The walking dead

-Τώρα τελευταία οι σειρές μου φαίνονται βαρετές.

-Γιατί ρε φίλε οι σειρές έχουν τα πάντα όλα: θες δράση, θες ρομάντζο, θες αγωνία, χαρά, λύπη, λύτρωση, ότι θες.

-Είναι ανακουφιστικό να ζεις τις ζωές των άλλων, αποσπάσαι από το γεγονός ότι η δική σου ζωή είναι βαρετή.

-Είναι πάντως ωραίο αντικείμενο συζήτησης.

-Είναι εύκολο αντικείμενο συζήτησης γιατί πρόκειται για μια κοινωνικά αποδεκτή-ασφαλή ασχολία. Αν είναι πάντως να μου πιάσει συζήτηση κάνα μέτριο τυπάκι καλύτερα να με ρωτήσει αν βλέπω game of thrones παρά τι ομάδα είμαι. Ιδανικά θα ήθελα να με ρωτήσει “Ξέρεις γιατί δεν μπορεί να τελειώσει κανείς αν έχει πάρει κουμπιά;” αλλά εντάξει δεν περιμένω τόσα πολλά.

-Είδες το τελευταίο επεισόδιο του walking dead;

-Μπα, η σειρά ξεκίνησε δυνατά αλλά τα τελευταία επεισόδια μου φαίνονται τέρμα βαρετά. Παίζει να την κάνω drop τη σειρά.

Η αλήθεια είναι ότι τώρα τελευταία η ζωή μου έχει γίνει τρομερά περιπετειώδης και επικίνδυνη. Χρειάζομαι ένα break οπότε να ‘μαι Δευτέρα βράδυ να αράζω σπίτι με την μπυρίτσα  που μου άφησε ο άλανος ο παλιάτσος και να κατεβάζω το τελευταίο επεισόδιο του walking dead. Τελικά όμως δεν άντεξα να περάσει τόσο σάπια η βραδιά και κατέληξα να εξασκούμαι στο γράψιμο γράφοντας αυτή την παπαριά.

Τεσπα, τέλειωσα που λέτε το επεισόδιο και συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να πράξω αλλιώς παρά να εξυμνήσω το κατά πόσο έχει ανέβει το επίπεδο της αμερικανικής τηλεόρασης. Πρώτα απ’ όλα ήταν σαφή τα ταξικά μηνύματα του επεισοδίου. Ένα πεθαμένο ζόμπι με ακριβά σκουλαρίκια και κολιέ έχει κρεμασμένο πάνω του μια “πινακίδα” που έγράφε rich bitch (και όχι beach). Η σκηνή έχει διττή σημασία. Αφενός μεν δηλώνει σαφέστατα ότι θα έρθει επιτέλους η θεία δίκη για τους πλούσιους και αφετέρου δε το βαθιά φιλοσοφικό συμπέρασμα ότι στο θάνατο όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Επίσης, οι πρωταγωνιστές επιλέγουν να μην πιουν το ακριβό φλωροποτό με ροδάκινο που βρήκαν στη λέσχη του γκολφ αλλά τη ρακί που βρήκαν στην καλύβα. Αν προσθέσουμε σαν τελευταία πινελιά την τελευταία σκηνή που χρησιμοποιούν χαρτονομίσματα για να ανάψουν φωτιά, μιλάμε για έξυπνα μεταδιδόμενα επαναστατικά μηνύματα. Σας παραπέμπω επίσης στην ανάλυση του game of thrones στον ριζοσπάστη από μια κομμουνιστική-ταξική σκοπιά.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Σε όλο το επεισόδιο συμμετέχουν μόνο 2 από τους πολλούς πρωταγωνιστές της σειράς: Ο Ντάρυλ και μια γκόμενα. Ο Ντάρυλ είναι ένας bad ass τυπάς, τέρμα bad boy από αυτούς που θα έκαναν κάθε γυναίκα να τελειώσει σε 5 δευτερόλεπτα. Λιγομίλητος και απόμακρος, φαίνεται να έχει περάσει πολλά αλλά ταυτόχρονα μπορείς να βασιστείς πάνω του αν τα πράγματα γίνουν σκούρα. Γενικά θα μπορούσες να πεις ότι ο τύπος είναι τόσο μπροστά που έρχεται από πίσω, ωστόσο τον πατάει άνετα ο Ραστ από τους true detective. Το όνομα της γκόμενας πρέπει να είναι Μπεθ αλλά δεν googlarw να σιγουρευτώ γιατί προσπαθώ να αντιμετωπίσω τις ψυχαναγκαστικές μου μαλακίες. Πρόκειται για μια κλασσική ξανθιά γλυκιά πρασινομάτα της οποίας η ντροπαλή συμπεριφορά σου βγάζει έντονα το συναίσθημα ότι οφείλεις να την οδηγήσεις στα μυστήρια μονοπάτια της ανωμαλίας. Η μικρούλα φαίνεται πως θέλει να τον φάει αλλά ο Ντάρυλ μπορεί να είναι too fucked up αλλά είναι ταυτόχρονα πολύ cool για να κάνει κάτι τόσο ρηχό. Κρίμα γιατί όπως όλο το κοινό έτσι και εγώ ήθελα εκείνη τη στιγμή μια δόση ρομάντζου (δεν έχει νόημα να ζεις τις ζωές των άλλων άλλωστε αν είναι χειρότερες από τη δική σου). Τελικά είδαμε ξέσπασμα από τον σκληροτράχηλο Ντάρυλ και αγκαλίτσα από την μικρούλα. Εντάξει δεν παίχτηκε sex (δίνω ένα respect βέβαια που δεν έγινε το αναμενόμενο) αλλά η αγκαλίτσα δόθηκε ευτυχώς.

Το επεισόδιο έχει ακόμα κάνα δεκάλεπτο, οι πρωταγωνιστές είναι στο μπλα μπλα και εκεί που πήρα φόρα και νόμιζα ότι έβλεπα την επιτομή της τηλεοπτικής κουλτούρας και περίμενα ένα τέλος όλο γαματίλα όπως π.χ. την ώρα που την ξεπαρθενεύει να πεταχτεί κανένα ζόμπι και τέλος το επεισοδιάκι, το φινάλε με προσγείωσε για τα καλά. Εκεί που είπα τέρμα στα κλισέ ορίστε η καλοπαιγμένη συνταγή: Οι πρωταγωνιστές μας κάνουν κάτι κοινό στο τέλος για να αυξηθεί το bonding μεταξύ τους. Ούτε το μικρό σπίτι στο λιβάδι να έβλεπα ρε πούστη.

Υ.Γ. Δεν γράφω κείμενο για σένα ρε τρελέ, δεν χανόμαστε. Συμβουλή: Γράψε ένα βιβλίο για τις εμπειρίες σου από τη σχολή. Αν αναλογιστείς το ρυθμό αποφοίτησης και την δυσκολία της, σε λίγα χρόνια θα έχει άπειρους καμένα μονοθεματικούς φοιτητές που θα το αγοράσουν. Θα γίνει best seller λέμε!

grito

Δεν μπορείς να με ξεγελάσεις. Έχεις το βλέμμα του ανθρώπου που οδεύει προς το θάνατο και το έχει αποδεχτεί. Παρότι χαμογελάς ξέρω ότι το κάνεις για να μην στενοχωρήσεις τους άλλους. Ίσως και για σένα, γιατί το γέλιο είναι το αντίθετο το φόβου. Πάντα μ’ άρεσαν τύποι σαν και εσένα. Δεν είναι χέστηδες. Μακάρι να ζούσες περισσότερο. Βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να αργοπεθαίνουν από την καθημερινότητα και την ρουτίνα αλλά κυρίως από την έλλειψη τόλμης. Ξέρουν τι πρέπει να κάνουν αλλά δεν έχουν το θάρρος. The walking dead.