Σουρεαλλοτρίωση #2

Κάποτε ο Τσουανγκ-Τσε ονειρεύτηκε ότι ήταν μια πεταλούδα. Πετούσε χαρούμενος από λουλούδι σε λουλούδι και απολάμβανε την πεταλουδίσια ζωή. Δεν είχε ιδέα ότι ήταν ο Τσουανγκ-Τσε. Ξαφνικά ξύπνησε και ήταν πάλι ο Τσουανγκ-Τσε. Πλέον όμως ο σοφός δεν ήξερε αν ήταν ο Τσουανγκ-Τσε που ονειρεύτηκε ότι είναι πεταλούδα ή αν ήταν μια πεταλούδα που ονειρεύεται ότι είναι ο Τσουανγκ-Τσε. Αυτή είναι η Μεταμόρφωση των πραγμάτων.

Κάποτε μια πεταλούδα ονειρεύτηκε ότι ήταν ο Τσουανγκ-Τσε. Καθόταν κάτω από ένα δέντρο και βασάνιζε το μυαλό της με το να διαλογίζεται πάνω στην αληθινή φύση του Τάο και την αιώνια εναλλαγή. Δεν είχε ιδέα ότι ήταν πεταλούδα. Ξαφνικά ξύπνησε και τίναξε τρομαγμένη τα φτερά της. Αυτή η μικροσκοπική κίνηση μετακίνησε ελαφρά κάποια μόρια αέρα, που με την σειρά τους μετατόπισαν άλλα μόρια, ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση, τελικό αποτέλεσμα της οποίας ήταν ένας καταστροφικός τυφώνας στην Κίνα. Αυτή είναι η εκδίκηση της πεταλούδας.

Serotonin Addicted

Σουρεαλλοτρίωση #1

Κάποτε, σε μια πολιτεία μακρινή, υπήρχε μια μουσική βιβλιοθήκη. Ήταν η πιο ξακουστή στο είδος της. Οι φήμες λένε ότι στα ράφια της φυλάσσονταν οι παρτιτούρες από όλα τα κομμάτια που είχαν γραφτεί ποτέ. Κάποιοι μάλιστα πάνε ακόμα πιο μακριά, και ισχυρίζονται ότι μέσα στους άπειρους συνδυασμούς από νότες και διαστήματα που αποτελούσαν τα μουσικά χειρόγραφα της, υπήρχαν και όσα κομμάτια δεν είχαν γραφτεί ακόμα. 

Στην εξωτική αυτή πολιτεία, όλοι ασχολούνταν με την μουσική. Όλοι ήξεραν να παίζουν ένα τουλάχιστον μουσικό όργανο, τραγουδούσαν με υπέροχες, ασημένιες φωνές και μπορούσαν να αναλύσουν τον ρυθμό, την μελωδία και την αντίστιξη ακόμα και του πιο περίτεχνου έργου. Όμως ανάμεσά τους δεν υπήρχε ούτε ένας συνθέτης. Ποιος να συνθέσει, άλλωστε, όταν όλη η μουσική είχε ήδη γραφτεί και περίμενε κρυμμένη στα ράφια της βιβλιοθήκης; Έτσι, όσο μεγάλη κι αν ήταν η ικανότητά τους, όσο συνυφασμένη κι αν ήταν η μουσική στις ζωές τους, τους έλειπε η βασική, η μεγαλύτερη απόλαυση της τέχνης: η χαρά της δημιουργίας. Ώσπου μια νύχτα σκοτεινή και συννεφιασμένη, φλόγες ξεπήδησαν από τα μεγάλα παράθυρα της βιβλιοθήκης. Παρά τις προσπάθειες των κατοίκων να σβήσουν την φωτιά, το επιβλητικό κτήριο κάηκε μέχρι τα θεμέλια.

 Κανείς δεν είναι σίγουρος για το πώς ξεκίνησε η πυρκαγιά. Κάποιοι είπαν πως η τέχνη, όπως και η γνώση, σε μεγάλες συγκεντρώσεις είναι εκρηκτική και εύφλεκτη. Άλλοι θεώρησαν πως η φωτιά ήταν προϊόν δόλου, πως πράκτορες κάποιας αντίπαλης πολιτείας θέλησαν να δώσουν ένα καίριο πλήγμα στο γόητρο της πόλης. Ένα αγοράκι, όμως, που παρακολουθούσε μαγεμένο τον χορό της φωτιάς και του καπνού από το παράθυρό του, άκουσε ένα γέλιο τρελό, ένα γέλιο που έκρυβε την χαρά της ελευθερίας. Και το γέλιο αυτό ακολούθησαν οι νότες από ένα ελαφρώς ξεκούρδιστο πιάνο. 
Έτσι, μέσα από τις αναρίθμητες πιθανότητες γεννήθηκε η πρώτη αυθεντική σύνθεση στην πόλη.

Serotonin Addicted

O τοίχος

Η πεποίθηση είχε γίνει σιγουριά. Παρατηρώντας τον κόσμο να ξεγλιστράει γύρω του. Το ερώτημα αναδυόταν από όλους τους. «Ποιος είμαι; Που πάω;». Οι αναμνήσεις, τα πιστεύω, οι άξιες, τα θεμέλια του χαρακτήρα. Η αιώνια πάλη, ο ατελείωτος αγώνας αναγνώρισης του Εγώ. «Ίσως ήταν αλήθεια, ίσως δεν κάνω λάθος!» έπειθε τον εαυτό του. Η αυτοανάλυση του χαρακτήρα του, του έδειξε κάτι που υποψιαζόταν. Η ανάλυση τον είχε οδηγήσει εκεί που δεν έπρεπε να πατήσει. Είχε περπατήσει εκεί που δεν είχε που να ακουμπήσει. Η πορεία κάθε φορά και πιο δύσκολη. Στο τέλος είδε αυτό που δεν περίμενε. Ένα συνονθύλευμα γραμμάτων, λέξεων, φράσεων, να φτιάχνουν το περίγραμμα του κορμιού του. Αν και δεν είχε πρόσωπο ήταν σίγουρος πως ήταν αυτός. Το συνονθύλευμα, με φρίκη με γυμνά χέρια γεμάτο αίμα, άρχισε να φτιάχνει την δική του συνταγή για ένα τοίχο που σκεφτόταν εδώ και καιρό. Η συνταγή ήταν απλή και λιτή. Το κάθε συστατικό ήταν ένα βίωμα, μια ανάμνηση, ένας τρόμος, μια αλήθεια. Ο τοίχος ψυχρά μεγάλωνε καθώς οι αναμνήσεις έτρεχαν. Με δέος κοιτούσε κάθε φορά που το αντίκριζε. «Λες να υπάρχει κάποιος να το περάσει;»
         Τα χρόνια περνούσαν ο τοίχος υψωνόταν. Κάθε φορά παρατηρούσε την εσωτερική πλευρά του. Μια μέρα, με δυσκολία είδε αυτό που πραγματικά ήταν το δημιούργημα του. Μια ασφαλής καλοστημένη ΄΄βιτρίνα΄΄. Η υποψία ήταν μια αλήθεια, χαμογέλασε καθώς κρατούσε στα χέρια του κάτι που δύσκολα μπορείς καν να δεις, την ατομική αυτοδημιούργητη ‘’στολή’’ του.

ra.ka.ma.hi

Αλκοολικές ιστορίες καθημερινής τρέλας

Αράζω μόνος στο μπαλκόνι και ρίχνω μια κλεφτή ματιά στα φώτα του δρόμου. Το φως δε λέει ποτέ ψέμματα, η καθαρότητά του δείχνει ότι είμαι και σήμερα σε εγρήγορση. Κυριακή βράδυ και η μουσική από τις προηγούμενες βραδιές παίζει ακόμα στα αφτιά μου. Χαμογελάω με ένα λοξό sexy χαμόγελο. Αργότερα έχει έξοδο με τα αλάνια. Το στομάχι χάλια από τα αλκοόλια των προηγούμενων ημερών, το γαστρικό υγρό κάνει πάρτι σε ρυθμούς dubstep και ταρακουνάει συθέμελα τα σωθικά μου. Σήμερα δε θα πιω, λέω στον εαυτό μου, αλλά ξέρω πως η κατάληξη θα είναι διαφορετική, δεν έχουμε μαζευτεί όλοι καλά καλά και είμαι ήδη με τη ρετσίνα στο χέρι και die antwoord στα αφτιά. Περίμενε, μου λέει ο παλιάτσος, θα έχει τζάμπα ποτά στο πάρτι, από τους 4 οι 3 απένταροι εγώ όμως όχι.

Ξεκινάμε και εκεί που περπατάω το βλέμμα μου πέφτει σε μια οπτασία, την κοιτάω, με κοιτάει, συνεχίζω να την κοιτάω, συνεχίζει να με κοιτάει, ξαφνικά στρίβει ένα αυτοκίνητο, δημιουργείται ένα ερωτικό τρίγωνο, εγώ αυτή και ο οδηγός, αλλά εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι τον τρίτο, πηδάω με ένστικτα αιλουροειδούς να αποφύγω το αμάξι, από αυτά που απέκτησα από τις πολεμικές τέχνες που ποτέ δεν έκανα. Το γκομενάκι φεύγει χωρίς να πει κουβέντα, ούτε ένα είσαι καλά ρε ομορφόπαιδο, τίποτα και εγώ κόντεψα να δω τα ραδίκια ανάποδα εξαιτίας της. Αχαριστία ρε φίλε.

Με αυτά και άλλα πολλά φτάνουμε στο πάρτι. Το πάρτι είναι κομπλέ και η μουσική ακόμα πιο κομπλέ. Αλκοόλ, χορός, μουνιά όχι γιατί ακόμα δεν ξέρουν ότι γράφω ποιήματα όταν τρώω φρίκες, σήμερα δε θέλω να με βλέπουν σαν ένα κομμάτι κρέας. Από αύριο βλέπουμε. Το γκομενάκι που μιλούσα πριν φασώνεται με κάποιον άλλον αλλά είπαμε σήμερα δε με νοιάζουν αυτά, συνήθως είμαι τα ίδια σκατά με εσάς, ένα μεγάλο εγώ και το μυαλό ακόμα πιο σκατά, με την ασπίδα μου να θρυμματίζεται στα πρώτα λεπτά εσωτερικής διαμάχης. Σήμερα όμως την είδα αλλιώς, αφήνω τη μουσική να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα πάνω μου στραγγίζοντας με αργό και μεθοδευμένο τρόπο τις δυνάμεις μου.

Το βράδυ συνεχίζεται με αυτά και αλλά διάφορα, από το peak φτάνουμε στο σβήσιμο, δίνουμε τις τελευταίες αδελφικές αγκαλιές και ακολουθεί ο καθένας το δρόμο του. Ήρθε η ώρα της ξεκούρασης, η αυριανή μέρα δεν υπόσχεται τίποτα αλλά και τα πάντα ταυτόχρονα. Ο καμβάς άδειος και εσύ με το πινέλο στο χέρι.

grito