O τοίχος

Η πεποίθηση είχε γίνει σιγουριά. Παρατηρώντας τον κόσμο να ξεγλιστράει γύρω του. Το ερώτημα αναδυόταν από όλους τους. «Ποιος είμαι; Που πάω;». Οι αναμνήσεις, τα πιστεύω, οι άξιες, τα θεμέλια του χαρακτήρα. Η αιώνια πάλη, ο ατελείωτος αγώνας αναγνώρισης του Εγώ. «Ίσως ήταν αλήθεια, ίσως δεν κάνω λάθος!» έπειθε τον εαυτό του. Η αυτοανάλυση του χαρακτήρα του, του έδειξε κάτι που υποψιαζόταν. Η ανάλυση τον είχε οδηγήσει εκεί που δεν έπρεπε να πατήσει. Είχε περπατήσει εκεί που δεν είχε που να ακουμπήσει. Η πορεία κάθε φορά και πιο δύσκολη. Στο τέλος είδε αυτό που δεν περίμενε. Ένα συνονθύλευμα γραμμάτων, λέξεων, φράσεων, να φτιάχνουν το περίγραμμα του κορμιού του. Αν και δεν είχε πρόσωπο ήταν σίγουρος πως ήταν αυτός. Το συνονθύλευμα, με φρίκη με γυμνά χέρια γεμάτο αίμα, άρχισε να φτιάχνει την δική του συνταγή για ένα τοίχο που σκεφτόταν εδώ και καιρό. Η συνταγή ήταν απλή και λιτή. Το κάθε συστατικό ήταν ένα βίωμα, μια ανάμνηση, ένας τρόμος, μια αλήθεια. Ο τοίχος ψυχρά μεγάλωνε καθώς οι αναμνήσεις έτρεχαν. Με δέος κοιτούσε κάθε φορά που το αντίκριζε. «Λες να υπάρχει κάποιος να το περάσει;»
         Τα χρόνια περνούσαν ο τοίχος υψωνόταν. Κάθε φορά παρατηρούσε την εσωτερική πλευρά του. Μια μέρα, με δυσκολία είδε αυτό που πραγματικά ήταν το δημιούργημα του. Μια ασφαλής καλοστημένη ΄΄βιτρίνα΄΄. Η υποψία ήταν μια αλήθεια, χαμογέλασε καθώς κρατούσε στα χέρια του κάτι που δύσκολα μπορείς καν να δεις, την ατομική αυτοδημιούργητη ‘’στολή’’ του.

ra.ka.ma.hi