Καθρέφτες

Το πράσινο είναι το αγαπημένο μου φυτό. Ο κάκτος το αγαπημένο μου χρώμα. Το πράσινο είναι κάκτος. Ζώντας σε έναν κόσμο πιθανοτήτων, βυθίζομαι στην ασημαντότητα μιας πιθανότητας. Βουτάω σε ένα απύθμενο αγγελόπλαστο κενό, γαλήνιο και ιδιαίτερο. Ξενερώνω όμως όταν επιστρέφω στην επιφάνεια. Πιθανοτικά, είναι λογικό το αγαπημένο μου φυτό να είναι το πράσινο. Παρα λογίζομαι σε έναν κόσμο παράλογου λογισμού. Κάπου χάνεις τα όρια ανάμεσα στο μίσος σου για τον εαυτό σου και στο μίσος σου για τους άλλους. Κάπου χάνω τα όρια ανάμεσα στην αγάπη για τον εαυτό μου και στην αγάπη μου για σένα. Εκτός αν εσύ αποτελείς είναι του είναι μου. Κομμάτι του εαυτού μου, όπως μια πλαστελίνη αποτελείται από πολλές εν δυνάμει μικρές πλαστελίνες, που ομογενοποιημένα και συνενωτικά δημιουργούν την μεγαλύτερη. Και κάθε μικρή μη αντιληπτή αλλαγή του μερικού προκαλεί μια πιο μικρή ακόμα λιγότερο αντιληπτή αλλαγή του όλου.

Κάθεται οκλαδόν σε έναν καναπέ και κοιτάει τον κάκτο. Ο κάκτος είναι το αγαπημένο του χρώμα. Το χρώμα είναι μαγική λέξη. Άλλωστε, αυτό δεν αποζητάμε όλοι; Μια ζωή με χρώμα. Και όμως μένουμε στα σκουρόχρωμα εναλλακτικά, γιατί καταδικάζουμε τα χρώματα. Είναι όμορφα όμως τα χρώματα, τα είπαμε αυτά. Δοκίμασε να βγεις έξω μια φορά ντυμένος με άλλο χρώμα. Ντυμένος κάκτος ή φωτιά ή θάλασσα. Όλα βασίζονται σε νόρμες. Νόρμες, νόρμες, νόρμες.. Πόσο βαρετά είναι όλα. Πόσο άχρωμοι είναι όλοι. Φαντάσου ένα πορτοκαλί που δεν θα ήταν πορτοκάλι. Ή ένα ασημί που δεν είναι ασήμι. Φαντάσου να ήταν όλα ένα και μοναδικό χρώμα. Να ανήκαμε όλοι στο ίδιο φύλλο. Του κάκτου. Να ακούγαμε την ίδια μωβ. Να διαβάζαμε τα ίδια ασπρόμαυρα. Να ήμασταν πανομοιότυποι με ίδια μάτια, μύτες, φωνές και βυζιά. Πόση πιθανότητα θα είχες να ευτυχήσεις σε μια τέτοια κοινωνία ρε. Τότε τι την αποζητάς;

Άσε τον καθένα να αυτοπροσδιορίζεται και να αυτοκαθρεφτίζεται. Οι καθρέφτες δεν είναι δυνατό να χωρέσουν την μοναδικότητα ενός ατόμου. Είναι ένα ψεύτικο και σαθρό είδωλο. Πόσο, μάλλον οι δικοί σου καθρέφτες. Γιατί κάθε γενίκευση και απλοϊκή απόπειρα ψυχολόγησης είναι αυτό ακριβώς. Η μεταφορά του δικού σου προσωπικού καθρέφτη στον απρόσωπο ξένο. Ε, υπάρχουν άπειροι καθρέφτες. Όπως και άπειρα χρώματα. Αλλά πρέπει να εξασκήσεις το μάτι σου για να το καταλάβεις. Και να αποδράσεις από την στείρα μηχανοποιημένη επανάληψη της σάπιας ρουτίνας και φυτοζωής σου. Μέχρι τότε, δες τα όλα μαύρα άσπρα άντε και λίγο γκρίζο. Έτσι είναι ο κόσμος σου άλλωστε, έτσι και ο εαυτός σου. Η δοκίμασε να σπάσεις τους καθρέφτες. Με προσοχή όμως, σιγά σιγά..                                                                                                                                                  
Παλιάτσος