Λέξεις

Αθόρυβα παγοθραυστικά γυροφέρνουν τους πόλους του μυαλού μου, ισοπεδόνοντας πλήρως κρυσταλλομένες σκέψεις κι εγώ, καθισμένος αναπαυτικά στον ψηλό μου θρόνο, τα παρακολουθώ ανεπηρέαστος. Κρυμμένος πέρα από την δικαιοδοσία της αστυνομίας σκέψης, αρνούμαι να δεχτώ ακόμα και την πιθανότητα να είμαι κάτι διαφορετικό από θεός. Δεν σας καταριέμαι μα ούτε και σας ευλογώ, οι δυνάμεις μου κινούνται πέρα από τον αέναο χορό του καλού και του κακού.

Εισπνοή. Δεν είμαι το σώμα.

Εκπνοή. Δεν είμαι ούτε και το μυαλό.

Τι είμαι τότε; Ένα αίνιγμα. Από μικρός μου άρεσαν τα αινίγματα, ιδίως αυτά που δεν έχουν λύση, συνεπώς και καμία απαίτηση από μένα. Η απαίτηση απαντάται με παραίτηση. Γιν και γιανγκ.

Εισπνοή και εκπνοή.

Σώμα; Όχι

Μυαλό; Ούτε.

Καλά, ίσως. Ίσα ίσα αρκετό για να μπορώ να γράφω. Δεν μπορώ να μείνω αταύτιστος από τις σκέψεις μου. Τις μεγαλώνω από τόσες δα, τις φροντίζω ανελλειπώς μέχρι που γίνονται ολόκληρη κοσμοθεωρία, που ανοίγει τα φτερά της και κάθεται στο ψηλότερο πυργίσκο της συνειδητότητάς μου.

Όταν ήμουν παιδάκι ήθελα να μπορώ να γράφω χρησιμοποιώντας όμορφες, περίτεχνες λέξεις. Τώρα που γράφω με όμορφες και περίτεχνες λέξεις, θα ήθελα να ήμουν παιδάκι.

Θέλω και δεν-θέλω. Ανάγκες και η ημιπεράτωσή τους. Απύθμενα απωθημένα που τα θάβεις με φτηνές, πολύχρωμες διασκεδάσεις.

Δεν βαριέσαι; Αυτός είμαι.

Σώμα; Όχι!

Μυαλό; Ούτε!

Εγώ; Ψευδαίσθηση

Τότε τι;

Λέξεις.

Serotonin Addicted

Ο μικρός Κωστάκης

Ο μικρός Κωστάκης από τότε που γεννήθηκε είχε ένα μαγικό ραβδί με το οποίο μπορούσε να κάνει διάφορα μαγικά κόλπα. Με αυτό έκανε τις πιο απίστευτες σκανταλιές. Βλέπετε, αγαπημένο του χόμπι ήταν να φέρνει σε δύσκολη θέση τους μεγάλους. Ωστόσο, δεν ανέφερε σε κανέναν την ύπαρξή του γιατί  δεν ήθελε να του το πάρουν.  Καθώς περνούσαν αμέριμνα τα χρόνια ο μικρός Κωστάκης είχε εθιστεί πλέον στη χρήση του ραβδιού.

Δεν θυμάται ακριβώς που και πότε αλλά καθώς τελείωνε η περίοδος της εφηβείας του ο νεαρός μας φίλος έχασε το ραβδί του. Η απώλεια αυτή ήταν πολύ μεγάλο πλήγμα για εκείνον. Στην αρχή έψαξε παντού αλλά δεν το βρήκε. Έπειτα το έριξε στη δουλειά για να αποσπαστεί κάπως η προσοχή του. Όμως η ενθύμηση του μαγικού ραβδιού και όλων όσων έκανε με αυτό αναζωπύρωνε την επιθυμία του να το βρει. Αποφασισμένος ότι κάποιος του το έκλεψε ή είχε χαθεί σε κάποιο παράξενο μέρος, άρχισε να ταξιδεύει.

Και έψαξε παντού, ακόμα και στα πιο απίστευτα μέρη. Σε πάρκα και σε πλατείες της Ευρώπης, στα ποτάμια του Αμαζονίου, στα πιο ψηλά βουνά των Άλπεων, κάτω από τα χιόνια της Αλάσκας και την άμμο της Σαχάρας. Στα ταξίδια του προσπαθούσε να ψαρέψει τους φίλους που έκανε και τα άτομα που γνώριζε μήπως είχαν ακούσει για κάποιο μαγικό ραβδί. Ρώτησε τους βουδιστές μοναχούς αλλά αυτοί επέμεναν ότι η αναζήτησή του ήταν μάταιη. Μόνο όταν ρωτούσε παιδιά αναπτερώνονταν οι ελπίδες του, γιατί σε μερικά έβλεπε το σκανταλιάρικο εκείνο βλέμμα που παίρνουν τα μικρά όταν είναι ένοχα για κάτι αλλά δεν το παραδέχονται.

Τα χρόνια περνούσαν και η αναζήτηση του ήρωά μας συνεχίζεται ακάθεκτη αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μέχρι που σε ηλικία 50 ετών διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα. Είχε ένα φλογερό πάθος με το τσιγάρο. Λίγες μέρες μετά τη διάγνωσή του συνάντησε ένα καλό του φίλο στο δρόμο. Γεμάτος λύπη του λέει: “Τζάμπα έψαχνα τόσα χρόνια. Το είχα θάψει σε ένα κλειδαμπαρωμένο δωμάτιο του μυαλού μου, γι’ αυτό δεν το έβρισκα”.

grito

Τεσσεράμισι τετραγωνικά μέτρα

Ζούμε μόνοι μας αλλά μαζί σε ένα δωμάτιο που πνίγει την ένταση.

Που πνίγει την έκσταση στα γεννοφάσκια της.

Το δωμάτιο είναι τεσσεράμισι τετραγωνικά ιδεών και αισθήσεων, που κατακλύζουν  τις νευρικές μου απολήξεις σαν φτηνό αψέντι, σαν την πρέζα που ποτέ δεν με άφησες να πάρω, γιατί ήθελες να κρατήσω τις φλέβες του χεριού μου όμορφες και καθαρές.

Καθαρές σαν τον μεσογειακό ήλιο στα στενά της Σαντορίνης.

Καθαρές σαν το χιόνι έξω από ένα γκούλαγκ .

Ζούσαμε πάντοτε στο ίδιο σπίτι, ακόμα και όταν ήμασταν σε διαφορετικές ηπείρους και βλέπαμε διαφορετικά άστρα στον νυχτερινό ουρανό. Σου θύμιζα ότι κανείς δεν μπορεί να μετρήσει τα δισεκατομμύρια άστρα του σύμπαντος, ότι αυτά που βλέπουμε είναι μόνο μερικές εκατοντάδες, κι ας βλέπω άλλα εγώ και άλλα εσύ. Μου άρεσε να προκαλώ το κατσούφιασμά σου, να αφήνω την ψυχρή μου επιστήμη να καταστρέφει τον αγνό ρομαντισμό σου. Οι άνθρωποι κρύβουν έναν νοσηρό σαδισμό μέσα τους, έναν σαδισμό που δεν αντέχει να βλέπει τον άλλον ευτυχισμένο. Η κόλαση είναι οι άλλοι μόνο σαν προβολή του εαυτού μας. Ο παράδεισος είμαι εγώ, μόνο σαν προέκταση των άλλων.

Έβαψα τους τοίχους με το χρώμα του χαμόγελου σου, αυτής της ακούσιας κίνησης των προσωπικών μυών που πάντοτε μου σταματούσε την καρδιά για λίγα νανοδευτερόλεπτα. Το χρώμα δεν αρκεί, του λείπει η ζεστασιά σου. Έχει καιρό που χτίσαμε τον τοίχο ανάμεσά μας, κι εγώ καταστρέφω αργά μα συστηματικά τους λεκτικούς μου οδοστρωτήρες, για να μην ενωθούμε ποτέ. Είναι αστείο με πόση ζέση σαμποτάρουμε τον εαυτό μας, για να γλυτώσουμε από τον μεγαλύτερο κίνδυνο που υπάρχει, αυτόν της αυθεντικής, πλήρους ζωής. Αν βέβαια υφίσταται κάτι τέτοιο, δεν έχω παρά τα βιβλία μου και λίγες σταγόνες από το χαμόγελό σου ως απόδειξη. Δεν αρκούσε.

Ποτέ δεν γνώρισα την πραγματική αγάπη, μόνο τον έρωτα, η εθιστική του βιοχημεία μου φαινόταν πάντα πολύ πιο τίμια από την ανιδιοτελή ανωτερότητα της αγάπης. Ο έρωτας ταιριάζει στο πρωτεύον θηλαστικό που λέγεται Homo sapiens, ας αφήσουμε την αγάπη στους θεούς. Απομακρύνεσαι, απομακρύνομαι, μένουμε ακίνητοι αλλά το σύμπαν διαστέλλεται, οι θεοί γελούν γιατί δεν ήμασταν αρκετά έξυπνοι για να τους σκοτώσουμε και να τους κλέψουμε την αθανασία. Όχι ότι έχει καμία σημασία. Επέτρεψες στην ηθική σου να σκοτώσει τον έρωτα, ενώ η ανηθικότητα που εγώ ασπάστηκα σκοτώνει την αγάπη.

 

Ζούμε μόνοι μας αλλά μαζί σε ένα δωμάτιο. Μεταφορικά μα και παράφορα. Τεσσεράμισι τετραγωνικά που όλο μειώνονται, σαν τα δευτερόλεπτα ενός ποιητή που μόλις έκοψε τις φλέβες του.

Ζούμε μόνοι μας. Αλλά μαζί.

Όπως όλοι οι άνθρωποι.

Serotonin Addicted