Ο μικρός Κωστάκης

Ο μικρός Κωστάκης από τότε που γεννήθηκε είχε ένα μαγικό ραβδί με το οποίο μπορούσε να κάνει διάφορα μαγικά κόλπα. Με αυτό έκανε τις πιο απίστευτες σκανταλιές. Βλέπετε, αγαπημένο του χόμπι ήταν να φέρνει σε δύσκολη θέση τους μεγάλους. Ωστόσο, δεν ανέφερε σε κανέναν την ύπαρξή του γιατί  δεν ήθελε να του το πάρουν.  Καθώς περνούσαν αμέριμνα τα χρόνια ο μικρός Κωστάκης είχε εθιστεί πλέον στη χρήση του ραβδιού.

Δεν θυμάται ακριβώς που και πότε αλλά καθώς τελείωνε η περίοδος της εφηβείας του ο νεαρός μας φίλος έχασε το ραβδί του. Η απώλεια αυτή ήταν πολύ μεγάλο πλήγμα για εκείνον. Στην αρχή έψαξε παντού αλλά δεν το βρήκε. Έπειτα το έριξε στη δουλειά για να αποσπαστεί κάπως η προσοχή του. Όμως η ενθύμηση του μαγικού ραβδιού και όλων όσων έκανε με αυτό αναζωπύρωνε την επιθυμία του να το βρει. Αποφασισμένος ότι κάποιος του το έκλεψε ή είχε χαθεί σε κάποιο παράξενο μέρος, άρχισε να ταξιδεύει.

Και έψαξε παντού, ακόμα και στα πιο απίστευτα μέρη. Σε πάρκα και σε πλατείες της Ευρώπης, στα ποτάμια του Αμαζονίου, στα πιο ψηλά βουνά των Άλπεων, κάτω από τα χιόνια της Αλάσκας και την άμμο της Σαχάρας. Στα ταξίδια του προσπαθούσε να ψαρέψει τους φίλους που έκανε και τα άτομα που γνώριζε μήπως είχαν ακούσει για κάποιο μαγικό ραβδί. Ρώτησε τους βουδιστές μοναχούς αλλά αυτοί επέμεναν ότι η αναζήτησή του ήταν μάταιη. Μόνο όταν ρωτούσε παιδιά αναπτερώνονταν οι ελπίδες του, γιατί σε μερικά έβλεπε το σκανταλιάρικο εκείνο βλέμμα που παίρνουν τα μικρά όταν είναι ένοχα για κάτι αλλά δεν το παραδέχονται.

Τα χρόνια περνούσαν και η αναζήτηση του ήρωά μας συνεχίζεται ακάθεκτη αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μέχρι που σε ηλικία 50 ετών διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα. Είχε ένα φλογερό πάθος με το τσιγάρο. Λίγες μέρες μετά τη διάγνωσή του συνάντησε ένα καλό του φίλο στο δρόμο. Γεμάτος λύπη του λέει: “Τζάμπα έψαχνα τόσα χρόνια. Το είχα θάψει σε ένα κλειδαμπαρωμένο δωμάτιο του μυαλού μου, γι’ αυτό δεν το έβρισκα”.

grito