Όλα είναι δρόμος, όλα είναι σπίτι

Περπατούσε με ένα τσιγάρο στο χέρι κι άλλο ένα πίσω από το αυτί. Ο καλοκαιρινός ήλιος έκανε παιχνίδια με την σκόνη που σήκωναν τα πόδια του πάνω στον χωματόδρομο και προκαλούσε τον φθόνο της μικροσκοπικής του καύτρας. Είχε πάψει εδώ και ώρα να δίνει σημασία στην σκονισμένη χορωδία των τζιτζικιών και είχε χαθεί στις σκέψεις του.

Σκεφτόταν το σπίτι. Ή καλύτερα, σκεφτόταν την απουσία σπιτιού.Οι άνθρωποι συνδέουν το σπίτι με ένα κτήριο με τέσσερις τοίχους, ένα πάτωμα, μια οροφή και μια σταθερότητα. Έναν χώρο στον οποίο μπορείς να πετάξεις τα παπούτσια σου κι ένας καναπές για να την αράξεις μετά από μια κουραστική μέρα στην δουλειά.

Αυτός ποτέ δεν το έβλεπε έτσι. Αυτός ήθελε να είναι ελεύθερος, να ταξιδεύει, να γνωρίζει νέους τόπους και ανθρώπους. Ζήλευε τους αλήτες των σιδηροδρόμων, που η μόνη στέγη που γνώριζαν ήταν η οροφή ενός παλιού βαγονιού και κάθε πρωί αντίκριζαν διαφορετική θέα από το παράθυρό τους.

Προσπάθησε λοιπόν να ζήσει έτσι. Όταν η κοινωνία αποφάσισε να τον θεωρήσει ενήλικο, μάζεψε τρία ρούχα και τις πέντε καλύτερες αναμνήσεις του σε ένα μπογαλάκι και έφυγε από το σπίτι των γονιών του. Τους είπε ότι έψαχνε να βρει την τύχη του, αλλά στην πραγματικότητα έψαχνε να χάσει την θαλπωρή του σπιτιού του, που τον έπνιγε και δεν άφηνε την ελευθερία του να ανθίσει. Σύντομα όμως ανακάλυψε ότι κι αυτό δεν ήταν αρκετό. Όταν προσπαθούσε να αποφύγει τους ελεγκτές κρυμμένος πίσω από μεταλλικά κοντέινερ, σκεφτόταν το σπίτι του. Όταν κοιμόταν σε ανοιχτά βαγόνια με την έναστρη οθόνη του νυχτερινού ουρανού να παίζει υπερπαραγωγές αποκλειστικά γι' αυτόν, πάλι δεν μπορούσε να το απολαύσει, καθώς του έλειπαν όσα άφησε πίσω του.

Αποφάσισε να ανεβάσει το στοίχημα και να μπαρκάρει σε ένα καράβι. Γύρισε όλο τον κόσμο, είδε μακρινές ακτές και γνώρισε πολλές κακόφημες ταβέρνες. Αυτό όμως δεν τον έκανε να ξεχάσει το σπίτι του. Αντίθετα, το πρόβλημα έγινε πιο περίπλοκο: κάθε φορά που βρισκόταν στο καράβι ονειρευόταν την στιγμή που θα πατούσε σε στερεό έδαφος και θα κοιμόταν σε ένα διπλό κρεβάτι, ζεσταμένο από την ερωτική επαφή με μια γυναίκα. Όταν όμως έφτανε στην στεριά, το μόνο που σκεφτόταν ήταν το λίκνισμα της θάλασσας. Η κατάσταση αυτή κόντευε να τον τρελάνει.

Έτσι, λοιπόν, παράτησε το καράβι και βρέθηκε να περπατάει σκεφτικός στον δρόμο του γυρισμού για το παλιό του σπίτι. Λίγο πριν φτάσει συνάντησε έναν γέρο στην άκρη του δρόμου. Αγνάντευε τα χρυσαφένια χωράφια γύρω του με την απόλυτη ηρεμία όσων έχουν ζήσει τόσο πολύ, που δεν έχουν τίποτα να τους αγχώνει πια. Ο γέρος παρατήρησε τον διαβάτη που κάπνιζε σκεφτικός και τον χαιρέτησε.

-Πού πας παλικάρι;

-Σπίτι.

-Και τι θα πει ''σπίτι'';

Κοκάλωσε. Η φύση γύρω του βυθίστηκε στην σιωπή. Αλήθεια, τι θα πει σπίτι; Μπορούσε να πει με σιγουριά τι δεν θα πει σπίτι. Σπίτι δεν είναι ότι σε φυλακίζει. Σπίτι δεν είναι ότι σου κλείνει τους ορίζοντες και σίγουρα όχι ότι σου γεμίζει το μυαλό με την ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας, την τόσο συνηθισμένη στις πόλεις των νοικοκυραίων. Έτσι, λοιπόν, έφερνε στο μυαλό του όσα είχε συνδέσει στο παρελθόν με το σπίτι και, ένα ένα, τα απέρριπτε. Στο τέλος έμεινε μόνο ο ταπεινός του εαυτός, ο σκονισμένος δρόμος και ο γέρος, ο οποίος φορούσε το μακάριο αλλά πονηρό χαμόγελο που μόνο οι υπερήλικες και οι μοναχοί ζεν κατορθώνουν να αποκτήσουν. Άραγε είμαι εγώ το σπίτι μου; Μήπως ο ίδιος ο δρόμος είναι το σπίτι; Ή ίσως το σπίτι μου να κρύβεται στο χαμόγελο ενός γέρου...

Και τότε ήξερε.

Όλα είναι δρόμος.

Ο δρόμος είναι σπίτι.

Όλα είναι ένα.

Όλα είναι... σπίτι;

Serotonin Addicted

to be continued in your mind

Βρισκόμαστε στη μέση ενός πολέμου μεταξύ μάγων. Ανθρώπων που μπορούν να παίξουν με τους νόμους της φύσης σαν μικροί θεοί.

Πριν από 21 χρόνια γεννήθηκε ένα αγόρι που οι μαγικές του ικανότητες ήταν taboo για την μαγική κοινότητα. Τελευταίος απόγονος μιας φυλής ξεχασμένης που είχε κατηγορηθεί για πολλές τερατώδεις πράξεις στο παρελθόν. Όμως η μαγική του δύναμη ήταν πολύ μεγαλύτερη από των υπολοίπων, θύμιζε τα αρχαία χρόνια, όταν ακόμα η μαγεία δεν είχε ξεφτίσει και ήταν μέρος της καθημερινής ζωής.

Όταν το παιδί έκλεισε τα 13 του χρόνια και εκδηλώθηκαν οι δυνάμεις του για πρώτη φορά το μαγικό συμβούλιο που αποτελούνταν από τους 300 πιο ισχυρούς μάγους κατάλαβε ότι ο μικρός ήταν τόσο δυνατός που δεν μπορούσαν να τον σκοτώσουν χωρίς μεγάλες απώλειες, γι’ αυτό έκαναν μια συμφωνία μαζί του. Σφράγισαν τις δυνάμεις του έτσι ώστε να ζήσει σαν κανονικός άνθρωπος μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους-χωρίς-μαγεία. Το παιδί ποτέ δεν κατάλαβε γιατί έγινε ότι έγινε. Ωστόσο το μαγικό συμβούλιο ανέθεσε σε ένα μέλος του και πρώτο ξάδερφο του αγοριού να τον προσέχει.

Βρισκόμαστε ξανά στο παρόν όπου ο πόλεμος έχει επισκιάσει όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας. Ο 21χρονος πλέον νέος βρίσκεται σε ένα καταφύγιο μαζί με άλλους ανθρώπους-χωρίς-μαγεία. Είχε μια φυσιολογική ζωή και φαίνεται ευχαριστημένος. Όταν το καταφύγιό τους δέχεται επίθεση, σε μια προσπάθεια να σώσει τους φίλους του φτάνει στα όρια του θανάτου. Λίγο πριν πεθάνει όμως ο οργανισμός του σαν μια ύστατη προσπάθεια να σωθεί σπάει την σφραγίδα και οι δυνάμεις του απελευθερώνονται και σκοτώνει όλους τους εισβολείς.

Τα νέα αυτά δεν άρεσαν καθόλου στο μαγικό συμβούλιο. Θεωρούσαν ότι το πρόβλημα είχε λυθεί και ότι η σφραγίδα ήταν απαραβίαστη. Εν καιρώ πολέμου ο νεαρός αποτελούσε έναν αστάθμητο παράγοντα. Το συμβούλιο αποφάσισε να τον αιχμαλωτίσει και να περάσει από δίκη για να δουν τι θα κάνουν. Ανέθεσαν στον ξάδερφό του αυτή την αποστολή, ο οποίος έπραξε αναλόγως σκεφτόμενος ότι ήταν αδύνατο να πάθει κάτι κακό ο ξάδερφός του αφού δεν έπραξε κάποιο αδίκημα.

Στο νεαρό δεν άρεσε καθόλου το παιχνίδι που του έπαιξε ο ξάδερφός του. Ούτε τα καθησυχαστικά του λόγια. Πλέον βρίσκεται σε ένα τετράγωνο φορητό κλουβί και αντικρίζει τους δικαστές του για πρώτη φορά. Το κλουβί ήταν ειδικά σχεδιασμένο για να μην μπορεί να αποδράσει κανένας κρατούμενος. Ωστόσο έκατσε ήσυχος αφού ήταν σίγουρος για την αθωότητά του. Η ιδέα ότι θα γινόταν κακοποιός από το πουθενά τον τρόμαζε.

Το αποτέλεσμα της δίκης ήταν προσχεδιασμένο. Δεν άφησαν τον νεαρό ούτε να μιλήσει. Η ετυμηγορία, θάνατος. Τότε ο νεαρός ρωτάει τους δικαστές του με ποιο δικαίωμα αυτό το δικαστήριο τον καταδικάζει σε θάνατο χωρίς να έχει διαπράξει κάποιο αδίκημα. Τότε ένας από τους γηραιότερους δικαστές του απαντάει: “Αυτό το δικαστήριο εκπροσωπεί την δικαιοσύνη αυτού του κόσμου. Και αυτός ο κόσμος κινδυνεύει από ανθρώπους σαν εσένα. Η δύναμή σου είναι επικίνδυνη γι’ αυτό αποδέξου το αναπόφευκτο. Τα τελευταία σου λόγια;”

“Πιστεύω ότι ο κόσμος κινδυνεύει από ανθρώπους σαν εσάς. Επίσης θεωρώ τη δικαιοσύνη που έχω στο μυαλό μου ανώτερη από αυτήν που αποφασίσατε. Ορίστε και η ετυμηγορία σας. Έχετε καταδικαστεί όλοι σε θάνατο. Από εμένα. Υποθέστε επίσης ότι είμαι ικανός να βγω από το κλουβί. Θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση σε εσάς τους αξιότιμους δικαστές. Ποια είναι η γνώμη σας, θα αποδεχόσασταν το αναπόφευκτο ή θα τρέχατε να σωθείτε; Τι λέτε;”

Δεν ήταν φυσικά ο οποιοσδήποτε κρατούμενος. Όντως μπορούσε να αποδράσει, πράγμα που δεν το περίμενε κάνεις. Πράγμα που έγινε κιόλας. Τη συνέχεια την αφήνω στην δική σας φαντασία και ηθική.

grito

Την ημέρα που καταστράφηκε ο κόσμος

Την ημέρα που καταστράφηκε ο κόσμος, ο Αυτοκράτορας του Φεγγαριού έπινε το τσάι του και ονειρευόταν τον εαυτό του να ονειρεύεται τον εαυτό του να ονειρεύεται. Αυτός είναι ο τρόπος του αυτοκράτορα. Ο ασημένιος σκύλος στα πόδια του γρύλιζε στα όνειρα. Αυτός είναι ο τρόπος του σκύλου. Ξαφνικά ο σκύλος πήδηξε και προσγειώθηκε στα μακριά του πόδια, με ένα νεογέννητο χαϊκού να σπαρταρά πιασμένο στις αρπάγες των δοντιών του. Ήταν το τελευταίο όνειρο του αυτοκράτορα. Ήταν το τελευταίο γεύμα του σκύλου. Και ο κόσμος καταστράφηκε. 

Την ημέρα που καταστράφηκε ο κόσμος, το κενό γέννησε δυο σωματίδια. Το ένα ήταν θετικό και το άλλο αρνητικό, όμως τέτοιες έννοιες έχουν νόημα μόνο στο διεστραμμένο, δυϊστικό μυαλό των ανθρώπων. Αυτά απλώς γεννήθηκαν, ξέροντας πως θα πεθάνουν και πώς θα πεθάνουν. Άραγε ένα ηλεκτρόνιο φοβάται τον θάνατο; Ένα πρωτόνιο αγαπάει την ζωή; Κινήθηκαν αντιδιαμετρικά, με την ελπίδα ότι, σε ένα κυκλικό σύμπαν, όσα χωρίζουν ξαναενώνονται για να εξαφανιστούν. Και ο κόσμος καταστράφηκε.

Την ημέρα που καταστράφηκε ο κόσμος, 6 μαυροντυμένες φιγούρες συναντήθηκαν και χόρεψαν. Ο χορός τους τρόμαξε μια νυχτοπεταλούδα και έκανε ένα φίδι να αμφισβητήσει τα πλεονεκτήματα της ακινησίας. Χόρευαν ασταμάτητα υπό τους σαμανιστικούς ήχους των γρύλων και την μουσική των άστρων μέχρι που οι γρύλοι βουβάθηκαν και τα άστρα άφησαν την στερνή τους πνοή υδρογόνου. Και ο κόσμος καταστράφηκε.

Την ημέρα που καταστράφηκε ο κόσμος, ένα δευτερόλεπτο βγήκε από την ατέλειωτη ουρά δευτερολέπτων στο συσσίτιο του χρόνου και κοίταξε μπροστά. Είδε τον θεό να κρατά άδεια κουτάλα και να τρώει τα πεινασμένα, αβοήθητα αδέρφια του. Αηδιασμένο, τρομαγμένο, έφυγε όσο πιο μακρυά μπορούσε. Σύντομα το ακολούθησαν κι άλλα δευτερόλεπτα-επαναστάτες. Και ο κόσμος καταστράφηκε.

Την ημέρα που καταστράφηκε ο κόσμος, κάποιος καθόταν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του. Είχε κουρασμένο πρόσωπο αλλά τα μάτια του ακτινοβολούσαν ελπίδα. Πληκτρολογούσε τον καινούριο κόσμο. 

Την ημέρα που καταστράφηκε ο κόσμος, εσύ διάβασες αυτό το κείμενο.

Serotonin Addicted 

Μονοπάτια

Όλες οι αναμνήσεις που έχω πριν την πέμπτη δημοτικού έχουν χαθεί. Ο αδερφός μου από την άλλη θυμάται γεγονότα ακόμα και από το νηπιαγωγείο. Υπήρχε πάντα στο μυαλό μου μία μόνο λογική εξήγηση γι’ αυτή την αντίθεση. Ο αδερφός μου δεν έχει διαβάσει ποτέ σχεδόν στη ζωή του. Εγώ από την άλλη στην προσπάθειά μου να συγκρατήσω στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου αρχαία, ιστορία, γεωμετρία, άλγεβρα κ.τ.λ. διέγραψα αυτές τις αναμνήσεις. Παλιότερα αυτή η σκέψη μου ήταν γεμάτη υπεροψία. Τώρα όμως καταλαβαίνω ότι πρέπει να τον ζηλεύω.

Από τότε που ξεκινούν οι αναμνήσεις μου βρίσκομαι σε ένα μονοπάτι χωρίς εναλλαγές στη θέα. Ένα μονοπάτι ασφαλές και μονότονο. Περπατώ με αυστηρό χρονοδιάγραμμα έτσι ώστε να φτάσω στο εκάστοτε check point την ώρα που πρέπει. Μια φορά τη βδομάδα και πάντα με πρόγραμμα μπαίνω σε ένα από τα μαγαζιά που πουλάνε ευτυχία ή παραγγέλνω για το σπίτι. Ναρκισσισμός με μπόλικα λιπαρά και έκπτωση 20%. Η προσφορά έχει κάνει θραύση και αφού το αγοράζουν όλοι το αγοράζω και εγώ.

Παράλληλα με αυτόν τον δρόμο βρίσκεται ένα άλλο μονοπάτι που δεν χρησιμοποιείται από πολλούς. Υπάρχουν όμως σημεία που τα δύο μονοπάτια διασταυρώνονται. Όλοι λέγανε ότι είναι ριψοκίνδυνο αλλά εγώ είχα κουραστεί από την πλήξη και τα ρομπότ και είπα να το δοκιμάσω. Από τότε κάνω εναλλαγές στα μονοπάτια. Κυρίως βαδίζω στο μονοπάτι της ασφάλειας με διαλείμματα ημερών ή μηνών.

Σε ένα από αυτά τα διαλείμματα εκεί που περπατάω βλέπω έναν καταρράχτη που σχηματίζει μια βάθρα. Κάθομαι δίπλα από τον καταρράχτη και κλείνω τα μάτια, αφήνοντας τον ήχο του νερού που πέφτει να κατακλύσει τη σκέψη μου. Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω να βγαίνει από τον καταρράκτη το πλάσμα που φοβάμαι περισσότερο ότι θα με προδώσει. Τον εαυτό μου. Κάθεται απέναντί μου και πιάνουμε τη συζήτηση σε φιλικό τόνο και με συγκαταβατική διάθεση. Μετά τη συζήτηση έρχεται η αποδοχή. Πλέον ξέρω ποιον δρόμο θα ακολουθήσω.

Ξαναγυρνάω στη διασταύρωση ξέροντας όμως ότι δεν πρόκειται να ξαναπεράσω απέναντι. Βλέπω μια κοπέλα διστακτική. Μπορώ να καταλάβω από το βλέμμα της ότι δεν ξέρει που να στρίψει. Συγκρατώ την παρόρμησή μου να την πιάσω από το χέρι να και να την οδηγήσω εγώ. Ξέρω ότι η απόφαση είναι δική της. Της πιάνω συζήτηση για να την βοηθήσω να βγει από το αδιέξοδο.

Που και που ξαναγυρνάω στις διασταυρώσεις. Συζητώ με άτομα που έχουν αγκαλιάσει το άγχος τους, το έχουν αποδεχτεί, περιμένουν να παντρευτούν να κάνουν παιδιά να πάρουν 2 σκυλιά και ένα καλό σπίτι και φαίνονται ευτυχισμένοι. Αλλά όταν πεθάνουν πολύ φοβάμαι ότι θα σκέφτονται ότι ποτέ δεν πήγαν στο τάδε μέρος ή με την τάδε γκόμενα ή δεν γνώρισαν το τάδε άτομο καλύτερα και δεν είπαν ένα καλοζυγισμένο άντε γαμήσου στους μαλάκες που είχαν πάνω από το σβέρκο τους. Και μάλλον όχι ότι δεν είχαν παραπάνω χρόνια για να δουλέψουν περισσότερο ή να αράζουν περισσότερο στο facebook ή να παίζουν περισσότερο online titcu.

grito

Ο χορός

Η σιωπή βουίζει στον ανύπαρκτο χώρο. Η αιώνια ακινησία συνεχίζει δυναμικά την συνήθειας της. Όμως αντίθετα με τα προγνωστικά, μια παράξενη πυγολαμπίδα που μόνο η φαντασία θα μπορούσε να διακρίνει, χορεύει χαρούμενη στο βάθος του στριμωγμένου χώρου.

Η υπαρξιακή μουσική των χορδών, δυναμώνει το χορό ώσπου ξεσπούν άφαντα χρώματα από κάποιους κατατρεγμένους καταπατητές της αιώνιας σιωπής. Όλοι τρέχουν σε όλες τις κατευθύνσεις. Ο χώρος μεγαλώνει θεαματικά. Παράξενοι τύποι από παράξενους κόσμους δεν μπορούν την καινούρια κατάσταση και αποχωρούν. Άλλοι τριγυρνάνε ψάχνοντας.
Ο αμφισβητούμενος, μη σίγουρα υπαρκτός, ΄΄σεφ΄΄ αρχίζει τη μαεστρική παντοτινή συνταγή. Ερεθισμένος από τις εξελίξεις των γεγονότων καλεί τους συμμετέχοντες  <<Όλοι χρειάζονται, κανένας δεν φεύγει>>.  Συγχρόνως ο αγριεμένος πλέον χορός συνεχίζεται μέσα στον απλόχερο χρόνο, δίνοντας δυνατότητες.  Κάποιοι το εκμεταλλεύονται, δυναμώνουν, φουσκώνουν και λόγο της λαμπρότητας τους κοροϊδεύουν συνειδητά την μητέρα των όλων. Το καταφαντασία υπερήφανο έντομο.

Ο ξεροκέφαλος χρόνος καλπάζει αγέρωχος. Βοηθώντας με κάθε τρόπο την γυμναστική των συμμετεχόντων. Μια αυστηρή μα συνάμα μη εύκολα αποκωδικοποιημένη κοινωνία κανονίζει της υποθέσεις. Αφήνοντας παράλληλα την ελευθερία των πράξεων. Το τελευταίο υπάγεται σε ένα ζωτικό γεγονός, όπου ο συνεχόμενος χορός και ο υπομονετικός χρόνος επέφερε κάτι ανεπανάληπτο. Την αισθητήρια περιγραφική οντότητα. Εσένα.

ra.ka.ma.hi

The walking dead

-Τώρα τελευταία οι σειρές μου φαίνονται βαρετές.

-Γιατί ρε φίλε οι σειρές έχουν τα πάντα όλα: θες δράση, θες ρομάντζο, θες αγωνία, χαρά, λύπη, λύτρωση, ότι θες.

-Είναι ανακουφιστικό να ζεις τις ζωές των άλλων, αποσπάσαι από το γεγονός ότι η δική σου ζωή είναι βαρετή.

-Είναι πάντως ωραίο αντικείμενο συζήτησης.

-Είναι εύκολο αντικείμενο συζήτησης γιατί πρόκειται για μια κοινωνικά αποδεκτή-ασφαλή ασχολία. Αν είναι πάντως να μου πιάσει συζήτηση κάνα μέτριο τυπάκι καλύτερα να με ρωτήσει αν βλέπω game of thrones παρά τι ομάδα είμαι. Ιδανικά θα ήθελα να με ρωτήσει “Ξέρεις γιατί δεν μπορεί να τελειώσει κανείς αν έχει πάρει κουμπιά;” αλλά εντάξει δεν περιμένω τόσα πολλά.

-Είδες το τελευταίο επεισόδιο του walking dead;

-Μπα, η σειρά ξεκίνησε δυνατά αλλά τα τελευταία επεισόδια μου φαίνονται τέρμα βαρετά. Παίζει να την κάνω drop τη σειρά.

Η αλήθεια είναι ότι τώρα τελευταία η ζωή μου έχει γίνει τρομερά περιπετειώδης και επικίνδυνη. Χρειάζομαι ένα break οπότε να ‘μαι Δευτέρα βράδυ να αράζω σπίτι με την μπυρίτσα  που μου άφησε ο άλανος ο παλιάτσος και να κατεβάζω το τελευταίο επεισόδιο του walking dead. Τελικά όμως δεν άντεξα να περάσει τόσο σάπια η βραδιά και κατέληξα να εξασκούμαι στο γράψιμο γράφοντας αυτή την παπαριά.

Τεσπα, τέλειωσα που λέτε το επεισόδιο και συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να πράξω αλλιώς παρά να εξυμνήσω το κατά πόσο έχει ανέβει το επίπεδο της αμερικανικής τηλεόρασης. Πρώτα απ’ όλα ήταν σαφή τα ταξικά μηνύματα του επεισοδίου. Ένα πεθαμένο ζόμπι με ακριβά σκουλαρίκια και κολιέ έχει κρεμασμένο πάνω του μια “πινακίδα” που έγράφε rich bitch (και όχι beach). Η σκηνή έχει διττή σημασία. Αφενός μεν δηλώνει σαφέστατα ότι θα έρθει επιτέλους η θεία δίκη για τους πλούσιους και αφετέρου δε το βαθιά φιλοσοφικό συμπέρασμα ότι στο θάνατο όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Επίσης, οι πρωταγωνιστές επιλέγουν να μην πιουν το ακριβό φλωροποτό με ροδάκινο που βρήκαν στη λέσχη του γκολφ αλλά τη ρακί που βρήκαν στην καλύβα. Αν προσθέσουμε σαν τελευταία πινελιά την τελευταία σκηνή που χρησιμοποιούν χαρτονομίσματα για να ανάψουν φωτιά, μιλάμε για έξυπνα μεταδιδόμενα επαναστατικά μηνύματα. Σας παραπέμπω επίσης στην ανάλυση του game of thrones στον ριζοσπάστη από μια κομμουνιστική-ταξική σκοπιά.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Σε όλο το επεισόδιο συμμετέχουν μόνο 2 από τους πολλούς πρωταγωνιστές της σειράς: Ο Ντάρυλ και μια γκόμενα. Ο Ντάρυλ είναι ένας bad ass τυπάς, τέρμα bad boy από αυτούς που θα έκαναν κάθε γυναίκα να τελειώσει σε 5 δευτερόλεπτα. Λιγομίλητος και απόμακρος, φαίνεται να έχει περάσει πολλά αλλά ταυτόχρονα μπορείς να βασιστείς πάνω του αν τα πράγματα γίνουν σκούρα. Γενικά θα μπορούσες να πεις ότι ο τύπος είναι τόσο μπροστά που έρχεται από πίσω, ωστόσο τον πατάει άνετα ο Ραστ από τους true detective. Το όνομα της γκόμενας πρέπει να είναι Μπεθ αλλά δεν googlarw να σιγουρευτώ γιατί προσπαθώ να αντιμετωπίσω τις ψυχαναγκαστικές μου μαλακίες. Πρόκειται για μια κλασσική ξανθιά γλυκιά πρασινομάτα της οποίας η ντροπαλή συμπεριφορά σου βγάζει έντονα το συναίσθημα ότι οφείλεις να την οδηγήσεις στα μυστήρια μονοπάτια της ανωμαλίας. Η μικρούλα φαίνεται πως θέλει να τον φάει αλλά ο Ντάρυλ μπορεί να είναι too fucked up αλλά είναι ταυτόχρονα πολύ cool για να κάνει κάτι τόσο ρηχό. Κρίμα γιατί όπως όλο το κοινό έτσι και εγώ ήθελα εκείνη τη στιγμή μια δόση ρομάντζου (δεν έχει νόημα να ζεις τις ζωές των άλλων άλλωστε αν είναι χειρότερες από τη δική σου). Τελικά είδαμε ξέσπασμα από τον σκληροτράχηλο Ντάρυλ και αγκαλίτσα από την μικρούλα. Εντάξει δεν παίχτηκε sex (δίνω ένα respect βέβαια που δεν έγινε το αναμενόμενο) αλλά η αγκαλίτσα δόθηκε ευτυχώς.

Το επεισόδιο έχει ακόμα κάνα δεκάλεπτο, οι πρωταγωνιστές είναι στο μπλα μπλα και εκεί που πήρα φόρα και νόμιζα ότι έβλεπα την επιτομή της τηλεοπτικής κουλτούρας και περίμενα ένα τέλος όλο γαματίλα όπως π.χ. την ώρα που την ξεπαρθενεύει να πεταχτεί κανένα ζόμπι και τέλος το επεισοδιάκι, το φινάλε με προσγείωσε για τα καλά. Εκεί που είπα τέρμα στα κλισέ ορίστε η καλοπαιγμένη συνταγή: Οι πρωταγωνιστές μας κάνουν κάτι κοινό στο τέλος για να αυξηθεί το bonding μεταξύ τους. Ούτε το μικρό σπίτι στο λιβάδι να έβλεπα ρε πούστη.

Υ.Γ. Δεν γράφω κείμενο για σένα ρε τρελέ, δεν χανόμαστε. Συμβουλή: Γράψε ένα βιβλίο για τις εμπειρίες σου από τη σχολή. Αν αναλογιστείς το ρυθμό αποφοίτησης και την δυσκολία της, σε λίγα χρόνια θα έχει άπειρους καμένα μονοθεματικούς φοιτητές που θα το αγοράσουν. Θα γίνει best seller λέμε!

grito

Δεν μπορείς να με ξεγελάσεις. Έχεις το βλέμμα του ανθρώπου που οδεύει προς το θάνατο και το έχει αποδεχτεί. Παρότι χαμογελάς ξέρω ότι το κάνεις για να μην στενοχωρήσεις τους άλλους. Ίσως και για σένα, γιατί το γέλιο είναι το αντίθετο το φόβου. Πάντα μ’ άρεσαν τύποι σαν και εσένα. Δεν είναι χέστηδες. Μακάρι να ζούσες περισσότερο. Βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να αργοπεθαίνουν από την καθημερινότητα και την ρουτίνα αλλά κυρίως από την έλλειψη τόλμης. Ξέρουν τι πρέπει να κάνουν αλλά δεν έχουν το θάρρος. The walking dead.

Καθρέφτες

Το πράσινο είναι το αγαπημένο μου φυτό. Ο κάκτος το αγαπημένο μου χρώμα. Το πράσινο είναι κάκτος. Ζώντας σε έναν κόσμο πιθανοτήτων, βυθίζομαι στην ασημαντότητα μιας πιθανότητας. Βουτάω σε ένα απύθμενο αγγελόπλαστο κενό, γαλήνιο και ιδιαίτερο. Ξενερώνω όμως όταν επιστρέφω στην επιφάνεια. Πιθανοτικά, είναι λογικό το αγαπημένο μου φυτό να είναι το πράσινο. Παρα λογίζομαι σε έναν κόσμο παράλογου λογισμού. Κάπου χάνεις τα όρια ανάμεσα στο μίσος σου για τον εαυτό σου και στο μίσος σου για τους άλλους. Κάπου χάνω τα όρια ανάμεσα στην αγάπη για τον εαυτό μου και στην αγάπη μου για σένα. Εκτός αν εσύ αποτελείς είναι του είναι μου. Κομμάτι του εαυτού μου, όπως μια πλαστελίνη αποτελείται από πολλές εν δυνάμει μικρές πλαστελίνες, που ομογενοποιημένα και συνενωτικά δημιουργούν την μεγαλύτερη. Και κάθε μικρή μη αντιληπτή αλλαγή του μερικού προκαλεί μια πιο μικρή ακόμα λιγότερο αντιληπτή αλλαγή του όλου.

Κάθεται οκλαδόν σε έναν καναπέ και κοιτάει τον κάκτο. Ο κάκτος είναι το αγαπημένο του χρώμα. Το χρώμα είναι μαγική λέξη. Άλλωστε, αυτό δεν αποζητάμε όλοι; Μια ζωή με χρώμα. Και όμως μένουμε στα σκουρόχρωμα εναλλακτικά, γιατί καταδικάζουμε τα χρώματα. Είναι όμορφα όμως τα χρώματα, τα είπαμε αυτά. Δοκίμασε να βγεις έξω μια φορά ντυμένος με άλλο χρώμα. Ντυμένος κάκτος ή φωτιά ή θάλασσα. Όλα βασίζονται σε νόρμες. Νόρμες, νόρμες, νόρμες.. Πόσο βαρετά είναι όλα. Πόσο άχρωμοι είναι όλοι. Φαντάσου ένα πορτοκαλί που δεν θα ήταν πορτοκάλι. Ή ένα ασημί που δεν είναι ασήμι. Φαντάσου να ήταν όλα ένα και μοναδικό χρώμα. Να ανήκαμε όλοι στο ίδιο φύλλο. Του κάκτου. Να ακούγαμε την ίδια μωβ. Να διαβάζαμε τα ίδια ασπρόμαυρα. Να ήμασταν πανομοιότυποι με ίδια μάτια, μύτες, φωνές και βυζιά. Πόση πιθανότητα θα είχες να ευτυχήσεις σε μια τέτοια κοινωνία ρε. Τότε τι την αποζητάς;

Άσε τον καθένα να αυτοπροσδιορίζεται και να αυτοκαθρεφτίζεται. Οι καθρέφτες δεν είναι δυνατό να χωρέσουν την μοναδικότητα ενός ατόμου. Είναι ένα ψεύτικο και σαθρό είδωλο. Πόσο, μάλλον οι δικοί σου καθρέφτες. Γιατί κάθε γενίκευση και απλοϊκή απόπειρα ψυχολόγησης είναι αυτό ακριβώς. Η μεταφορά του δικού σου προσωπικού καθρέφτη στον απρόσωπο ξένο. Ε, υπάρχουν άπειροι καθρέφτες. Όπως και άπειρα χρώματα. Αλλά πρέπει να εξασκήσεις το μάτι σου για να το καταλάβεις. Και να αποδράσεις από την στείρα μηχανοποιημένη επανάληψη της σάπιας ρουτίνας και φυτοζωής σου. Μέχρι τότε, δες τα όλα μαύρα άσπρα άντε και λίγο γκρίζο. Έτσι είναι ο κόσμος σου άλλωστε, έτσι και ο εαυτός σου. Η δοκίμασε να σπάσεις τους καθρέφτες. Με προσοχή όμως, σιγά σιγά..                                                                                                                                                  
Παλιάτσος