Χριστούγεννα

Υπάρχουν μέρες που νομίζω ότι ξυπνάω με ένα κεφάλι που συνέρχεται από τον λήθαργό του. Οι μέρες των Χριστουγέννων είναι από αυτές. Μέρες γεμάτες όνειρα για το μέλλον. Αυτά τα Χριστούγεννα είμαι περιτριγυρισμένος όπως κάθε Χριστούγεννα από διάφορους συγγενείς αρκετά κοντινούς ώστε να με ξέρουν από τότε που γεννήθηκα (και τώρα που μεγάλωσα καταλαβαίνω όντας στη θέση τους ότι ο παράγοντας αυτός δεν είναι καθόλου συναισθηματικά αμελητέος) και αρκετά μακρινούς ώστε να μην έχουν ταυτίσει τα όνειρά τους με τη ζωή μου. Σε μια από τις πιο βαρετές πόλεις της Ευρώπης, η ζωή εδώ φαίνεται να κυλάει αργά αλλά χωρίς σκοτούρες. Ίσως φταίει το γεγονός ότι δεν περιμένω τίποτα αξιοπερίεργο από αυτή την πόλη που με ηρεμεί τόσο. Ένα διάλειμμα από τις καλά και ηλίθια επιβεβαιωμένες έγνοιές μου. Γι’ αυτό κάθομαι στο σπίτι με τους ανθρώπους αυτούς, που με αγαπάνε και τους αγαπώ πολύ, βλέποντας το χιόνι και θυμώμενος την εποχή που έλεγα τα κάλαντα με το χιόνι να φτάνει μέχρι το γόνατο και βλέπω τον κόσμο από τα δικά τους μάτια. Κάποιοι αρκετά μεγάλοι αλλά δραστήριοι για τα δεδομένα τους, έχουν μαζέψει όλους τους κοντινούς τους ανθρώπους και μοιάζουν ευτυχισμένοι. Και οι νέοι, που μένουν σε αυτό τον τόπο, χωρίζονται για μένα σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που θέλουν να ξεφύγουν και να δουν τι υπάρχει εκεί έξω και σε αυτούς που ζουν στον μικρόκοσμό τους προσπαθώντας μάταια να επιβεβαιώσουν ότι η επιλογή τους είναι σωστή. Ίσως τώρα να καταλαβαίνεται γιατί κάθομαι τόσο σπίτι. Σε μια περιοχή που όλοι γνωρίζονται με όλους χάνεται η μαγεία που βρίσκεις στις εξόδους στις μεγάλες πόλεις. Αλλά ακόμα και όσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, είτε υπερβολικά καλόκαρδοι είτε υπερβολικά σκληροί, αναζητούν το ίδιο πράγμα που αναζητάει κάθε άνθρωπος και δεν είναι τίποτα άλλο από την ευτυχία ή τουλάχιστον τη διαφυγή από την ανία. Απλά ο τρόπος που προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημά τους περιορίζεται στα καπιταλιστικά πρότυπα διασκέδασης. Έτοιμες συνταγές που το μόνο που σου προσφέρουν είναι ένα τεράστιο κενό που σε κυνηγάει την ώρα που πέφτεις για ύπνο. Και πιστέψτε με, αυτοί που είναι περισσότερο σκληροί είναι οι περισσότερο απογοητευμένοι και πληγωμένοι. 

grito

Ψυχοδηλωτικό

Όντα φτιαγμένα από κρέας και θνητά σωματικά υγρά

ενσαρκωμένοι άγγελοι του φωτός μα και των σκοτεινών ονείρων

κινούμαστε γύρω από το εγώ μας

σαν καταδικασμένα άστρα δίπλα στην μαύρη τρύπα

σαν σουπερνόβες που δεν ήταν μοιραίο να συμβούν

Οι γύρω μου μου μιλάνε

προσπαθούν να πουν κάτι που θεωρούν σημαντικό

μα εγώ ακούω μόνο φθόγγους και λέξεις

και την δυνατότητα ύπαρξης νοημάτων

σε ένα καθαρά θεωρητικό πλαίσιο

Στην κοινωνία του θεάματος το μέσο είναι το μήνυμα

το φωνάζω στις πλατείες και στα πορνοσινεμά

όμως κανείς δεν συντονίζει τους δέκτες του

με την συμπαντική μουσική, με την σημαντική φυσική

της παράλογης ψυχοακουστικής μας φύσης

Παίρνω τις πιο βρώμικες φαντασιώσεις μου

και φτιάχνω σπιτικά αλκοολικά κοκτέηλ

και πνίγω την λογική μου μέχρι θανάτου

μαγικό φέρετρο: για λίγους, μόνο για τρελούς

κλείνομαι μέσα και τραγουδώ στις ενοχές μου

Μην σκέφτεστε δυιστικά

η τρέλα δεν συνεπάγεται έλλειψη λογικής

και ένας υγιής αντικομφορμισμός αποτελεί αντίδοτο

στον κοινωνικό κανιβαλισμό που πωλείται στα σουπερ μάρκετ

με ετικέτες βιολογικής καλλιέργειας

Μυριάδες αντιπερισπασμοί μα τα πρόβατα μένουν προσηλωμένα

στις φαντασιώσεις καριέρας και μεγαλείου

που προβάλονται στους τοίχους των σφαγείων και των γηπέδων

Χρειαζόμαστε έναν ποιμένα- απελευθερωτή

αλλά πάντα πρέπει να κρατάει μαγκούρα

Απευθύνομαι σε σένα, το υπέροχο χαμόγελο του πυρετού

τα μάτια με τις διεσταλμένες κόρες και σκέψεις

Κοίταξε με, άκου με, φώναξε μου

βρίσε με ή χτύπα με, μίσησε με ή αν είσαι τόσο σκληρός αγάπα με

μόνο μην με μολύνεις με κούφια λόγια

Serotonin Addicted

Choice

Every day is a journey. Every time you wake up is the beginning. There are many things to do, smile, dance, love, search but make something. You are as brave and strong as you feel. Or maybe less, I don’t know. But not more.

You think that your life is like a prison, a boring routine. Change it. No time for excuses. You are the only judge of your life and you are the same time the only one that you hurt when you stay at a situation that drains your energy. Most times, when we see the void, we want to go as deep as we can and stay there. Maybe we can not even understand it. It is like a curse, a dirty game created by our programming. The more I notice everyone, the more I feel like we are fucking robots. Every time you are angry with somebody or a situation you are angry with yourself, that you were not able to react.

I like people who inspire me, who are not always talking about their boring jobs, their boring relationships and sports. I like people that are actors and not spectators neither extras. I like the unusual cases, people that branch off the average, notch their lines, think independently and this is so difficult. I like things that have a meaning. I don’t want just to spend my time. This is the beginning of death.

We are here to make dreams and change somewhat the world. You can be everyone you admire. It is more guts than talent. Most people that influence you are boring, useless, already dead. Breath strongly and scream: I will be the change I seek for you. And by this way motherfuckers I can be a thorn for you, that shows a different way.

Παλιάτσος

Σύγκλιση

Ο δούλος του ρόλου του.

Τικ τακ. Τικ τακ.

Ο δούλος του κοινού του.

Τικ τακ. Τικ τακ.

Ο δούλος της αδυναμίας του.

Τικ τακ. Τικ τακ.

Ο δούλος του χρόνου του.

Τικ τακ. Τικ τακ.

Επιτέλους, η σύγκλιση!

Τικ τακ. Τικ τακ. Τικ τακ. Τικ τακ.

grito

Πρελούδιο στο κενό

Ένας λαβύρινθος στενός, μαύρος, καταθλιπτικός
Κάνει ολοένα και μικρότερη την ύπαρξη μου
Με κατακλύζει ένα βαθύ κενό, με περικυκλώνει και με λιώνει
Δάκρυα κόκκινα κυλάνε τα γαμημένα συνεχώς
Η απουσία οποιαδήποτε κινήτρου με κάνει να θέλω να δραπετεύσω από δω
Η ίδια απουσία με έχει οδηγήσει στο να έχω κολλήσει χρόνια εδώ
να περιφέρομαι σαν νεκροζώντανος σε ένα αέναο μουντό σκηνικό

Εθιστικό ναρκωτικό η επιβίωση 
μια ημιζωή ατέρμονη με μικρές μαρμαρυγές θολής απόλαυσης
εξαρτημένος από την ρηχή ανάσα μου
και γαντζωμένος από τις πιο μαύρες, κρυφές σκέψεις
που φύονται στο γόνιμο χώμα του μυαλού
και το χειρότερο απ'όλα; έχω το φάρμακο
μα το φοβάμαι πιο πολύ απ' την αρρώστια

Αμφιβάλλω αν θα καταφέρω ποτέ να δραπετεύσω
Από αυτήν την ασφυχτική φυλακή 
ύπουλα χτισμένη από μένα
Μην αμφιβάλλεις ότι έχεις και εσύ μία
Ολόδικιά σου μόνο για σένα
Την φροντίζεις με μεγάλη αγάπη
Τρέφεται από τις σάρκες σου και μεγαλώνει
Μεγαλώνετε μαζί σαν δύο όμορφοι ξένοι
Περπατάω και αίμα στάζει πίσω μου
Μπορεί απλά να βρίσκομαι
Στα σκοτεινά δωμάτια ενός φτηνού φρενοκομείου
Και να τα φαντάζομαι ή να τα ονειρεύομαι όλα αυτά
Τότε δεν θα πονούσα βέβαια
Ούτε θα ένιωθα τις δυνάμεις μου να χάνονται

Κάθε ελευθερία ένας μικρός θάνατος
κάθε θάνατος μια μικρή ελευθερία
η ζωή δεν είναι φτιαγμένη για να είναι ελεύθερη
φτιάχνει φυλακές για να προστατευτεί από τον εαυτό της
φυλακή η οικογένεια
φυλακή ο έρωτας
φυλακή η ασφάλεια- ίσως η μεγαλύτερη
φυλακή το εγώ 
η μόνη ελεύθερη ζωή είναι αυτή που τελειώνει ελεύθερη
νοείται άλλωστε ζωή δίχως το τέλος της;

Παλιάτσος + Serotonin Addicted 

Σουρεαλλοτρίωση #2

Κάποτε ο Τσουανγκ-Τσε ονειρεύτηκε ότι ήταν μια πεταλούδα. Πετούσε χαρούμενος από λουλούδι σε λουλούδι και απολάμβανε την πεταλουδίσια ζωή. Δεν είχε ιδέα ότι ήταν ο Τσουανγκ-Τσε. Ξαφνικά ξύπνησε και ήταν πάλι ο Τσουανγκ-Τσε. Πλέον όμως ο σοφός δεν ήξερε αν ήταν ο Τσουανγκ-Τσε που ονειρεύτηκε ότι είναι πεταλούδα ή αν ήταν μια πεταλούδα που ονειρεύεται ότι είναι ο Τσουανγκ-Τσε. Αυτή είναι η Μεταμόρφωση των πραγμάτων.

Κάποτε μια πεταλούδα ονειρεύτηκε ότι ήταν ο Τσουανγκ-Τσε. Καθόταν κάτω από ένα δέντρο και βασάνιζε το μυαλό της με το να διαλογίζεται πάνω στην αληθινή φύση του Τάο και την αιώνια εναλλαγή. Δεν είχε ιδέα ότι ήταν πεταλούδα. Ξαφνικά ξύπνησε και τίναξε τρομαγμένη τα φτερά της. Αυτή η μικροσκοπική κίνηση μετακίνησε ελαφρά κάποια μόρια αέρα, που με την σειρά τους μετατόπισαν άλλα μόρια, ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση, τελικό αποτέλεσμα της οποίας ήταν ένας καταστροφικός τυφώνας στην Κίνα. Αυτή είναι η εκδίκηση της πεταλούδας.

Serotonin Addicted

Σουρεαλλοτρίωση #1

Κάποτε, σε μια πολιτεία μακρινή, υπήρχε μια μουσική βιβλιοθήκη. Ήταν η πιο ξακουστή στο είδος της. Οι φήμες λένε ότι στα ράφια της φυλάσσονταν οι παρτιτούρες από όλα τα κομμάτια που είχαν γραφτεί ποτέ. Κάποιοι μάλιστα πάνε ακόμα πιο μακριά, και ισχυρίζονται ότι μέσα στους άπειρους συνδυασμούς από νότες και διαστήματα που αποτελούσαν τα μουσικά χειρόγραφα της, υπήρχαν και όσα κομμάτια δεν είχαν γραφτεί ακόμα. 

Στην εξωτική αυτή πολιτεία, όλοι ασχολούνταν με την μουσική. Όλοι ήξεραν να παίζουν ένα τουλάχιστον μουσικό όργανο, τραγουδούσαν με υπέροχες, ασημένιες φωνές και μπορούσαν να αναλύσουν τον ρυθμό, την μελωδία και την αντίστιξη ακόμα και του πιο περίτεχνου έργου. Όμως ανάμεσά τους δεν υπήρχε ούτε ένας συνθέτης. Ποιος να συνθέσει, άλλωστε, όταν όλη η μουσική είχε ήδη γραφτεί και περίμενε κρυμμένη στα ράφια της βιβλιοθήκης; Έτσι, όσο μεγάλη κι αν ήταν η ικανότητά τους, όσο συνυφασμένη κι αν ήταν η μουσική στις ζωές τους, τους έλειπε η βασική, η μεγαλύτερη απόλαυση της τέχνης: η χαρά της δημιουργίας. Ώσπου μια νύχτα σκοτεινή και συννεφιασμένη, φλόγες ξεπήδησαν από τα μεγάλα παράθυρα της βιβλιοθήκης. Παρά τις προσπάθειες των κατοίκων να σβήσουν την φωτιά, το επιβλητικό κτήριο κάηκε μέχρι τα θεμέλια.

 Κανείς δεν είναι σίγουρος για το πώς ξεκίνησε η πυρκαγιά. Κάποιοι είπαν πως η τέχνη, όπως και η γνώση, σε μεγάλες συγκεντρώσεις είναι εκρηκτική και εύφλεκτη. Άλλοι θεώρησαν πως η φωτιά ήταν προϊόν δόλου, πως πράκτορες κάποιας αντίπαλης πολιτείας θέλησαν να δώσουν ένα καίριο πλήγμα στο γόητρο της πόλης. Ένα αγοράκι, όμως, που παρακολουθούσε μαγεμένο τον χορό της φωτιάς και του καπνού από το παράθυρό του, άκουσε ένα γέλιο τρελό, ένα γέλιο που έκρυβε την χαρά της ελευθερίας. Και το γέλιο αυτό ακολούθησαν οι νότες από ένα ελαφρώς ξεκούρδιστο πιάνο. 
Έτσι, μέσα από τις αναρίθμητες πιθανότητες γεννήθηκε η πρώτη αυθεντική σύνθεση στην πόλη.

Serotonin Addicted

O τοίχος

Η πεποίθηση είχε γίνει σιγουριά. Παρατηρώντας τον κόσμο να ξεγλιστράει γύρω του. Το ερώτημα αναδυόταν από όλους τους. «Ποιος είμαι; Που πάω;». Οι αναμνήσεις, τα πιστεύω, οι άξιες, τα θεμέλια του χαρακτήρα. Η αιώνια πάλη, ο ατελείωτος αγώνας αναγνώρισης του Εγώ. «Ίσως ήταν αλήθεια, ίσως δεν κάνω λάθος!» έπειθε τον εαυτό του. Η αυτοανάλυση του χαρακτήρα του, του έδειξε κάτι που υποψιαζόταν. Η ανάλυση τον είχε οδηγήσει εκεί που δεν έπρεπε να πατήσει. Είχε περπατήσει εκεί που δεν είχε που να ακουμπήσει. Η πορεία κάθε φορά και πιο δύσκολη. Στο τέλος είδε αυτό που δεν περίμενε. Ένα συνονθύλευμα γραμμάτων, λέξεων, φράσεων, να φτιάχνουν το περίγραμμα του κορμιού του. Αν και δεν είχε πρόσωπο ήταν σίγουρος πως ήταν αυτός. Το συνονθύλευμα, με φρίκη με γυμνά χέρια γεμάτο αίμα, άρχισε να φτιάχνει την δική του συνταγή για ένα τοίχο που σκεφτόταν εδώ και καιρό. Η συνταγή ήταν απλή και λιτή. Το κάθε συστατικό ήταν ένα βίωμα, μια ανάμνηση, ένας τρόμος, μια αλήθεια. Ο τοίχος ψυχρά μεγάλωνε καθώς οι αναμνήσεις έτρεχαν. Με δέος κοιτούσε κάθε φορά που το αντίκριζε. «Λες να υπάρχει κάποιος να το περάσει;»
         Τα χρόνια περνούσαν ο τοίχος υψωνόταν. Κάθε φορά παρατηρούσε την εσωτερική πλευρά του. Μια μέρα, με δυσκολία είδε αυτό που πραγματικά ήταν το δημιούργημα του. Μια ασφαλής καλοστημένη ΄΄βιτρίνα΄΄. Η υποψία ήταν μια αλήθεια, χαμογέλασε καθώς κρατούσε στα χέρια του κάτι που δύσκολα μπορείς καν να δεις, την ατομική αυτοδημιούργητη ‘’στολή’’ του.

ra.ka.ma.hi

Αλκοολικές ιστορίες καθημερινής τρέλας

Αράζω μόνος στο μπαλκόνι και ρίχνω μια κλεφτή ματιά στα φώτα του δρόμου. Το φως δε λέει ποτέ ψέμματα, η καθαρότητά του δείχνει ότι είμαι και σήμερα σε εγρήγορση. Κυριακή βράδυ και η μουσική από τις προηγούμενες βραδιές παίζει ακόμα στα αφτιά μου. Χαμογελάω με ένα λοξό sexy χαμόγελο. Αργότερα έχει έξοδο με τα αλάνια. Το στομάχι χάλια από τα αλκοόλια των προηγούμενων ημερών, το γαστρικό υγρό κάνει πάρτι σε ρυθμούς dubstep και ταρακουνάει συθέμελα τα σωθικά μου. Σήμερα δε θα πιω, λέω στον εαυτό μου, αλλά ξέρω πως η κατάληξη θα είναι διαφορετική, δεν έχουμε μαζευτεί όλοι καλά καλά και είμαι ήδη με τη ρετσίνα στο χέρι και die antwoord στα αφτιά. Περίμενε, μου λέει ο παλιάτσος, θα έχει τζάμπα ποτά στο πάρτι, από τους 4 οι 3 απένταροι εγώ όμως όχι.

Ξεκινάμε και εκεί που περπατάω το βλέμμα μου πέφτει σε μια οπτασία, την κοιτάω, με κοιτάει, συνεχίζω να την κοιτάω, συνεχίζει να με κοιτάει, ξαφνικά στρίβει ένα αυτοκίνητο, δημιουργείται ένα ερωτικό τρίγωνο, εγώ αυτή και ο οδηγός, αλλά εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι τον τρίτο, πηδάω με ένστικτα αιλουροειδούς να αποφύγω το αμάξι, από αυτά που απέκτησα από τις πολεμικές τέχνες που ποτέ δεν έκανα. Το γκομενάκι φεύγει χωρίς να πει κουβέντα, ούτε ένα είσαι καλά ρε ομορφόπαιδο, τίποτα και εγώ κόντεψα να δω τα ραδίκια ανάποδα εξαιτίας της. Αχαριστία ρε φίλε.

Με αυτά και άλλα πολλά φτάνουμε στο πάρτι. Το πάρτι είναι κομπλέ και η μουσική ακόμα πιο κομπλέ. Αλκοόλ, χορός, μουνιά όχι γιατί ακόμα δεν ξέρουν ότι γράφω ποιήματα όταν τρώω φρίκες, σήμερα δε θέλω να με βλέπουν σαν ένα κομμάτι κρέας. Από αύριο βλέπουμε. Το γκομενάκι που μιλούσα πριν φασώνεται με κάποιον άλλον αλλά είπαμε σήμερα δε με νοιάζουν αυτά, συνήθως είμαι τα ίδια σκατά με εσάς, ένα μεγάλο εγώ και το μυαλό ακόμα πιο σκατά, με την ασπίδα μου να θρυμματίζεται στα πρώτα λεπτά εσωτερικής διαμάχης. Σήμερα όμως την είδα αλλιώς, αφήνω τη μουσική να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα πάνω μου στραγγίζοντας με αργό και μεθοδευμένο τρόπο τις δυνάμεις μου.

Το βράδυ συνεχίζεται με αυτά και αλλά διάφορα, από το peak φτάνουμε στο σβήσιμο, δίνουμε τις τελευταίες αδελφικές αγκαλιές και ακολουθεί ο καθένας το δρόμο του. Ήρθε η ώρα της ξεκούρασης, η αυριανή μέρα δεν υπόσχεται τίποτα αλλά και τα πάντα ταυτόχρονα. Ο καμβάς άδειος και εσύ με το πινέλο στο χέρι.

grito

Αστική δραματουργία

Έξι και μισή το πρωί. Οι έρημοι δρόμοι κλέβουν το πρώτο φως της ανατολής, το βάφουν γκρίζο και το μεταπωλούν στους λίγους, ξεχασμένους διαβάτες. Η πόλη τεντώνεται νωχελικά, σαν αγουροξυπνημένη γάτα, και ξυπνάει τα παιδιά της για μια ακόμα ίδια κι απαράλλαχτη μέρα.

Ένας νεαρός στην γωνία κάποιου δρόμου κρατάει ένα τσιγάρο. Το ανάβει και μένει να το κοιτάζει σκεφτικός, πριν πάρει την πρώτη ρουφηξιά. Δεν του φτάνει, το ξαναφέρνει στο στόμα του. Αηδιασμένος, απογοητευμένος που ένας χάρτινος σωλήνας γεμάτος νικοτίνη δεν μπόρεσε να του προσφέρει μια κάποια υπαρξιακή ανακούφιση, πετάει το απομεινάρι στον δρόμο και συνεχίζει λυπημένος την βόλτα του.

Στην απέναντι πλευρά του δρόμου, μια κοπέλα γυρίζει από την βραδινή της έξοδο. Κρατάει έναν καθρέφτη και ελέγχει το μακιγιάζ της. Τα βράδια της είναι ίδια και απαράλλαχτα, όπως είναι άλλωστε όλα τα βράδια, όλες οι μέρες στην πόλη. Γεμάτα φτηνές διασκεδάσεις και ακριβούς συμβιβασμούς. Το πρόσωπό της είναι όμορφο, όμως το γκρίζο φως του πρωινού ξεσκεπάζει την κενότητα που κρύβει επιμελώς πίσω από μάσκαρες και μάσκες. Κανένα έλεος, καμία παρηγοριά. Ένα δάκρυ κυλάει από το μάτι της, μα το σκουπίζει προσεκτικά για να μην χαλάσει το βάψιμο της, να μην ρίξει την μάσκα της.

Ο νεαρός την βλέπει, αλλά αυτή, μαγνητισμένη από τον καθρέφτη της, δεν τον προσέχει. Ίσως αν τα βλέμματά τους διασταυρώνονταν, αν μπορούσαν να καθρεφτιστούν ο ένας στα μάτια του άλλου, να έβλεπαν τους εαυτούς τους με λίγο περισσότερο χρώμα. Ίσως αυτός να καταλάβαινε ότι αυτό που του λείπει είναι η γαλήνη ενός χαμόγελου και όχι η πύρινη χημική απόλαυση στην άκρη ενός τσιγάρου. Αυτή, πάλι, ίσως έβλεπε ότι η ομορφιά της βρίσκεται στις ατέλειες της, ότι η τελειότητα είναι ψυχρή και ακίνητη και τρομακτική.

Άλλη μια χαμένη ευκαιρία για λύτρωση πέφτει στον δρόμο, μέχρι να την παρασύρουν τα νερά της βροχής στους υπονόμους της πόλης. Ο μόνος μάρτυρας αυτού του μικρού δράματος είναι ένας μικρόσωμος σκύλος, ο οποίος, με την χαρακτηριστική ενσυναίσθηση του είδους του, κουνάει αργά την ουρά του. Αν είχε την ικανότητα πολύπλοκης σκέψης, θα σκεφτόταν ότι οι άνθρωποι είναι ανόητοι, ότι η χαρά της ζωής είναι ένα καλό γεύμα και ένα χάδι και όχι όλα αυτά τα περιττά με τα οποία προσπαθούν να γεμίσουν την ζωή τους. Όντας, όμως, σκύλος, αρκέστηκε στο να κλαψουρίσει σιγανά στο φεγγάρι που σιγά σιγά χάνεται από τον ουρανό.

Ο ήλιος έχει πλέον ξεπροβάλλει ολόκληρος πάνω από τον καπνισμένο ορίζοντα, δίνοντας το σήμα στους ανθρώπους να ξεχυθούν στους δρόμους και τα γρανάζια της παραγωγής και της κατανάλωσης να γυρίσουν άλλη μια φορά. Όλα αυτά τα μικρά γεγονότα, οι ασήμαντες πίκρες και οι προσωρινές χαρές, οι ίδιες και απαράλλαχτες μέρες, όλες αυτές οι χαμένες ευκαιρίες, δεν έχουν κανένα νόημα στο ευρύτερο δράμα που αποκαλούμε ζωή. Μόνο η πόλη φαίνεται να ξέρει αυτό που τα παιδιά της έχουν πια ξεχάσει: ότι στο τέλος κάθε δράματος επέρχεται η λύτρωση.

Τέλος (και μια νέα αρχή)

Serotonin Addicted

Ταξιδιώτης

Ο ταξιδιώτης συναρπάζεται εύκολα από τα πιο απλά και συνάμα από τα πιο περίεργα πράγματα, κοινώς είναι ένας άνθρωπος περίεργος. Τον διακατέχει μια περιέργεια για όλα όσα βρίσκονται γύρω του είτε πρόκειται για εκφάνσεις της φύσης είτε για ζητήματα που κινούνται στη σφαίρα της ανθρώπινης νόησης. Το ενδιαφέρον αυτό πηγάζει ίσως από την προσμονή για όλα όσα τον περιμένουν, είτε πρόκειται για μέρη που επιθυμεί να επισκεφτεί, είτε είναι φίλοι παλιοί και αγαπημένοι, καινούργιοι και αξιοθαύμαστοι.

Ο ταξιδιώτης γνωρίζει ότι τα πιο απλά είναι συνάμα και τα πιο περίεργα, όμως τα έχουμε συνηθίσει και δεν τα παρατηρούμε. Ξέρει ότι η φύση είναι ο καλύτερος ζωγράφος και η ζωή του ένα κενό βιβλίο με το μελάνι να βρίσκεται στα χέρια του. Έχει να επιλέξει να γράψει ότι θέλει ή να το πετάξει στα σκουπίδια, φοβισμένος να αρχίσει μια λέξη. Απορεί πως οι γύρω του δεν είναι περίεργοι για το κάθε τι, πως δεν νιώθουν τις συναισθηματικές δονήσεις της ζωής, την ομορφιά των χρωμάτων, τον αισθησιακό μυστικισμό της φιλοσοφίας και της τέχνης, την σαγηνευτική ηδονή της μουσικής και τον εφηβικό ενθουσιασμό μιας ωραίας συζήτησης. 

Ο ταξιδιώτης έχει περάσει από το στάδιο της απάθειας γι’ αυτό η όραση του είναι καθαρή. Έχει κάνει ένα πισωγύρισμα και έχει βρεθεί ξανά σε εκείνο το στάδιο που κοιτώντας κάτι είναι σαν να το βλέπει για πρώτη φορά και απορροφάει σα σφουγγάρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Ο ταξιδιώτης δεν είναι παπαγάλος αλλά δημιουργός. Η θέλησή του να δημιουργεί μοιάζει με το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού που έχει κάνει κάποια σκανταλιά και οι γονείς του δεν το γνωρίζουν ακόμα.

Ο ταξιδιώτης έχει μάτια κοχύλια, καρδιά γερανού, πόδια αετού και μυαλό από ιρίδιο. Ο ταξιδιώτης δεν έχει καταλάβει το νόημα της ζωής. Η διαφορά είναι ότι το ψάχνει ακόμα. Δεν ζει σε κόσμους άλλων, δημιουργημένους από άλλους, μιμούμενος ζωές άλλων, προσπαθώντας να πετύχει όνειρα άλλων. Ο ταξιδιώτης ζει στον κόσμο του κυριολεκτικά. Έχει αντιληφθεί την στρεβλή γραμμικότητα του χρόνου, την φαιδρή μονιμότητα του τόπου, καθώς και τις άπειρες εκλογικεύσεις στις οποίες επιδίδεται ένα αγχωμένο μυαλό για να παρατείνει την βαλτώδη και καταθλιπτική ρουτίνα του. Ζει την κάθε στιγμή, δεν φυτοζωεί μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, μεταξύ απραγματοποίητων ονείρων και παλιών αποτυχιών.

Ο ταξιδιώτης έχει βάλει όλες τις υποχρεώσεις του σε ένα τσουβάλι και τις έχει αφήσει σε ένα μέρος που πλέον έχει λησμονήσει. Γιατί δεν είναι ο συνηθισμένος άνθρωπος, αυτός που κάνει αυτό που πρέπει, αυτό που περιμένουν οι πολλοί να πράξει αλλά είναι το σπάνιο αυτό είδος ανθρώπου που κάνει αυτό που πραγματικά θέλει. Για να αποσαφηνίσει κανείς όμως τι πραγματικά θέλει πρέπει να γίνει περίεργος με τον εαυτό του, χωρίς εκλογικεύσεις, κρατώντας τον πήχη ψηλά.

Ο ταξιδιώτης έχει κατανοήσει την αυταπάτη των υλικών αγαθών, την εξουσιαστική φύση του χρήματος, την παράλογη κανονικότητα του καπιταλισμού και την γοητευτική παγίδα να πετύχει σε μια κοινωνία νεκρών και άβουλων ανθρώπων. Ξέρει ότι για να ταξιδέψεις δεν χρειάζεται απαραίτητα να αντικρίσεις τα δέλτα του Μεκόνγκ, τις παγόδες του Πεκίνου, τα απομεινάρια των Ίνκας σε κάποια βράχο του Ματσου Πιτσου ή τα Μοάι του Ράπα Νούι. Ξέρει ότι ταξίδι είναι όλη η ζωή, κάθε στιγμή.

Grito +  paliatsos (fifty fifty)

Λέξεις

Αθόρυβα παγοθραυστικά γυροφέρνουν τους πόλους του μυαλού μου, ισοπεδόνοντας πλήρως κρυσταλλομένες σκέψεις κι εγώ, καθισμένος αναπαυτικά στον ψηλό μου θρόνο, τα παρακολουθώ ανεπηρέαστος. Κρυμμένος πέρα από την δικαιοδοσία της αστυνομίας σκέψης, αρνούμαι να δεχτώ ακόμα και την πιθανότητα να είμαι κάτι διαφορετικό από θεός. Δεν σας καταριέμαι μα ούτε και σας ευλογώ, οι δυνάμεις μου κινούνται πέρα από τον αέναο χορό του καλού και του κακού.

Εισπνοή. Δεν είμαι το σώμα.

Εκπνοή. Δεν είμαι ούτε και το μυαλό.

Τι είμαι τότε; Ένα αίνιγμα. Από μικρός μου άρεσαν τα αινίγματα, ιδίως αυτά που δεν έχουν λύση, συνεπώς και καμία απαίτηση από μένα. Η απαίτηση απαντάται με παραίτηση. Γιν και γιανγκ.

Εισπνοή και εκπνοή.

Σώμα; Όχι

Μυαλό; Ούτε.

Καλά, ίσως. Ίσα ίσα αρκετό για να μπορώ να γράφω. Δεν μπορώ να μείνω αταύτιστος από τις σκέψεις μου. Τις μεγαλώνω από τόσες δα, τις φροντίζω ανελλειπώς μέχρι που γίνονται ολόκληρη κοσμοθεωρία, που ανοίγει τα φτερά της και κάθεται στο ψηλότερο πυργίσκο της συνειδητότητάς μου.

Όταν ήμουν παιδάκι ήθελα να μπορώ να γράφω χρησιμοποιώντας όμορφες, περίτεχνες λέξεις. Τώρα που γράφω με όμορφες και περίτεχνες λέξεις, θα ήθελα να ήμουν παιδάκι.

Θέλω και δεν-θέλω. Ανάγκες και η ημιπεράτωσή τους. Απύθμενα απωθημένα που τα θάβεις με φτηνές, πολύχρωμες διασκεδάσεις.

Δεν βαριέσαι; Αυτός είμαι.

Σώμα; Όχι!

Μυαλό; Ούτε!

Εγώ; Ψευδαίσθηση

Τότε τι;

Λέξεις.

Serotonin Addicted

Ο μικρός Κωστάκης

Ο μικρός Κωστάκης από τότε που γεννήθηκε είχε ένα μαγικό ραβδί με το οποίο μπορούσε να κάνει διάφορα μαγικά κόλπα. Με αυτό έκανε τις πιο απίστευτες σκανταλιές. Βλέπετε, αγαπημένο του χόμπι ήταν να φέρνει σε δύσκολη θέση τους μεγάλους. Ωστόσο, δεν ανέφερε σε κανέναν την ύπαρξή του γιατί  δεν ήθελε να του το πάρουν.  Καθώς περνούσαν αμέριμνα τα χρόνια ο μικρός Κωστάκης είχε εθιστεί πλέον στη χρήση του ραβδιού.

Δεν θυμάται ακριβώς που και πότε αλλά καθώς τελείωνε η περίοδος της εφηβείας του ο νεαρός μας φίλος έχασε το ραβδί του. Η απώλεια αυτή ήταν πολύ μεγάλο πλήγμα για εκείνον. Στην αρχή έψαξε παντού αλλά δεν το βρήκε. Έπειτα το έριξε στη δουλειά για να αποσπαστεί κάπως η προσοχή του. Όμως η ενθύμηση του μαγικού ραβδιού και όλων όσων έκανε με αυτό αναζωπύρωνε την επιθυμία του να το βρει. Αποφασισμένος ότι κάποιος του το έκλεψε ή είχε χαθεί σε κάποιο παράξενο μέρος, άρχισε να ταξιδεύει.

Και έψαξε παντού, ακόμα και στα πιο απίστευτα μέρη. Σε πάρκα και σε πλατείες της Ευρώπης, στα ποτάμια του Αμαζονίου, στα πιο ψηλά βουνά των Άλπεων, κάτω από τα χιόνια της Αλάσκας και την άμμο της Σαχάρας. Στα ταξίδια του προσπαθούσε να ψαρέψει τους φίλους που έκανε και τα άτομα που γνώριζε μήπως είχαν ακούσει για κάποιο μαγικό ραβδί. Ρώτησε τους βουδιστές μοναχούς αλλά αυτοί επέμεναν ότι η αναζήτησή του ήταν μάταιη. Μόνο όταν ρωτούσε παιδιά αναπτερώνονταν οι ελπίδες του, γιατί σε μερικά έβλεπε το σκανταλιάρικο εκείνο βλέμμα που παίρνουν τα μικρά όταν είναι ένοχα για κάτι αλλά δεν το παραδέχονται.

Τα χρόνια περνούσαν και η αναζήτηση του ήρωά μας συνεχίζεται ακάθεκτη αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μέχρι που σε ηλικία 50 ετών διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα. Είχε ένα φλογερό πάθος με το τσιγάρο. Λίγες μέρες μετά τη διάγνωσή του συνάντησε ένα καλό του φίλο στο δρόμο. Γεμάτος λύπη του λέει: “Τζάμπα έψαχνα τόσα χρόνια. Το είχα θάψει σε ένα κλειδαμπαρωμένο δωμάτιο του μυαλού μου, γι’ αυτό δεν το έβρισκα”.

grito

Τεσσεράμισι τετραγωνικά μέτρα

Ζούμε μόνοι μας αλλά μαζί σε ένα δωμάτιο που πνίγει την ένταση.

Που πνίγει την έκσταση στα γεννοφάσκια της.

Το δωμάτιο είναι τεσσεράμισι τετραγωνικά ιδεών και αισθήσεων, που κατακλύζουν  τις νευρικές μου απολήξεις σαν φτηνό αψέντι, σαν την πρέζα που ποτέ δεν με άφησες να πάρω, γιατί ήθελες να κρατήσω τις φλέβες του χεριού μου όμορφες και καθαρές.

Καθαρές σαν τον μεσογειακό ήλιο στα στενά της Σαντορίνης.

Καθαρές σαν το χιόνι έξω από ένα γκούλαγκ .

Ζούσαμε πάντοτε στο ίδιο σπίτι, ακόμα και όταν ήμασταν σε διαφορετικές ηπείρους και βλέπαμε διαφορετικά άστρα στον νυχτερινό ουρανό. Σου θύμιζα ότι κανείς δεν μπορεί να μετρήσει τα δισεκατομμύρια άστρα του σύμπαντος, ότι αυτά που βλέπουμε είναι μόνο μερικές εκατοντάδες, κι ας βλέπω άλλα εγώ και άλλα εσύ. Μου άρεσε να προκαλώ το κατσούφιασμά σου, να αφήνω την ψυχρή μου επιστήμη να καταστρέφει τον αγνό ρομαντισμό σου. Οι άνθρωποι κρύβουν έναν νοσηρό σαδισμό μέσα τους, έναν σαδισμό που δεν αντέχει να βλέπει τον άλλον ευτυχισμένο. Η κόλαση είναι οι άλλοι μόνο σαν προβολή του εαυτού μας. Ο παράδεισος είμαι εγώ, μόνο σαν προέκταση των άλλων.

Έβαψα τους τοίχους με το χρώμα του χαμόγελου σου, αυτής της ακούσιας κίνησης των προσωπικών μυών που πάντοτε μου σταματούσε την καρδιά για λίγα νανοδευτερόλεπτα. Το χρώμα δεν αρκεί, του λείπει η ζεστασιά σου. Έχει καιρό που χτίσαμε τον τοίχο ανάμεσά μας, κι εγώ καταστρέφω αργά μα συστηματικά τους λεκτικούς μου οδοστρωτήρες, για να μην ενωθούμε ποτέ. Είναι αστείο με πόση ζέση σαμποτάρουμε τον εαυτό μας, για να γλυτώσουμε από τον μεγαλύτερο κίνδυνο που υπάρχει, αυτόν της αυθεντικής, πλήρους ζωής. Αν βέβαια υφίσταται κάτι τέτοιο, δεν έχω παρά τα βιβλία μου και λίγες σταγόνες από το χαμόγελό σου ως απόδειξη. Δεν αρκούσε.

Ποτέ δεν γνώρισα την πραγματική αγάπη, μόνο τον έρωτα, η εθιστική του βιοχημεία μου φαινόταν πάντα πολύ πιο τίμια από την ανιδιοτελή ανωτερότητα της αγάπης. Ο έρωτας ταιριάζει στο πρωτεύον θηλαστικό που λέγεται Homo sapiens, ας αφήσουμε την αγάπη στους θεούς. Απομακρύνεσαι, απομακρύνομαι, μένουμε ακίνητοι αλλά το σύμπαν διαστέλλεται, οι θεοί γελούν γιατί δεν ήμασταν αρκετά έξυπνοι για να τους σκοτώσουμε και να τους κλέψουμε την αθανασία. Όχι ότι έχει καμία σημασία. Επέτρεψες στην ηθική σου να σκοτώσει τον έρωτα, ενώ η ανηθικότητα που εγώ ασπάστηκα σκοτώνει την αγάπη.

 

Ζούμε μόνοι μας αλλά μαζί σε ένα δωμάτιο. Μεταφορικά μα και παράφορα. Τεσσεράμισι τετραγωνικά που όλο μειώνονται, σαν τα δευτερόλεπτα ενός ποιητή που μόλις έκοψε τις φλέβες του.

Ζούμε μόνοι μας. Αλλά μαζί.

Όπως όλοι οι άνθρωποι.

Serotonin Addicted

Mayflies

Η μέρα ήταν σχεδόν ανυπόφορα ζεστή , όπως και η αμέσως προηγούμενη και, πιθανότατα, και η επόμενη. Το καλοκαίρι έχει την μαγική ιδιότητα να κάνει τις μέρες να μοιάζουν όλες ίδιες αλλά παράλληλα να περνάνε γρήγορα, σαν δευτερόλεπτα. Το αγόρι καθόταν στην άκρη της μικρής, ξύλινης αποβάθρας, με τα γυμνά του πόδια να ακουμπάνε στο δροσερό νερό.

Τα άλλα παιδιά ήταν στην αυλή του σχολείου και έπαιζαν, όμως αυτός τα απέφευγε. Δεν είχε πρόβλημα μαζί τους, όμως δεν μπορούσε να μοιραστεί την ανεμελιά τους. Αυτός ήξερε κάτι που οι συνομήλικοί του αγνοούσαν, κάτι που τον βασάνιζε. Είχε δοκιμάσει να μιλήσει γι αυτό στους γονείς του, όμως τον κοίταξαν με το κενό, ανήσυχο χαμόγελο που όλοι οι γονείς του κόσμου φυλάνε για τα παιδιά τους, όταν αυτά είναι πιο έξυπνα από αυτούς, όταν σκέφτονται υπερβολικά πολύ για το καλό τους. Αυτό που βασάνιζε τον μικρό ήταν η επίγνωση του θανάτου.

Δεν είχε κάποια αρρώστια ή κάτι άλλο που του έδινε μια καθορισμένη ημερομηνία λήξης, όμως, σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά και, εδώ που τα λέμε, με τους περισσότερους ενηλίκους, συνειδητοποιούσε ότι κάποια στιγμή η λεπτή γραμμή που χωρίζει  την ζωή από την νεκρή φύση θα κοβόταν και γι αυτόν, όπως κόπηκε για τον παππού του πριν λίγους μήνες, ή για το χρυσόψαρο που είχε μικρός.  Οι γονείς του του έδωσαν την συνηθισμένη ανόητη εξήγηση, ότι ο παππούς του ήταν πλέον ένας άγγελος στον ουρανό, όμως αυτός δεν μπορούσε να το πιστέψει, γιατί είχε δει το κέρινο πρόσωπο του παππού στην κηδεία, λίγο πριν κλείσουν το φέρετρο.

Πώς μπορούσε λοιπόν να παίζει ανέμελος και να ξεχνάει αυτή την βασική αλήθεια, ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο, ότι η ζωή είναι μικρή, ότι όλα, αργά ή γρήγορα, πεθαίνουν για να αντικατασταθούν από άλλα ζωντανά πλάσματα, που θα επαναλάβουν τον ίδιο ανούσιο κύκλο, μέχρι την στιγμή που και τα άστρα θα αφήσουν την τελευταία τους πνοή υδρογόνου και ζεστασιάς και θα πεθάνουν κι αυτά με την σειρά τους;

Καθώς το απόγευμα, κυλούσε προς το τέλος του, το αγόρι άρχισε να παρατηρεί  ολοένα και περισσότερες μικρές, φτερωτές φιγούρες να κάνουν την εμφάνισή τους και να χορεύουν τον τρελό χορό τους πάνω από τα πράσινα νερά της λιμνούλας.

Το αγόρι αναγνώρισε τα εφημερόπτερα, αυτά τα μικρά έντομα που περνούν όλη τους την ζωή σαν προνύμφες στο έδαφος και στη συνέχεια παίρνουν την τελική, μεγαλειώδη, φτερωτή μορφή τους, αλλά με ένα μεγάλο τίμημα: έχουν μόνο μια μέρα ζωής ακόμα, στην οποία πρέπει να ικανοποιήσουν τον σκοπό για τον οποίο γεννήθηκαν, με το παροιμιώδες ρολόι να τρώει τα δευτερόλεπτα που ξεχύνονται από τα διάφανα φτερά τους και με την γνώση ότι δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες, δεν υπάρχει αύριο, από Δευτέρα ή του χρόνου. Υπάρχει μόνο το τώρα, ένα τώρα σκληρό και εκστατικό, που γελάει στα μούτρα του θανάτου τόσο δυνατά, ώστε να τον κρατάει μακριά, μόνο για μια στιγμή, αλλά μια στιγμή που φαντάζει αιώνια, μια στιγμή απέραντης έκστασης και χαράς.

Παρακολουθώντας τον τρελό  εναέριο χορό με την χαρούμενη αψηφισιά του προς το επικείμενο τέλος, το αγόρι ξαφνικά κατάλαβε κάτι  που τα έντομα αυτά, όπως και τα περισσότερα ζώα,  ξέρουν, και μόνο ο άνθρωπος, αυτός ο έξυπνος ηλίθιος, αρνείται να καταλάβει: ότι ο θάνατος έχει δύναμη μόνο στο παρελθόν και στο μέλλον. Ότι όσο πιο πολύ αδράχνεις την κάθε στιγμή, όσο την ξεχειλίζεις για να βγάλει τους χυμούς της, τόσο πιο μακριά κρατάς αυτόν τον τρομακτικό Ξένο. Και ότι αν όλα γίνουν σωστά, αν ξοδέψεις τις στιγμές σου με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μετανιώνεις για τίποτα, τότε, όταν ο θάνατος σε επισκεφτεί, θα τον υποδεχτείς σαν ένα φίλο που θα σε πάει στην επόμενη περιπέτεια, όποια κι αν είναι αυτή.

Το αγόρι ένιωσε σαν να ξυπνάει, καθώς ο ήλιος έδυε και έπαιρνε το τελευταίο φως της μέρας μαζί του. Άπλωσε το χέρι του και ένα αρσενικό έντομο, που μόλις είχε ολοκληρώσει τον ερωτικό χορό του, αυτή την πράξη ζωής αλλά και θανάτου, κάθισε αποκαμωμένο πάνω του. Έμεινε να το κοιτάζει καθώς τίναζε σπασμωδικά τα φτερά του, προσπαθώντας να απορροφήσει και τις τελευταίες αχτίδες φωτός, να γευτεί τις μυρωδιές της λίμνης καθώς οι αισθήσεις του το εγκατέλειπαν. Όταν σταμάτησε να κουνιέται, το ακούμπησε απαλά στα νερά της λίμνης.

Ένα όμορφο χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο του παιδιού, για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό. Σηκώθηκε και τέντωσε τα χέρια και τα πόδια του για να ξεπιαστεί, απολαμβάνοντας την δροσιά, αυτό το δώρο της νύχτας τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες. Ξεκίνησε αργά για να βρει τα άλλα παιδιά, δίνοντας μια υπόσχεση στον εαυτό του: ότι από δω και πέρα, κάθε δευτερόλεπτο θα είναι γι αυτόν μια μέρα, κάθε μέρα ένας χρόνος, κάθε χρόνος μια αιωνιότητα. Μια αιωνιότητα πολύτιμη, ακριβώς γιατί είναι προσωρινή, γιατί κρατάει μια στιγμή. Πίσω του τα έντομα έπεφταν αργά στην λίμνη, με την νύχτα να τα υποδέχεται στην αγκαλιά της δίνοντάς τους την δική της υπόσχεση, ότι η ζωή θα συνεχίσει να υπάρχει.

Για πάντα.

Ή έστω για μια στιγμή.

Serotonin Addicted

Σκόρπια μόνο για τ' αφτιά σου

Μια πανσέληνος και ένα μονοπάτι μας δίνουν παλίρροιες στο μυαλό ενός τρελού. Ποιου τρελού; Έλα μου ντε. Εγώ άλλη χημεία ξέρω άλλη έμαθες εσύ στο σχολείο. Από τη μια τα δέντρα μας προστατεύουν από τον ήλιο του καλοκαιριού, από την άλλη εμποδίζουν το φεγγαρόφως και το σκοτάδι φαίνεται επικίνδυνο. Από τη μια φοβάσαι το άγνωστο από την άλλη σε κουράζει η ρουτίνα. Τι αστείο πλάσμα που είσαι. Περπατάς και βάζεις τον αυτόματο πιλότο. Και νομίζεις ότι αν πρόσεχες θα γλίτωνες. Εκεί βρίσκεται το αστείο της λογικής σου. Η κωμωδία έγινε τραγωδία και όλα στο μυαλό σου φίλε μου. Όλα στο μυαλό σου. Και τι φοβάται η λογική; Την ψευδαίσθηση. Την πιθανότητα η φούσκα που δεν σκάει και όλο και μικραίνει καθώς μεγαλώνεις να γίνει πραγματικότητα.  

Να λοιπόν που βρίσκεσαι πάλι στο ίδιο μέρος αλλά τα πρόσωπα έχουν αλλάξει. Αράζεις στη γωνιά σου και περιμένεις τον επόμενο ξενυχτισμένο γαμάτο μεθυσμένο τύπο να εισέλθει  στη σκηνή και να σου προσφέρει μια θεατρική παράσταση άξια εξιστόρησης. Μέχρι που μετά τον πέμπτο έκτο ηθοποιό έχει χαράξει, ο δικός σου είναι πολύ κουρασμένος και πηγαίνει για ύπνο στην παραλία. Εσύ συνεχίζεις ακάθεκτος και το σύμπαν συνωμοτεί και σε ανταμείβει.

Είναι μέρες που νιώθεις σκατά και έτοιμος να παραδώσεις τα όπλα. Ανούσια κλικ προσπαθούν μάταια να σώσουν τη μέρα. Είναι και μέρες που νομίζεις ότι είσαι ικανός για τα πάντα. Περιμένεις με ανυπομονησία το βραδινό αλύχτισμα των λύκων-χωρίς-αγέλη. Λίγο πριν την Αποκάλυψη η βραδιά έχει φτάσει στο ζενίθ. Πέφτεις για ύπνο χωρίς έγνοιες κομμάτια από την κούραση. Πάνω που σταμάτησες για λίγο να είσαι ρομπότ οι υπόλοιποι σε βγάλαν ελαττωματικό και έτοιμο για απόσυρση. Μη φοβάσαι, απλά γέλα όπως ο Donnie Darko λίγο πριν το τέλος. Το Τέλος. Της ψευδαίσθησης. Χα Χα.

grito

Καλοκαίρι

Η αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού στις μεγαλουπόλεις μου θυμίζει τη φωνή ενός καπετάνιου που φωνάζει στο πλήρωμά του να εγκαταλείψει το πλοίο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι προτιμούν να περάσουν την εποχή αυτή στην εξοχή. Για πολλούς η εποχή του καλοκαιριού σημαίνει νησιά, παραλίες, κάμπινγκ, η μυρωδιά των πεύκων και του δάσους, μια επανένωση του ανθρώπου με τη φύση. Αλλά για μερικούς συμβολίζει κάτι βαθύτερο, παρόλο που πολλές φορές δεν μπορούν να το προσδιορίσουν. Συμβολίζει την ανεμελιά και την ξεκούραση, την άρνηση της εναγώνιας προσπάθειας να δώσουμε στην ύπαρξή μας κάτι πνευματικό και εξευγενισμένο, της αποδοχής της με μια ηρεμία που συναντάται μόνο στα μη έλλογα όντα. Είναι μια εποχή που προσπαθούμε να αποτινάξουμε την μονιμότητα και την ασφάλεια που συνεπάγεται, αναζητώντας μια πρέζα περιπέτειας, συνειδητοποιώντας ίσως το εφήμερο της ύπαρξής μας.

Εντάξει αρκετά με τις μαλακίες. Είναι η εποχή που θες να αράξεις σαν κόπρος με την παρέα σου και να κυλιστείς ευλαβικά στα τρυφερά μπουτάκια 16χρονων κορασίδων.

grito

Gifts

Some people are born with certain gifts. They are beautiful, quick-thinking or of keen understanding. They have an instictive knowledge of how to make friends and keep them, how to make the sun dance for them and to keep love circling around them like an invisible satellite.

But there are other people. Those who are born with uncertain gifts. They like stories, but not the ones that can be narrated with words. They climb the highest mountains, only to plunge to the darkest abyss, just because they love the sensation of falling. They are angels and demons, sages and jokers, meek and at the same time fierce, and the only thing they have got in common is that they despise stillness, they abhore it. They are always on the move, dashing around the fields of life towards the inevitable appointment with the dark stranger, and sometimes, they stop to look at their watch, shake it to see if it has stopped, frown and move again. They enter libraries and bookstores and ask pointed questions, while setting books alight with their blazing eyes. They hunt the truth, no matter how painful, and relish on the agony of discovering themselves. They shun the easy comforts, knowing that death is the ultimate comfort, but only for those who have earned it. Death is the only stillness that they would welcome, after all movement has been spent well.

And now, my friend, you are standing in a small room with two curtains. The first curtain glows with a warm, welcoming light, promising you a nice, easy life, with friends, love, a dog, a car, a family. The other one is dark, silent, painted in the blue colour of knowledge, withjust a faint hint of a red, harsh, passionate light coming from its forbidding folds. It hints of sacrifices and tears, burning desires and solemn realisations. Like everybody who has walked the earth, you are faced with the most ancient, most basic choice. 

Choose your gifts. 

Choose your path.

Choose life.

Το τέλος του γκρίζου

Γκρίζες μέρες, γκρίζα κτήρια, γκρίζοι άνθρωποι. Μάτια καλυμένα με καπνό, για να διακρίνουν την μουντίλα λίγο καλύτερα. Ανάβεις ένα τσιγάρο και εισπνέεις το δώρο νικοτίνης, μια ανάσα στο ατροφικό κέντρο της απόλαυσης του υπερφορτωμένου εγκεφάλου σου. Η χαρά είναι κάτι που συμβαίνει στους άλλους ανθρώπους, για σένα υπάρχει μόνο η στιγμιαία ικανοποίηση. Και μετά γκρίζο.

Θα ήθελες να μπορούσες να ανεβείς σε ένα βουνό, να πλησιάσεις την άκρη του γκρεμού και να ουρλιάξεις τόσο δυνατά, ώστε να σπάσεις τα σύννεφα, να αφήσεις τις ακτίνες του ήλιου να διαπεράσουν την καρδιά σου και να φωτίσουν το χαμόγελό σου. Θα ήθελες να μπορούσες να αρπάξεις τους φίλους σου από τον γιακά και να τους ταρακουνήσεις. Θα ήθελες να είχες έναν σκύλο ή μια γάτα ή έστω ένα μικρό κόκκινο χρυσόψαρο, κάποιον που η χαρά και η ζωή του εξαρτάται από σένα. Θα ήθελες ίσως να ήταν Σάββατο απόγευμα σε μια ζεστή παραλία. Όμως το πρόβλημα με τα ''θέλω'' είναι ότι είναι μικρά και στοιβάζονται εύκολα στο δωμάτιο του μυαλού μας, ενώ τα ''μπορώ'' είναι βαριά και ογκώδη, και μπορείς να κουβαλάς μόνο λίγα κάθε φορά. Αυτές οι ανισορροπίες, που οι οικονομολόγοι λένε ''κόστος ευκαιρίας'' και οι υπόλοιποι ''πουτάνα ζωή'' είναι το κυριότερο πρόβλημα. Θα ήθελες οι θεοί να υπήρχαν και να μας φρόντιζαν, εμάς τους περιούσιους αλήτες τους. Θα ήθελες να ήσουν αρκετά πλούσιος ώστε να εξαγοράσεις την εντροπία του σύμπαντος. Θα ήθελες να κατείχες το μυστικό της ζωής και να το κατέστρεφες γράφοντάς το σε τοίχους. Θα ήθελες να μην θέλεις. Θα ήθελες να μην θέλεις να μην θέλεις. Θα ήθελες να μην θέλεις να μην θέλεις να μην θέλεις.

Βραχυκύκλωμα. Αναδραστικοί βρόγχοι τυλίγονται γύρω από τον λαιμό σου και σε πνίγουν. Ανοίγεις ένα τεράδιο και, με το στυλό στο χέρι, προσπαθείς να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου. Τις βλέπεις πάνω στο χαρτί και απελπίζεσαι περισσότερο. Λένε ότι μια από τις πρώτες ανακαλύψεις του ανθρώπου ήταν η φωτιά. Στην πραγματικότητα, όμως, ανακαλύψαμε πρώτα την γραφή. Η φωτιά έγινε απαραίτητη όταν έπρεπε να καίμε τα γραπτά μας, για να μην τρελαθούμε. Πιάνεις τον αναπτήρα και βάζεις φωτιά στο τετράδιο. Είσαι απρόσεκτος όμως, και κατά λάθος αρπάζουν και οι πιο εκρηκτικές σου σκέψεις. Το κεφάλι σου φωτίζεται, κοντεύει να εκραγεί από την εσωτερική πίεση των διεσταλμένων συλλογισμών.

''Αυτό είναι η ζωή;'' φωνάζεις. ''Αυτό και τίποτα άλλο'', σου απαντούν οι στάχτες. Σαστίζεις. Στρέφεις το βλέμμα σου έξω από το παράθυρο. Ένα ηλιοβασίλεμα σπάει το γκρίζο με λίγο χρυσαφί, μόνο για χάρη σου. Του ανταποδίδεις το χρώμα με ένα χαμόγελο, ανοίγεις την πόρτα και πας να χαιρετήσεις την νύχτα που έρχεται. Αυτό είναι η ζωή!

Serotonin Addicted

Η λύση είναι απλή

Η ζωή τους είναι τελείως ξέφρενη, μέσα στη δράση και την περιπέτεια, δεν ξέρουν αύριο αν θα ζουν ή αν θα πεθάνουν, ορίστε είναι και ερωτευμένοι, γαμάτη ταινία. Κοίτα να δεις συγκινήθηκα κιόλας, είναι πολύ πιο εύκολο έτσι, ούτε προσπάθεια, ούτε κόπος, ούτε ρίσκο. Στην ταινία της ζωής μου ο σκηνοθέτης έχει ξεμείνει από έμπνευση, μου λέει μια φωνή μέσα μου αλλά εγώ έχω συνηθίσει να την αγνοώ. Στο μεγάλο μου έρωτα, την οθόνη του υπολογιστή μου, βρίσκω μια προσομοίωση των θέλω μου όταν εγώ έχω αφήσει από καιρό τα πρέπει και τα οφείλω να νικήσουν. Άλλωστε μου έχει γίνει συνήθεια πλέον, το να βγω από το σπίτι μου φαίνεται κουραστικό. Τα μάτια μου δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από την οθόνη, τι λες να γίνει στη συνέχεια;

Μια παράξενη σκέψη πέρασε ξαφνικά από το μυαλό μου. Τα βυζιά της πρωταγωνίστριας ήταν υπερβολικά φουσκωμένα για να είναι αληθινά και εμένα πάντα μου άρεσαν τα φυσικά. Και τώρα που ξαναβλέπω τον πρωταγωνιστή δεν έχει κάτι παραπάνω από μένα, ψιλοκοινότυπος είναι για να αρέσει σ’ όλους. Τότε κατάλαβα ότι δεν έφταιγε η ταινία που προσπαθούσε υπερβολικά να με κοροϊδέψει αλλά εγώ που κορόιδευα τον ίδιο μου τον εαυτό. Πιάνω το τηλέφωνο.

-Που ‘σαι ρε μαλάκα θα κάνουμε τίποτα σήμερα το βράδυ;

Τελικά η λύση είναι εύκολη. Αλλά συνήθως περιμένουμε τον άλλον να πάρει τηλέφωνο. Και ο άλλος περιμένει από εμάς. Συναντιόμαστε και ενώ τα πράγματα είναι ή θα έπρεπε να είναι απλά ένας τοίχος μας χωρίζει. Κάνω τις σκέψεις μου λόγια και τα λόγια σφυρί και αρχίζω να κοπανάω τον τοίχο. Αλλά η άμυνά σου είναι κουραστική, γυρνάω και εγώ στην άμυνα και κατευθείαν το έχω μετανιώσει. Αποφασίζω να σκαρφαλώσω τότε. Φοράω τη στολή ορειβασίας και ξεκινώ να ανεβαίνω τον τοίχο. Γιατί φοράω το κράνος όμως; Γιατί φοβάμαι μην πέσω. Ούτε κράνος ούτε στολή χρειάζομαι, ορμάω στο τείχος σαν μικρό παιδί που προσπαθεί για πρώτη φορά να ανέβει σε δέντρο. Φτάνω απέναντι και σ’ αγκαλιάζω σε μια αγκαλιά όχι φυλακή αλλά από αυτές που ξέρεις πως δεν περιμένω τίποτα από σένα ούτε εσύ από μένα. Από αυτές που το εγώ και οι σκέψεις απουσιάζουν. Έχω ήδη χαθεί στο βλέμμα των ματιών σου, οι παλμοί μου χτυπάνε σαν τρελοί και η ανία κόβει βόλτες στους εφιάλτες κάποιων άλλων.

Θα μπορούσα να την παρομοιάσω με τη γρίπη που όσο την αφήνεις και δεν παίρνεις τις απαραίτητες προφυλάξεις μπορεί να καταλήξει σε πνευμονία και να σε σκοτώσει. Σαν να έχεις μια σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι σου και το βάρος να σε βουλιάζει σιγά σιγά στο βυθό. Η ανία είναι κάτι που όσο πιο βαθιά της βυθίζεσαι τόσο πιο δύσκολο είναι να την αποτινάξεις. Το ξέρω καλά αυτό το συναίσθημα. Είμαστε παλιοί γνώριμοι και όποτε τη συναντώ αλλάζω αμέσως δρόμο.

grito

Προοπτικές

Όλη του τη ζωή είχε μάθει να περπατάει αργά και να κοντοστέκεται σε κάθε του βήμα. Φοβόταν τον δρόμο και γι αυτό δεν έβλεπε ποτέ του πού πήγαινε. Κοίταζε πίσω με νοσταλγία, ναι, και μπροστά αλλά πολύ μακριά, τόσο που ο δρόμος χανόταν και το μόνο που έμενε στο οπτικό του πεδίο ήταν τα μαύρα σύννεφα μιας μακρινής καταιγίδας. Είχε ακούσει για ανθρώπους που παίρνουν τον ίδιο δρόμο με τον ίδιο, αλλά δεν είχε συναντήσει ποτέ του κάποιον από αυτούς. Ακόμα και να τους συναντούσε, το πιο πιθανό είναι να τους απέφευγε. Οι άλλοι σε κάνουν αδύναμο, μαλθακό, ώστε, όταν τελικά έρχεται η θύελλα, σε βρίσκει απροετοίμαστο. Αυτή ήταν η θλιβερή του κοσμοθεωρία.

Κάθε του βήμα, αργό και υπολογισμένο, του πλήγωνε τα πόδια. Αιμάτινα χνάρια πάνω στο ξερό χώμα μαρτυρούσαν τα σημεία στα οποία είχε πατήσει. Κάθε του βήμα, ολοένα και πιο δύσκολο, τον έκανε να θέλει να τα παρατήσει. Όμως δεν μπορούσε να σταματήσει τώρα. Αυτός είναι ο δρόμος που ορίστηκε γι αυτόν, ο δρόμος με τα κόκκινα ίχνη και την μαινόμενη καταιγίδα που ποτέ δεν έρχεται.

Τα πόδια του λύγισαν. Γονάτισε και από τα χέρια του κύλησαν πολλά μικρά καρφάκια. Και τότε συνειδητοποίησε ότι, χωρίς να το καταλαβαίνει, έριχνε τα αγκάθια στον δρόμο του. Αηδίασε με τον εαυτό του. Ο δρόμος μπροστά του ήταν καθαρός. Τα μόνα εμπόδια ήταν τα καρφιά που μόνος του έριχνε στα πόδια του. Κοίταξε τριγύρω του και είδε πολλούς δρόμους, άπειρους σχεδόν, να προχωράνε παράλληλα με τον δικό του ή να διασταυρώνονται. Άλλοι άνθρωποι τους διέβαιναν, κάποιοι αγκομαχώντας, κουβαλώντας τεράστια βάρη στους ώμους τους, άλλοι τραγουδώντας, μόνοι ή σε ομάδες. Κάποιοι περπατούσαν χέρι-χέρι και ακτινοβολούσαν.

Σηκώθηκε και άδειασε τις τσέπες του από τα τελευταία υπολείμματα καρφιών. Ήξερε πλέον ότι οι δρόμοι πολύ συχνά είναι δύσβατοι, κακοτράχαλοι, ικανοί να σκίσουν τα πόδια των απρόσεκτων περιηγητών. Από δω και πέρα όμως δεν θα πρόσθετε τα δικά του εμπόδια. Έστριψε και βγήκε από το μονοπάτι. Αποφάσισε πως θα έψαχνε έναν άλλο δρόμο, που δεν οδηγεί απαραίτητα σε καταιγίδες. Ίσως να έβρισκε έναν δρόμο με ουράνια τόξα, ή απλά με μπόλικο γρασίδι για να μπορεί να ξαπλώνει και να παρατηρεί τα σύννεφα. Ίσως μάλιστα να έβρισκε και κάποιον να μοιραστεί τον δρόμο του. Και τα καρφιά παρέμειναν ακίνητα και ακίνδυνα, να σκουριάζουν στην μέση του έρημου πλέον μονοπατιού.

Serotonin Addicted

to be continued

Οι λέξεις είναι το εργαλείο και ταυτόχρονα η φυλακή αυτού που προσπαθεί να γράψει. Καμιά φορά είναι δύσκολο να βρεις τις κατάλληλες λέξεις. Προσπαθώ επιμελώς όσα γράφω να μην είναι ολοφάνερα επηρεασμένα από τις κομμουνιστικές μου καταβολές. Για τον κομμουνισμό μιλάνε πολλοί και με ιδιαίτερα γραφικό τρόπο. Εγώ θέλω να μιλήσω για την τρέλα που κρύβεται μέσα μας αλλά δυστυχώς αυτή στέκεται πάνω από τις λέξεις. Παρεμπιπτόντως, στον κομμουνισμό υπάρχει σαφή έλλειψη τρέλας (και ναρκωτικών, πριν φάω κράξιμο ναι, υπάρχει τρέλα και χωρίς αυτά).

Απόψε θα σας διηγηθώ μια ιστορία. Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω εμένα σαν βασικό πρωταγωνιστή. Για όσους όμως δεν με γνωρίζουν, θα πρέπει πρώτα να μπω στον κόπο να σκιαγραφήσω τον χαρακτήρα  μου. Και επειδή μπορεί να πέσω στην παγίδα να με περιγράψω κούκλο σαν τον Μπραντ Πιτ, έξυπνο όσο ο Αϊνστάιν, φιλοσοφημένο όπως ο Νίτσε και αρχιδάτο σαν το Ραστ από τους True Detective, θα χρησιμοποιήσω έναν φανταστικό πρωταγωνιστή.

Συγκεκριμένα, θα χρησιμοποιήσω τον ίδιο πρωταγωνιστή από το κείμενο to be continued in your mind. Όσοι δεν είχατε την ευλογία να το διαβάσετε, καλό θα ήταν να το κάνετε πριν συνεχίσετε την ανάγνωση. Και για να μην γίνει ο ξάδερφος του ξαδέρφου, ας ονομάσουμε τον πρωταγωνιστή μας Φ. και τον ξάδερφό του Π.

Πριν ξεκινήσει η ιστορία μας νομίζω πως πρέπει πρώτα να σας μιλήσω για τις δυνάμεις των πρωταγωνιστών μας. Ο Π. ήταν ο τρίτος πιο ισχυρός μάγος που μπορούσε να χρησιμοποιήσει τηλεκίνηση, μια μάλλον συνηθισμένη ικανότητα στην μαγική κοινότητα. Μπορούσε να τηλεμεταφερθεί αλλά δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τηλεπάθεια. Κατείχε το χάρισμα της ενόρασης, μιας ικανότητας που είχε εκλείψει τα τελευταία 400 χρόνια και ο τελευταίος μάγος που την κατείχε ήταν ο διάσημος μάγος Μέρλιν. Ουσιαστικά χρησιμοποιώντας αυτήν την ικανότητα μπορούσε να δει πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν και ορισμένες φορές πράγματα που συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή αλλά χιλιόμετρα μακριά.

Η ιστορία ξεκινά από εκεί που την είχαμε αφήσει. Ο Π. αποτελεί έναν από τους 9 δικαστές μιας άλλης δίκης. Στο εδώλιο του κατηγορουμένου ένας 16-χρονος μάγος χρήστης μαγείας πάγου. Κατηγορείται για ερωτικό ειδύλλιο μεταξύ αυτού και μιας συνομήλικής του κοπέλας, κόρη ενός από τους 300 του μαγικού συμβουλίου. Ερωτικές σχέσεις με άτομα διαφορετικής κοινωνικής τάξης απαγορεύονταν με το πρόσχημα της διατήρησης της ισχύς της μαγείας, αν και η επιστήμη δεν είχε αποδείξει ότι τα παιδιά ισχυρών μάγων θα ήταν κατ’ ανάγκη δυνατά. Ο νεαρός, αν και ο δεύτερος πιο ισχυρός χρήστης πάγου, δεν κατείχε κάποιο κοινωνικό αξίωμα (κανένας χρήστης πάγου δεν ήταν μέλος του συμβουλίου) και παρ’ ότι οι δυνάμεις του ήταν ακόμη στο στάδιο της ανάπτυξής τους, ο πατέρας της μικρής, η οποία είχε αναμφισβήτητο ταλέντο, δεν ενέκρινε το δεσμό. Ο 16-χρονος προστάτεψε την κοπέλα, πήρε όλη την ευθύνη πάνω του και το έπαιξε σε στυλ εγώ φταίω για όλα. Βέβαια οι δικαστές δεν πολυσυγκινήθηκαν. Στη συζήτηση που έγινε όταν αποσύρθηκαν, οι μόνοι που ψήφισαν αθώος ήταν ο Π. και μια κοκκινομάλλα δικαστής (τρελό μωρό μεταξύ μας) – η πιο δυνατή χειρίστρια φωτιάς -. Οι 2 δίδυμες αδερφές, οι μόνες που είχαν πιο δυνατή τηλεκίνηση από τον Π.,  ίσως και να ήθελαν να ψηφίσουν αθώος αλλά δεν είχαν το κουράγιο να εναντιωθούν. Οι υπόλοιποι 5 ήταν από μια φημισμένη συντηρητική οικογένεια μάγων που μπορούσαν να μετουσιώσουν την μαγική τους ενέργεια σε καθαρή ενέργεια. Ενστερνίζονται την ακραία ιδεολογία ότι οι μάγοι πρέπει να επιβληθούν στους ανθρώπους-χωρίς-μαγεία. Μόνο που μάγοι και άνθρωποι-χωρίς-μαγεία ήταν 1 προς 1 εκατομμύριο και οι μάγοι δεν είχαν πυραύλους και πυρηνικά. Είχαν βέβαια άλλα κόλπα. Ψήφισαν ένοχος.

Λίγο πριν βγουν για να αναγγείλουν την κατηγορία συνέβη κάτι απρόσμενο. Ένας άυλος λύκος, σε μορφή πνεύματος και ύψος ανθρώπου εμφανίστηκε από το πουθενά και όρμησε στον κατηγορούμενο, τον διαπέρασε και εξαφανίστηκε αμέσως. Ο 16-χρονος νεαρός λιποθύμησε και τον πήγαν στο νοσοκομείο. Η ανακοίνωση της απόφασης της δίκης αναβλήθηκε μέχρι να βρει τις αισθήσεις του ο κατηγορούμενος. Ο Π. ανέβηκε αναστατωμένος στο δωμάτιό του. Εκεί τον περίμενε ο Φ.

Π. – Βλέπω αποφάσισες να εμφανιστείς.

Φ. – Δεν μπορούσα άλλο μακριά από τον αγαπημένο μου ξάδερφο.

Π. – Περίμενα να δώσεις σημάδια ζωής, ειδικά τώρα, αλλά δεν περίμενα τόσο θεαματική είσοδο. Τι έκανες στο μικρό;

Φ. – Τίποτα κακό. Μου άρεσε ο λόγος του και είπα να του δώσω ένα χεράκι. Ας πούμε ότι κατά πάσα πιθανότητα όταν ξυπνήσει θα πληροί τις προϋποθέσεις του πατέρα της μικρής. Δεν είναι γελοίο;

Π. – Τι εννοείς;

Φ. – Δεν έχει σημασία, είμαι εδώ για άλλο λόγο. Σου είμαι ευγνώμων που πρόσεχες τους φίλους μου και το καταφύγιό τους. Όμως ο εχθρός προελαύνει προς τα εκεί ενώ ο δικός σου στρατός αποσύρεται.

Π. – Έχω διαταγές από άνωθεν να οπισθοχωρήσω.

Φ. – Μα έτσι θα…

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε. Ο Π. γύρισε απότομα προς τα πίσω.

– Σας ζητάνε κάτω για να συνεχιστεί η δίκη, του ανήγγειλε ο οικονόμος.

Γύρισε προς τον ξάδερφό του αλλά αυτός είχε ήδη εξαφανιστεί.

Εδώ και καιρό έψαχνε έναν χρήστη πάγου. Η γνώση της μυστικής αυτής τεχνικής ήταν άχρηστη γι’ αυτόν. Είχε παρακολουθήσει για λίγο τον πιο ισχυρό χρήστη πάγου αλλά ήταν τελείως φαντασμένος. Ο δεύτερος πιο ισχυρός ήταν παιδάκι, αλλά απέδειξε την αξία του. Όπως και να έχει, πιο πολύ τον ανησυχούσαν οι κινήσεις του εχθρού. Έπρεπε να λάβει δραστικά μέτρα σύντομα.

Την άλλη μέρα στο πρωτοσέλιδο της μαγικής εφημερίδας. Απόδραση από τις φυλακές του εχθρού. Πολλοί στρατιώτες κατάφεραν να αποδράσουν αλλά η τύχη της πριγκίπισσας αγνοείται. Το μαγικό συμβούλιο και ο βασιλιάς αρνείται οποιαδήποτε ανάμειξη.

Ο Π. χάρη στην ενόρασή του γνώριζε πιο πολλά από όσα οι υπόλοιποι αλλά κράτησε το στόμα του κλειστό.  

grito

Μαγικό δάσος

Πρέπει να κοιμηθεί και το τετράδιο πάλι χωρίς ίχνος μελάνι. Σιχαίνεται που οι χαοτικές του σκέψεις δεν μπορούν να μπουν σε μια σειρά και δεν μπορεί να δει το τέλος, την απάντηση, το νόημα. Ξυπνάει μόνος στην άδεια σκηνή αηδιασμένος από  την ζέστη του Αυγουστιάτικου πρωινού. Τρώει στα γρήγορα πρωινό παρέα με τους γλάρους της ερημικής παραλίας όπου κατασκήνωσε και ετοιμάζεται να ξεκινήσει τη βόλτα του στο μαγικό δάσος. Ρίχνει πρώτα όμως μια τελευταία ματιά στη θάλασσα που η σιγουριά της ύπαρξής της πάντα τον ηρεμούσε. Ήθελε να επιβεβαιώσει κάτι σταθερό πριν αφήσει την παραφροσύνη του είναι του να ξεχειλίσει.

Γιατί έτσι είναι, ψάχνουμε εναγωνίως την πρόκληση και την τρέλα. Και όταν φτάσουμε στην ολοκλήρωση είναι σαν να πεθαίνουμε και να αναγεννιόμαστε για να ξεκινήσει ο ίδιος αέναος κύκλος. Πιο πολύ σκέφτομαι αυτούς που βρίσκουν κάτι απλά για να περάσουν την ώρα τους και μπορεί και να μην τους αρέσει αυτό που κάνουν. Που αφήνουν το χρόνο να περνάει. Που πήγε γι’ αυτούς  η χαρά της πρόκλησης;

Πάλι όμως ξεχάστηκα,  ο φίλος μας βρίσκει εύκολα το μαγικό δάσος, καθότι είναι συν-δημιουργός του. Οι περισσότεροι δεν το βλέπουν γιατί λίγο πριν φτάσουν θυμούνται μια «σημαντική» υποχρέωση που έχουν αφήσει σε εκκρεμότητα. Αράζει λίγο να παίξει με τα λυκάκια, πειράζει το σάπιο νωθρό αρκούδο. Χαιρετάει τους παλιάτσους, αναρωτιέται τι αποζητάνε και ξεκινάει για τη λίμνη όπου κατοικεί η κακιά μάγισσα για να κλέψει ένα χαμόγελό της . Είναι τσιμπημένος μαζί της και εθισμένος στα χαμόγελα. Αλλά γάμα τον και αυτόν, έτσι και αλλιώς έχει χάσει την αίσθηση του χρόνου, η ψυχή σαν μπαταρία που φορτίζει και στο τέλος μένουν μόνο τα συναισθήματα.

Τελικά υπάρχουν αυτοί που δεν αναζητούν τίποτα γιατί είναι αδύναμοι, αυτοί που ζητάν τα πάντα και αυτοί που δεν αποζητούν τίποτα γιατί είναι πλήρεις. Η δεύτερη και τρίτη κατηγορία συμπληρώνει η μία την άλλη, για να πάρεις όμως μια γεύση από την τελευταία πρέπει να μπουκωθείς από τη δεύτερη. Και μετά ξανά από την αρχή ο κύκλος.

grito

Ελεύθερο νοήματος

     Παίρνω οργή, ανία και αγανάκτηση και ζωγραφίζω έναν άνθρωπο. Έχει μάτια τηλεσκοπικά και μια καρδιά φτιαγμένη από πλέγματα πυριτίου. Κανείς δεν τον ήξερε πριν τον αγγίξει το πινέλο μου και κανείς δεν τον είχε φανταστεί πιο πριν. Είναι ο δικός μου άνθρωπος.

    Τον έβαλα μπροστά σ'έναν καθρέφτη. Έμεινε ανέκφραστος για πολλή ώρα. Στη συνέχεια έβγαλε μια σκουριασμένη λεπίδα και χάραξε μια φράση πάνω στην λεία επιφάνεια. Την κοίταξε χωρίς να πειστεί και έσπασε το κακοποιημένο γυαλί. Ο καθρέφτης έγραφε ''η κόλαση είναι οι άλλοι'', αλλά δεν έχετε παρά μόνο τον λόγο μου γι' αυτό, τον λόγο μου και εκατό σαράντα πέντε θραύσματα επαργυρωμένου γυαλιού. Η κοινωνία της βιτρίνας σπάει τα είδωλά της αργά ή γρήγορα, αλλά πάντα με αγάπη.

     Κανείς ποτέ δεν τον δίδαξε να αγαπάει τους άλλους. Οι άλλοι δεν υπάρχουν, έλεγε, είναι αποκυήματα της φαντασίας μου, όταν δεν παίρνω την δόση μου από αντιψυχωτικά και ειδήσεις των οκτώ. Σταθεροποιητές της διάθεσης, αλλά κάτω από το επίπεδο της μερικής, έστω, ικανοποίησης. Η ικανοποίηση, έλεγε, δεν ταυτίζεται σχεδόν ποτέ με την ποίηση, ρωτήστε και τον Καρυωτάκη. Η ποίηση στριφογυρνούσε μόνιμα στο μυαλό του, το μοναδικό άλλοθι που κρατούσε την κάννη του πιστολιού του μακριά από τον ιδρωμένο του κρόταφο. Έγραφε για να ζει, ζούσε για να γράφει, πέθαινε για να γράψει.

     Να το πάλι, η ολανζαπίνη δεν αρκεί, σχεδόν ικανοποιήθηκε. Γιατρέ, διπλασίασε την δόση, αλλά χώρισε την σε δυο δόσεις, πρωί και απόγευμα. Η ασφάλεια πάνω απ'όλα, όμως κανείς δεν πέθανε από υπερδοσολογία ποίησης. Ρωτήστε και τον Καρυωτάκη, που σας είπα, θα είχε κάτι ενδιαφέρον να προσθέσει επί του θέματος, αν δεν ήταν νεκρός φυσικά. Φρόντισε να μεταφέρει την ραγισμένη του καρδιά στην μεγάλη οθόνη, αυτήν της κυριολεξίας, με μια και μοναδική σφαίρα. Όμως ξεφεύγει και πάλι ο μικρός μου φίλος, που τον έφτιαξα με τα χέρια μου και μπορώ να διαβάζω το μυαλό του. Όχι άλλα φάρμακα γιατρέ μου, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, πονάει, πονάω! Επιμήκυνση QT, η καρδιά μου φτερουγίζει και ο ποιητής γελάει από το δοξασμένο του μνήμα-βάθρο. Μην ανησυχείς ανθρωπάκο μου, θα γίνουμε κι εμείς διάσημοι μετά θάνατον, σαν τον Αρθούρο Ριμπώ, δυο άγριοι ανάπηροι που επιστρέφουν από καυτά κλίματα στο ψυχρό υποσυνείδητο.

     Κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος σε μια κοινωνία φυλακισμένη στον εαυτό της. Μόνο η γραφή μπορεί να είναι ελεύθερη, κι αυτή υπό προϋποθέσεις: πάρε ένα μικρό μαχαιράκι και χάραξε τον αριστερό σου αντίχειρα. Με μια ελάχιστη σταγόνα αίμα, σχημάτισε έναν μικρό κύκλο και σύνδεσε τον με μια κατακόρυφη γραμμή. Αυτό είναι το άλφα. Στην συνέχεια, και προτού κλείσει η πληγή, άφησε ελεύθερο τον Φρόιντ στο υποσυνείδητό σου και ζωγράφισε ένα ζευγάρι οπίσθια. Αυτό είναι το ωμέγα. Μεταξύ αυτών των δύο αφήνω τον ανθρωπάκο μου ελεύθερο. Έχει πολλά γράμματα να παίξει, αλλά θα τον αφήσω να τα ανακαλύψει μόνος του. Αυτό δεν η είναι ελευθερία, γιατρέ μου;

    Κανείς ποτέ δεν προσπάθησε ειλικρινά να με ψυχαναλύσει, να δει γιατί φτιάχνω ανθρωπάκια στον ελεύθερο χρόνο μου και ζω μέσα από τις πλαστές ζωές τους. Είσαι σίγουρος ότι θες να μάθεις, γιατρέ; Είμαι ανελεύθερος, να η μόνη αλήθεια! Η κοινωνία με καταπιέζει να είμαι επιστήμονας, επαγγελματίας, καλλιτέχνης, άντρας, άνθρωπος, θηλαστικό. Οι άνθρωποι παίρνουν όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς που τους δίνει η κοινωνία και τους πλέκουν αλυσίδα, τους δένουν στα πόδια τους και τριγυρνούν σαν εκδικητικά φαντάσματα. Δεν θέλω να είμαι σαν αυτούς, γι αυτό και φτιάχνω ανθρωπάκια με μάσκες που παίρνουν φάρμακα αντί για μένα. Η ψυχοφαρμακολογία της φυγής στην διάθεση της ανθρωπότητας, το νέο ριάλιτι σόου στο μεγάλο κανάλι του καταναλωτισμού, ποιος θα είναι ο επόμενος υποψήφιος για αποχώρηση;

    Τα χέρια μου τρέμουν, το πρόσωπό μου είναι κόκκινο, ιδρώνω, θέλω το φάρμακό μου. Σκότωσα τον ανθρωπάκο μου για να του πάρω τα τελευταία του κέρματα αυτογνωσίας και αυτοκριτικής, να αγοράσω την δόση μου. Γιατρέ, πονάω, ένας λύκος αλυχτά μέσα στο κεφάλι μου. Είμαι μόνος και τρέμω την στιγμή που θα πρέπει να αφήσω την πένα μου και να κουλουριαστώ στο κρεβάτι μου. Σου είπα ψέμματα, δεν θέλω να αντικρίσω την ελευθερία, προτιμώ να την αφήσω στο συρτάρι του κομοδίνου, δίπλα στο μισογεμάτο πιστόλι. Θα είμαι πιο ασφαλής έτσι.

    Ίσως το βράδυ, μέσα στον πυρετό της απεξάρτησης, να ανοίξω το συρτάρι και να πιάσω την ελευθερία. Ίσως, πάλι, αρπάξω την κάννη του όπλου. Η επιλογή είναι η απόλυτη ελευθερία. Είναι όμως και η απόλυτη σκλαβιά. 

Serotonin Addicted

Άνιμα

Έτρεχε, έτρεχε, έτρεχε και δεν έφτανε πουθενά. Μικρά ροζ μυρμήγκια είχαν αρχίσει να σκαρφαλώνουν πάνω του. Δεν είχε ξαναδεί μικρά ροζ μυρμήγκια. Έπιασε ένα κλείνοντας το ασφυχτικά ανάμεσα στον αντίχειρα και το δείκτη του, με αποτέλεσμα τον θάνατο του από ασφυξία. Καθώς πέθαινε το πρώτο θύμα του, άκουσε ένα σπαραχτικό γέλιο. Ένα σαρδόνιο, διαβολικό γέλιο. Ανέκαθεν τον φόβιζε το γέλιο. Η χαρά των άλλων δεν ταιριάζει με την έλλειψη. Κοίταξε τον δείκτη του ρολογιού του. Είχε σταματήσει να κινείται. Αυτός όμως κινιόταν, οπότε και ο δείκτης κινιόταν. Η μήπως όχι;

Αποφάσισε να μην ξανασκοτώσει μικρό ροζ μυρμήγκι. Όμως, σπάνια τηρεί τις αποφάσεις του. Και τις υποσχέσεις του. Και τις σχέσεις του. Του αρέσει το τυρί, κυρίως το κίτρινο. Δεν ξέρει να τα ξεχωρίζει κιόλας, απλά του αρέσει. Τι σημασία έχει;

 Πρέπει να αλλάξει ρολόι. Αν και δεν κοιτάει ποτέ την ώρα. Το ρολόι διακοσμεί το χέρι του μονάχα για την αισθητική του αξία. Είναι ο ορισμός της μεταφυσικής αξίας του εμπορεύματος. Είναι νευρωτικός όμως και θα το αλλάξει. Αν τύχει ποτέ και το κοιτάξει, πρέπει να εξυπηρετεί και τον αντικειμενικό σκοπό του. Αδηφάγος καταναλωτής περιφέρει την σάπια, γλοιώδη, τεράστια κοιλιά του, περιχαρής για τον εαυτό του.

        Αντικείμενα χίλια δύο.

  Ίσως αγοράσει και κομπολόι. Του αρέσουν αυτά τα λιγοστά δευτερόλεπτα στα οποία μπορείς να αφαιρέσεις νόμιμα το βλέμμα σου κάνοντας κάποια αποδεκτή διεργασία. Και το τσιγάρο προκαλεί καρκίνο. Αυτός είναι καρκίνος στο ζώδιο. Δεν έχει σημασία. Ποτέ δεν πίστεψε σε ζώδια.

-Διάλειμμα
Η καταπίεση του αντικειμένου προκαλεί την συνεπικουρούμενη πεμπτουσία του θανάτου. Ο θάνατος δρα σαν Ανάσταση σε μια ήδη αποθανούσα ψυχή. Ειδάλλως, καθιερώνεται ο συνεχής μαρασμός και το συμβατικό σάπισμα. Η αντιζωή ρέει καταρρακτωδώς. Τα όνειρα είναι σαν τα φύλλα πανέμορφα και ζωτικά όσο στολίζουν το δέντρο, όμως ξεραίνονται, μαραίνονται και πέφτουν. Η φύση αντιλαμβάνεται σοφά την απώλεια. Ο εξαρτημένος άνθρωπος έχει ανάγκη από έναν εξίσου εξαρτημένο άνθρωπο. Αλλιώς, νιώθει ανασφάλεια. Τα όνειρα πρέπει να αντικαθίστανται από νέα όνειρα την επόμενη βλαστική περίοδο, εκτός αν φτάσουμε στην ηθελημένη απώλεια ονείρων. Αλλιώς, γίνεσαι σάπιο φρούτο, χωρίς χυμούς. Το αρχέγονο σύμβολο της απουσίας άνιμας. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Και τόσο δύσκολη..

-Τέλος διαλείμματος

 Οι πολλές ερωτήσεις είναι άβολες και πρακτικά προβληματικές αν δεν υπάρχουν απαντήσεις. Η αν οι απαντήσεις θέλουν χρόνο. Όλα απαιτούν χρόνο. Ο χρόνος είναι χρήμα. Λίγοι το καταλαβαίνουν. Κάνουν το ακριβώς ανάποδο. Θυσιάζουν τον χρόνο για χρήμα. Καλοί μαλάκες.. Κατάλαβαν ανάποδα την παροιμία βλέπεις. Η την είπαν εξαρχής λάθως. Δεν ξέρω, ο σοφός λαός είναι απελπιστικά χαζός μερικές φορές.

Το χρήμα δεν είναι χρόνος. Μακάρι να ήταν. Να αγόραζες εμπειρίες, ταξίδια, γνώσεις και ροζ μυρμήγκια. Και πάνω απ’ όλα χρόνο. Πόσο θα κοστολογούταν άραγε ένας παραπάνω χρόνος υγιούς ζωής; Κάπου ανάμεσα στα 20-30; Χεχ

        
Τότε θα είχε ένα νόημα να βγάλεις χρήματα. Η μήπως όχι;

                                                                                        Παλιάτσος