Ο χορός

Η σιωπή βουίζει στον ανύπαρκτο χώρο. Η αιώνια ακινησία συνεχίζει δυναμικά την συνήθειας της. Όμως αντίθετα με τα προγνωστικά, μια παράξενη πυγολαμπίδα που μόνο η φαντασία θα μπορούσε να διακρίνει, χορεύει χαρούμενη στο βάθος του στριμωγμένου χώρου.

Η υπαρξιακή μουσική των χορδών, δυναμώνει το χορό ώσπου ξεσπούν άφαντα χρώματα από κάποιους κατατρεγμένους καταπατητές της αιώνιας σιωπής. Όλοι τρέχουν σε όλες τις κατευθύνσεις. Ο χώρος μεγαλώνει θεαματικά. Παράξενοι τύποι από παράξενους κόσμους δεν μπορούν την καινούρια κατάσταση και αποχωρούν. Άλλοι τριγυρνάνε ψάχνοντας.
Ο αμφισβητούμενος, μη σίγουρα υπαρκτός, ΄΄σεφ΄΄ αρχίζει τη μαεστρική παντοτινή συνταγή. Ερεθισμένος από τις εξελίξεις των γεγονότων καλεί τους συμμετέχοντες  <<Όλοι χρειάζονται, κανένας δεν φεύγει>>.  Συγχρόνως ο αγριεμένος πλέον χορός συνεχίζεται μέσα στον απλόχερο χρόνο, δίνοντας δυνατότητες.  Κάποιοι το εκμεταλλεύονται, δυναμώνουν, φουσκώνουν και λόγο της λαμπρότητας τους κοροϊδεύουν συνειδητά την μητέρα των όλων. Το καταφαντασία υπερήφανο έντομο.

Ο ξεροκέφαλος χρόνος καλπάζει αγέρωχος. Βοηθώντας με κάθε τρόπο την γυμναστική των συμμετεχόντων. Μια αυστηρή μα συνάμα μη εύκολα αποκωδικοποιημένη κοινωνία κανονίζει της υποθέσεις. Αφήνοντας παράλληλα την ελευθερία των πράξεων. Το τελευταίο υπάγεται σε ένα ζωτικό γεγονός, όπου ο συνεχόμενος χορός και ο υπομονετικός χρόνος επέφερε κάτι ανεπανάληπτο. Την αισθητήρια περιγραφική οντότητα. Εσένα.

ra.ka.ma.hi