Ο νεαρός, αν και ο δεύτερος πιο ισχυρός χρήστης πάγου, δεν κατείχε κάποιο κοινωνικό αξίωμα (κανένας χρήστης πάγου δεν ήταν μέλος του συμβουλίου) και παρ’ ότι οι δυνάμεις του ήταν ακόμη στο στάδιο της ανάπτυξής τους, ο πατέρας της μικρής, η οποία είχε αναμφισβήτητο ταλέντο, δεν ενέκρινε το δεσμό. Ο 16-χρονος προστάτεψε την κοπέλα, πήρε όλη την ευθύνη πάνω του και το έπαιξε σε στυλ εγώ φταίω για όλα. Βέβαια οι δικαστές δεν πολυσυγκινήθηκαν. Στη συζήτηση που έγινε όταν αποσύρθηκαν, οι μόνοι που ψήφισαν αθώος ήταν ο Π. και μια κοκκινομάλλα δικαστής (τρελό μωρό μεταξύ μας) – η πιο δυνατή χειρίστρια φωτιάς -. Οι 2 δίδυμες αδερφές, οι μόνες που είχαν πιο δυνατή τηλεκίνηση από τον Π.,  ίσως και να ήθελαν να ψηφίσουν αθώος αλλά δεν είχαν το κουράγιο να εναντιωθούν. Οι υπόλοιποι 5 ήταν από μια φημισμένη συντηρητική οικογένεια μάγων που μπορούσαν να μετουσιώσουν την μαγική τους ενέργεια σε καθαρή ενέργεια. Ενστερνίζονται την ακραία ιδεολογία ότι οι μάγοι πρέπει να επιβληθούν στους ανθρώπους-χωρίς-μαγεία. Μόνο που μάγοι και άνθρωποι-χωρίς-μαγεία ήταν 1 προς 1 εκατομμύριο και οι μάγοι δεν είχαν πυραύλους και πυρηνικά. Είχαν βέβαια άλλα κόλπα. Ψήφισαν ένοχος.

Λίγο πριν βγουν για να αναγγείλουν την κατηγορία συνέβη κάτι απρόσμενο. Ένας άυλος λύκος, σε μορφή πνεύματος και ύψος ανθρώπου εμφανίστηκε από το πουθενά και όρμησε στον κατηγορούμενο, τον διαπέρασε και εξαφανίστηκε αμέσως. Ο 16-χρονος νεαρός λιποθύμησε και τον πήγαν στο νοσοκομείο. Η ανακοίνωση της απόφασης της δίκης αναβλήθηκε μέχρι να βρει τις αισθήσεις του ο κατηγορούμενος. Ο Π. ανέβηκε αναστατωμένος στο δωμάτιό του. Εκεί τον περίμενε ο Φ.

Π. – Βλέπω αποφάσισες να εμφανιστείς.

Φ. – Δεν μπορούσα άλλο μακριά από τον αγαπημένο μου ξάδερφο.

Π. – Περίμενα να δώσεις σημάδια ζωής, ειδικά τώρα, αλλά δεν περίμενα τόσο θεαματική είσοδο. Τι έκανες στο μικρό;

Φ. – Τίποτα κακό. Μου άρεσε ο λόγος του και είπα να του δώσω ένα χεράκι. Ας πούμε ότι κατά πάσα πιθανότητα όταν ξυπνήσει θα πληροί τις προϋποθέσεις του πατέρα της μικρής. Δεν είναι γελοίο;

Π. – Τι εννοείς;

Φ. – Δεν έχει σημασία, είμαι εδώ για άλλο λόγο. Σου είμαι ευγνώμων που πρόσεχες τους φίλους μου και το καταφύγιό τους. Όμως ο εχθρός προελαύνει προς τα εκεί ενώ ο δικός σου στρατός αποσύρεται.

Π. – Έχω διαταγές από άνωθεν να οπισθοχωρήσω.

Φ. – Μα έτσι θα…

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε. Ο Π. γύρισε απότομα προς τα πίσω.

– Σας ζητάνε κάτω για να συνεχιστεί η δίκη, του ανήγγειλε ο οικονόμος.

Γύρισε προς τον ξάδερφό του αλλά αυτός είχε ήδη εξαφανιστεί.

Εδώ και καιρό έψαχνε έναν χρήστη πάγου. Η γνώση της μυστικής αυτής τεχνικής ήταν άχρηστη γι’ αυτόν. Είχε παρακολουθήσει για λίγο τον πιο ισχυρό χρήστη πάγου αλλά ήταν τελείως φαντασμένος. Ο δεύτερος πιο ισχυρός ήταν παιδάκι, αλλά απέδειξε την αξία του. Όπως και να έχει, πιο πολύ τον ανησυχούσαν οι κινήσεις του εχθρού. Έπρεπε να λάβει δραστικά μέτρα σύντομα.

Την άλλη μέρα στο πρωτοσέλιδο της μαγικής εφημερίδας. Απόδραση από τις φυλακές του εχθρού. Πολλοί στρατιώτες κατάφεραν να αποδράσουν αλλά η τύχη της πριγκίπισσας αγνοείται. Το μαγικό συμβούλιο και ο βασιλιάς αρνείται οποιαδήποτε ανάμειξη.

Ο Π. χάρη στην ενόρασή του γνώριζε πιο πολλά από όσα οι υπόλοιποι αλλά κράτησε το στόμα του κλειστό.  

grito

Μαγικό δάσος

Πρέπει να κοιμηθεί και το τετράδιο πάλι χωρίς ίχνος μελάνι. Σιχαίνεται που οι χαοτικές του σκέψεις δεν μπορούν να μπουν σε μια σειρά και δεν μπορεί να δει το τέλος, την απάντηση, το νόημα. Ξυπνάει μόνος στην άδεια σκηνή αηδιασμένος από  την ζέστη του Αυγουστιάτικου πρωινού. Τρώει στα γρήγορα πρωινό παρέα με τους γλάρους της ερημικής παραλίας όπου κατασκήνωσε και ετοιμάζεται να ξεκινήσει τη βόλτα του στο μαγικό δάσος. Ρίχνει πρώτα όμως μια τελευταία ματιά στη θάλασσα που η σιγουριά της ύπαρξής της πάντα τον ηρεμούσε. Ήθελε να επιβεβαιώσει κάτι σταθερό πριν αφήσει την παραφροσύνη του είναι του να ξεχειλίσει.

Γιατί έτσι είναι, ψάχνουμε εναγωνίως την πρόκληση και την τρέλα. Και όταν φτάσουμε στην ολοκλήρωση είναι σαν να πεθαίνουμε και να αναγεννιόμαστε για να ξεκινήσει ο ίδιος αέναος κύκλος. Πιο πολύ σκέφτομαι αυτούς που βρίσκουν κάτι απλά για να περάσουν την ώρα τους και μπορεί και να μην τους αρέσει αυτό που κάνουν. Που αφήνουν το χρόνο να περνάει. Που πήγε γι’ αυτούς  η χαρά της πρόκλησης;

Πάλι όμως ξεχάστηκα,  ο φίλος μας βρίσκει εύκολα το μαγικό δάσος, καθότι είναι συν-δημιουργός του. Οι περισσότεροι δεν το βλέπουν γιατί λίγο πριν φτάσουν θυμούνται μια «σημαντική» υποχρέωση που έχουν αφήσει σε εκκρεμότητα. Αράζει λίγο να παίξει με τα λυκάκια, πειράζει το σάπιο νωθρό αρκούδο. Χαιρετάει τους παλιάτσους, αναρωτιέται τι αποζητάνε και ξεκινάει για τη λίμνη όπου κατοικεί η κακιά μάγισσα για να κλέψει ένα χαμόγελό της . Είναι τσιμπημένος μαζί της και εθισμένος στα χαμόγελα. Αλλά γάμα τον και αυτόν, έτσι και αλλιώς έχει χάσει την αίσθηση του χρόνου, η ψυχή σαν μπαταρία που φορτίζει και στο τέλος μένουν μόνο τα συναισθήματα.

Τελικά υπάρχουν αυτοί που δεν αναζητούν τίποτα γιατί είναι αδύναμοι, αυτοί που ζητάν τα πάντα και αυτοί που δεν αποζητούν τίποτα γιατί είναι πλήρεις. Η δεύτερη και τρίτη κατηγορία συμπληρώνει η μία την άλλη, για να πάρεις όμως μια γεύση από την τελευταία πρέπει να μπουκωθείς από τη δεύτερη. Και μετά ξανά από την αρχή ο κύκλος.

grito