Σουρεαλλοτρίωση #1

Κάποτε, σε μια πολιτεία μακρινή, υπήρχε μια μουσική βιβλιοθήκη. Ήταν η πιο ξακουστή στο είδος της. Οι φήμες λένε ότι στα ράφια της φυλάσσονταν οι παρτιτούρες από όλα τα κομμάτια που είχαν γραφτεί ποτέ. Κάποιοι μάλιστα πάνε ακόμα πιο μακριά, και ισχυρίζονται ότι μέσα στους άπειρους συνδυασμούς από νότες και διαστήματα που αποτελούσαν τα μουσικά χειρόγραφα της, υπήρχαν και όσα κομμάτια δεν είχαν γραφτεί ακόμα. 

Στην εξωτική αυτή πολιτεία, όλοι ασχολούνταν με την μουσική. Όλοι ήξεραν να παίζουν ένα τουλάχιστον μουσικό όργανο, τραγουδούσαν με υπέροχες, ασημένιες φωνές και μπορούσαν να αναλύσουν τον ρυθμό, την μελωδία και την αντίστιξη ακόμα και του πιο περίτεχνου έργου. Όμως ανάμεσά τους δεν υπήρχε ούτε ένας συνθέτης. Ποιος να συνθέσει, άλλωστε, όταν όλη η μουσική είχε ήδη γραφτεί και περίμενε κρυμμένη στα ράφια της βιβλιοθήκης; Έτσι, όσο μεγάλη κι αν ήταν η ικανότητά τους, όσο συνυφασμένη κι αν ήταν η μουσική στις ζωές τους, τους έλειπε η βασική, η μεγαλύτερη απόλαυση της τέχνης: η χαρά της δημιουργίας. Ώσπου μια νύχτα σκοτεινή και συννεφιασμένη, φλόγες ξεπήδησαν από τα μεγάλα παράθυρα της βιβλιοθήκης. Παρά τις προσπάθειες των κατοίκων να σβήσουν την φωτιά, το επιβλητικό κτήριο κάηκε μέχρι τα θεμέλια.

 Κανείς δεν είναι σίγουρος για το πώς ξεκίνησε η πυρκαγιά. Κάποιοι είπαν πως η τέχνη, όπως και η γνώση, σε μεγάλες συγκεντρώσεις είναι εκρηκτική και εύφλεκτη. Άλλοι θεώρησαν πως η φωτιά ήταν προϊόν δόλου, πως πράκτορες κάποιας αντίπαλης πολιτείας θέλησαν να δώσουν ένα καίριο πλήγμα στο γόητρο της πόλης. Ένα αγοράκι, όμως, που παρακολουθούσε μαγεμένο τον χορό της φωτιάς και του καπνού από το παράθυρό του, άκουσε ένα γέλιο τρελό, ένα γέλιο που έκρυβε την χαρά της ελευθερίας. Και το γέλιο αυτό ακολούθησαν οι νότες από ένα ελαφρώς ξεκούρδιστο πιάνο. 
Έτσι, μέσα από τις αναρίθμητες πιθανότητες γεννήθηκε η πρώτη αυθεντική σύνθεση στην πόλη.

Serotonin Addicted