Ζούμε μόνοι μας αλλά μαζί σε ένα δωμάτιο που πνίγει την
ένταση.
Που πνίγει την έκσταση στα γεννοφάσκια της.
Το δωμάτιο είναι τεσσεράμισι τετραγωνικά ιδεών και
αισθήσεων, που κατακλύζουν τις νευρικές
μου απολήξεις σαν φτηνό αψέντι, σαν την πρέζα που ποτέ δεν με άφησες να πάρω,
γιατί ήθελες να κρατήσω τις φλέβες του χεριού μου όμορφες και καθαρές.
Καθαρές σαν τον μεσογειακό ήλιο στα στενά της Σαντορίνης.
Καθαρές σαν το χιόνι έξω από ένα γκούλαγκ .
Ζούσαμε πάντοτε στο ίδιο σπίτι, ακόμα και όταν ήμασταν σε
διαφορετικές ηπείρους και βλέπαμε διαφορετικά άστρα στον νυχτερινό ουρανό. Σου
θύμιζα ότι κανείς δεν μπορεί να μετρήσει τα δισεκατομμύρια άστρα του σύμπαντος,
ότι αυτά που βλέπουμε είναι μόνο μερικές εκατοντάδες, κι ας βλέπω άλλα εγώ και
άλλα εσύ. Μου άρεσε να προκαλώ το κατσούφιασμά σου, να αφήνω την ψυχρή μου
επιστήμη να καταστρέφει τον αγνό ρομαντισμό σου. Οι άνθρωποι κρύβουν έναν
νοσηρό σαδισμό μέσα τους, έναν σαδισμό που δεν αντέχει να βλέπει τον άλλον
ευτυχισμένο. Η κόλαση είναι οι άλλοι μόνο σαν προβολή του εαυτού μας. Ο παράδεισος
είμαι εγώ, μόνο σαν προέκταση των άλλων.
Έβαψα τους τοίχους με το χρώμα του χαμόγελου σου, αυτής της
ακούσιας κίνησης των προσωπικών μυών που πάντοτε μου σταματούσε την καρδιά για
λίγα νανοδευτερόλεπτα. Το χρώμα δεν αρκεί, του λείπει η ζεστασιά σου. Έχει καιρό που
χτίσαμε τον τοίχο ανάμεσά μας, κι εγώ καταστρέφω αργά μα συστηματικά τους
λεκτικούς μου οδοστρωτήρες, για να μην ενωθούμε ποτέ. Είναι αστείο με πόση ζέση
σαμποτάρουμε τον εαυτό μας, για να γλυτώσουμε από τον μεγαλύτερο κίνδυνο που
υπάρχει, αυτόν της αυθεντικής, πλήρους ζωής. Αν βέβαια υφίσταται κάτι τέτοιο,
δεν έχω παρά τα βιβλία μου και λίγες σταγόνες από το χαμόγελό σου ως απόδειξη.
Δεν αρκούσε.
Ποτέ δεν γνώρισα την πραγματική αγάπη, μόνο τον έρωτα, η
εθιστική του βιοχημεία μου φαινόταν πάντα πολύ πιο τίμια από την ανιδιοτελή
ανωτερότητα της αγάπης. Ο έρωτας ταιριάζει στο πρωτεύον θηλαστικό που λέγεται Homo sapiens, ας αφήσουμε την
αγάπη στους θεούς. Απομακρύνεσαι, απομακρύνομαι, μένουμε ακίνητοι αλλά το
σύμπαν διαστέλλεται, οι θεοί γελούν γιατί δεν ήμασταν αρκετά έξυπνοι για να
τους σκοτώσουμε και να τους κλέψουμε την αθανασία. Όχι ότι έχει καμία σημασία.
Επέτρεψες στην ηθική σου να σκοτώσει τον έρωτα, ενώ η ανηθικότητα που εγώ
ασπάστηκα σκοτώνει την αγάπη.
Ζούμε μόνοι μας αλλά μαζί σε ένα δωμάτιο. Μεταφορικά μα και
παράφορα. Τεσσεράμισι τετραγωνικά που όλο μειώνονται, σαν τα δευτερόλεπτα ενός ποιητή που μόλις έκοψε τις φλέβες του.
Ζούμε μόνοι μας. Αλλά μαζί.
Όπως όλοι οι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου